Anabella - Rozdział XX (cz. 3) - De te fabula narratur

Krawczyk rozsiadł się wygodnie na krześle i uśmiechnął się do siedzącej nieruchomo, skonfundowanej dziewczyny.

– A cóż to pani taka spięta? – zapytał swobodnie, sięgając ręką do wewnętrznej kieszeni marynarki, skąd wyjął eleganckiego e-papierosa. – Proszę się rozluźnić, pani szef nie będzie przecież miał nam za złe, że wypijemy sobie razem herbatkę, prawda?

– Na pewno nie – uśmiechnęła się z trudem Iza. – A nawet gdyby miał to za złe mnie, bez wątpienia wybaczy to panu.

– Właśnie! – zaśmiał się Krawczyk, wkładając ustnik papierosa do ust i zaciągając się aromatycznym dymem, którego chmura doleciała aż do Izy. – Z panem Michałem jesteśmy w tak znakomitej relacji, że wybaczy mi zarówno to, jak i co innego… coś, o czym właśnie chcę z panią porozmawiać.

Iza spojrzała na niego z niepokojem.

– To znaczy?

– Będzie musiał wybaczyć mi to, że niebawem podbiorę mu z ekipy jednego pracownika – wyjaśnił spokojnie Krawczyk, przyglądając jej się spod oka. – Ściślej jedną z kelnerek. A mianowicie panią.

– Słucham? – wyszeptała zdumiona.

– O tym właśnie chciałem z panią pomówić – ciągnął Krawczyk najswobodniejszym tonem na świecie. – Co prawda nie planowałem tego akurat dzisiaj… ale skoro tak się złożyło, że pana Michała nie ma, a pani jest pod ręką… nierozsądnie byłoby nie skorzystać z okazji do rozmowy, czyż nie? – mrugnął do niej porozumiewawczo.

Iza siedziała nieruchoma jak słup soli, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.

– No dobrze – podjął mężczyzna, znów zaciągając się pachnącym dymem. – Pani jest zdziwiona, jak widzę… cóż, to naturalne. Dlatego zanim pani ochłonie, powiem, o co dokładnie chodzi. Otóż potrzebuję dodatkowego pracownika do obsługi bieżących czynności u mnie w domu. Takiej… hmm, pokojówki. Praca nie jest ciężka, chodzi głównie o utrzymanie porządku w przydzielonych pomieszczeniach. Okazyjnie pojawiają się dodatkowe obowiązki, zwłaszcza kiedy podejmuję w domu gości, ale na pewno jest to znacznie lżejsza praca niż ta, którą wykonuje pani na co dzień tutaj. W końcu marca odeszła z pracy jedna z moich pokojówek, dlatego potrzebuję kogoś, kto ją zastąpi. Sam zazwyczaj nie zajmuję się szukaniem nowych pracowników, mam od tego ludzi… Ale w tym przypadku zrobię wyjątek, gdyż zależy mi na tym, by tą nowo zatrudnioną osobą była właśnie pani.

– Ja… – wyszeptała oszołomiona Iza. – Ale… dlaczego akurat ja? Nic nie rozumiem…

– Nie musi pani nic rozumieć – uśmiechnął się lekko. – Po prostu mam taki kaprys. Czyż w moim wieku i w mojej sytuacji nie mam prawa do kaprysów?

Iza patrzyła na niego w milczeniu. Propozycja Krawczyka do tego stopnia zaskoczyła ją i zszokowała, że straciła zdolność analitycznego myślenia, w głowie miała całkowitą pustkę. Uznała jednak, że wypada odpowiedzieć… cokolwiek, byle odpowiedzieć.

– To… miło z pana strony – zaczęła ostrożnie. – Jednak obawiam się, że nie jestem dobrą kandydatką. Studiuję w trybie dziennym, w trakcie dnia mam zajęcia na uczelni… W Anabelli pracuję wieczorami i nocą, właściwie tylko dzięki temu mogę to wszystko pogodzić. Pomijając już to, że nie jestem tu zatrudniona na pełny etat…

(c.d.n.)