Anabella - Rozdział XX (cz. 7) - De te fabula narratur

Iza wróciła do Majka z jeszcze mocniej ściśniętym sercem i całkowitym mętlikiem w głowie. Leżał nieruchomo w tej samej pozycji, w której go zostawiła, i wydawał się spać, jednak kiedy nachyliła się nad nim, poruszył się lekko i z trudem uchylił powieki.

– Przystaw sobie krzesło, elfiku – szepnął.

Iza posłusznie sięgnęła jedną ręką po odstawione pod ścianę krzesło, usiadła na nim tuż przy kozetce Majka, położyła sobie na kolanach miskę z lodem i przystąpiła do układania go na rozpostartej ścierce do naczyń.

– Jeszcze chwilka, już mam lód i zaraz zrobię ci kompres – powiedziała uspokajająco. – Nadal bardzo boli cię ta głowa?

– Jak sto tysięcy diabłów – mruknął. – Ale to nieważne. Wracając do tamtego… Zanim wytrzeźwieję, musisz mi to obiecać. Terapię… ech, niech będzie i terapia… jakkolwiek by tego nie nazwać. Słyszysz, elfiku? Musisz mi to obiecać.

– Odwróć się trochę bardziej na wznak – poprosiła Iza, zawijając do końca lód w ściereczkę i z troską układając mu okład na czole. – Popraw trochę głowę, żeby się nie zsuwało… o tak. Uwaga, zimne! Zamknij oczy… Tak będzie dobrze?

– Dobrze, Izulka – szepnął Majk, wykonując posłusznie jej polecenia. – Dziękuję ci… Tylko odpowiedz mi na tamto… Obiecaj mi…

Serce Izy miękło coraz bardziej z każdym jego słowem.

„Jeśli zdecyduję się na etat pokojówki u Krawczyka, to wszystko i tak się rozmyje” – myślała gorączkowo. – „Nawet nie będę musiała nic mówić szefowi, tamten sam to z nim załatwi. A teraz przecież jeszcze przez parę tygodni popracuję w Anabelli… Jak mogłabym mu dzisiaj odmówić? Jest w takim strasznym stanie…”

– Ja przecież też mógłbym ci się przydać – ciągnął tymczasem zgaszonym głosem Majk. – W tym samym celu… jako pożal się Boże terapeuta… Opowiesz mi o tym twoim Misiu, a ja potraktuję to bardzo poważnie… i powiem ci, jak sprawa wygląda z punktu widzenia faceta. Nie wygadam nikomu, mogę ci to przysiąc na wszystkie świętości… Poza tym… ja rozumiem i czuję dużo więcej, niż myślisz. Powiedz mi… kiedy dziś głaskałaś mnie po włosach… myślałaś o nim, prawda?

Iza zadrżała.

– Tak – wyszeptała na wpół ze wzruszeniem, a na wpół ze wstydem. – Skąd wiesz?

– Wyczułem to – przez jego wymiętą twarz przebiegł blady wyraz triumfu. – Intuicja, wiedza, doświadczenie?… Nie wiem. To da się wyczuć w dotyku… zresztą widziałem to też na twojej buzi. Poza tym mówiłaś, że przypominam ci go z włosów, więc łatwo było się domyślić. Nie ukryjesz się przede mną, elfiku – uśmiechnął się leciutko. – Tak jak ja nie umiem i nie chcę ukrywać niczego przed tobą. Obiecaj mi…

– Już dobrze, Majk – przerwała mu łagodnie Iza. – Leż spokojnie i nic nie mów, bo jeszcze bardziej głowa cię rozboli… Obiecam ci tę terapię – dodała ciszej, znów wyciągając rękę i gładząc go uspokajająco po włosach nad ułożonym na jego czole kompresem. – Ale pod jednym warunkiem. Ty też musisz obiecać mi coś w zamian.

– Co takiego?

– Że nie będziesz już więcej pił tej brandy – oznajmiła mu stanowczo. – A przynajmniej nie w takich ilościach.

Skrzywił się i pokręcił lekko głową.

– Mała hetera – mruknął. – Taka niby cichutka, grzeczniutka… a jak przychodzi co do czego, świetnie umie postawić na swoim… Dobrze, Iza – westchnął. – Stawiasz warunek, więc muszę go przyjąć. Postaram się z tym powalczyć. Tyle mogę ci obiecać… że postaram się.

– Dobre i to – odparła ostrożnie Iza. – Zwłaszcza chciałabym, żebyś obiecał mi, że już nigdy nie upijesz się tylko po to, żeby ze mną porozmawiać. Nawet nie wiesz, w jakie wyrzuty sumienia wpędziło mnie to dzisiaj…

– Dobra, to mogę ci obiecać od ręki – zgodził się bez wahania. – Jeśli ty obiecasz mi to, o co proszę.

– Obiecuję – szepnęła ze ściśniętym sercem.

– Dzięki.

Na kilka długich minut zapadła cisza. Po upływie tego czasu Majk poruszył się lekko i sięgnął sobie ręką do czoła, ściągając z niego przeciekający już kompres.

– Zabierz to – rzucił z niechęcią, oddając go do rąk Izy. – Już mi trochę lepiej. A teraz posłuchaj, elfiku… Ustalmy zasady terapii.

– Możemy ustalić je później – zauważyła. – Teraz jesteś…

– Nie, Iza, chcę, żeby to było teraz – zaprotestował poważnym tonem. – Potem ciężko będzie do tego wrócić, a ja chcę, żeby sprawa od początku do końca była jasna.

– Okej – westchnęła.

(c.d.n.)