Anabella - Rozdział XX (cz. 2) - De te fabula narratur

– Poleciłabym panu malinową z nutą wanilii – odpowiedziała bez wahania. – To wprawdzie kwestia gustu, ale jeśli lubi pan ten smak, to szczerze namawiam… To herbata z prawdziwych suszonych malin, ma bardzo naturalny aromat i klienci zawsze ją chwalą. W moim odczuciu jest naprawdę wyjątkowa.

– Skoro w pani odczuciu jest wyjątkowa, to nawet się nie waham i poproszę o taką – uśmiechnął się słodko Krawczyk. – Jeśli można, z odrobiną cukru – dodał, znów zwracając się do Basi.

– Oczywiście – skinęła głową. – Cukier podajemy osobno, będzie pan mógł posłodzić sobie według uznania.

– Dziękuję, właśnie o tym myślałem – odparł spokojnie Krawczyk, po czym po raz kolejny przeniósł wzrok na Izę. – A panią, pani Izo, poproszę o pozostanie tu ze mną i dotrzymanie mi towarzystwa w zastępstwie pana Michała.

Iza aż zaniemówiła. Obie z Basią wymieniły szybkie, zaskoczone spojrzenia.

– Jak to… ja? – szepnęła po chwili, z trudem odzyskując głos.

– Tak jest – odparł swobodnie. – Chciałbym zamienić z panią kilka słów na osobności… Bardzo proszę, zapraszam panią do mojego stolika.

Odsunął wolne krzesło i uprzejmym gestem dłoni wskazał jej, by usiadła. Iza odruchowo cofnęła się o krok, spłoszona tą zdumiewającą propozycją. Zblazowany milioner zazwyczaj nie traktował kelnerek w ten sposób, pamiętna scena z tiramisu tym bardziej stała w kontraście do jego dzisiejszego zachowania… Przez głowę Izy, jak błyskawica, przebiegła myśl, że chyba jeszcze nigdy w życiu nie znalazła się w tak absurdalnej i niezręcznej sytuacji.

– Proszę usiąść – powtórzył Krawczyk stanowczym, nalegającym tonem, w którym zabrzmiała nuta niezadowolenia.

Pomna swej dyplomatycznej misji mającej na celu ukrycie przed Krawczykiem niepolitycznego stanu Majka, Iza uznała, że nie powinna dłużej protestować. Wykonała zatem polecenie i sztywno usiadła na wskazanym krześle, zerkając w zdezorientowaniu na Basię, która dała jej dyskretny znak, żeby robiła, co każe.

– Doskonale – podjął z zadowoleniem Krawczyk, sam również zajmując swoje miejsce przy stoliku. – Czego pani się napije?

– Dziękuję, niczego – pokręciła głową.

– Ależ proszę nie robić mi afrontu – w jego głosie znów zabrzmiała surowa nutka. – Nie będę przecież jadł i pił sam… Proszę napić się ze mną choćby tej samej herbaty malinowej, którą przed chwilą pani mi poleciła. Zgoda?

– Jak pan sobie życzy – odparła posłusznie Iza.

– Poproszę w takim razie dwie herbatki – zakomenderował Krawczyk, spoglądając do góry na stojącą obok Basię. – I drugie ciasteczko… bo zje pani ze mną porcyjkę, prawda, pani Izo?

Iza wzdrygnęła się na myśl o tym, że miałaby wziąć do ust choćby łyżeczkę tiramisu.

– Nie – zaprotestowała stanowczo. – Bardzo panu dziękuję, ale… nie jadam ciasteczek.

– Ach, dba pani o linię? – uśmiechnął się ze zrozumieniem. – W takim razie może jakiś lekki deser owocowy? Albo lody?

– Nie, naprawdę, dziękuję – znów pokręciła głową. – Wystarczy mi herbata.

– No dobrze, nie będę nalegał, zwłaszcza że już późno – poddał się Krawczyk, dając Basi znak, że zakończył składanie zamówienia. – To wszystko, dziękuję.

Basia skinęła głową, jeszcze raz wymieniła z Izą znaczące spojrzenia i odeszła w stronę baru.

(c.d.n.)