Anabella - Rozdział XXI (cz. 6) - De te fabula narratur

Choć od kilku tygodni Daniel nie dzwonił, jakby wyczuwając, że nie sprawi jej tym przyjemności, a na święta wysłał do niej tylko jednego smsa z życzeniami, Iza podświadomie obawiała się tego spotkania. Jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, że prędzej czy później i tak przypadkowo wpadną na siebie na uczelni i że w końcu będzie musiała umówić się z nim na dłużej, zgodnie z tym, co obiecała mu w marcu. Perspektywa ta była dla niej męcząca, nie umiała jednak zerwać z nim kontaktu, rozdarta pomiędzy szczerą sympatią, jaką czuła do tego chłopaka, a świadomością, że dla jego dobra pod żadnym pozorem nie powinna pozwolić mu zaangażować się w uczucie, którego sama nie umiałaby mu odwzajemnić. Trzymała zatem względem niego zachowawczy dystans w nadziei, że sprawa powoli rozejdzie się po kościach, a zniechęcony jej obojętnością chłopak zrezygnuje z ubiegania się o jej względy i w naturalny sposób poszuka szczęścia gdzie indziej.

Jednak oblicze Daniela nie wskazywało bynajmniej na to, by owa nadzieja miała jakiekolwiek pokrycie w rzeczywistości. Stał przed nią z twarzą rozjaśnioną radością i wpatrywał się w nią jak zahipnotyzowany, zdając się zupełnie nie zauważać, że Iza była w towarzystwie koleżanki. Marta, która teraz również odwróciła się do nich, zdziwiona wyrazem zachwytu na twarzy chłopaka, zerknęła badawczo najpierw na niego, a potem na Izę, zaś w jej zgaszonych i podkrążonych oczach pojawił się płomyczek dyskretnego zaciekawienia.

Iza z kolei tylko pozornie patrzyła na Daniela, gdyż w rzeczywistości całą jej uwagę przykuł Bartek, który od czasu ich ostatniego spotkania w Anabelli dość znacząco zmienił się z wyglądu. Być może decydująca była radykalna zmiana fryzury i stroju, bowiem włosy ściął sobie bardzo krótko, po żołniersku, a zamiast standardowego ubrania składającego się z koszuli i dżinsów, miał na sobie czarny, obcisły golf i bojówki w szaro-biało-czarny wzór khaki. Kolorystyka ta oraz twarz, która w ciągu ostatnich dwóch miesięcy wyraźnie mu wyszczuplała, sprawiały, że wydawał się wyższy niż zazwyczaj, a do tego jakby starszy i dojrzalszy.

„Bardzo mu to pasuje” – przebiegło jej przez głowę. – „Ciekawe, czy przeszło mu już tamto… mam nadzieję, że tak…”

Po kilku sekundach wzajemnego badania się wzrokiem, cała czwórka jakby się ocknęła i wymieniła konwencjonalne uśmiechy.

– Czekajcie, chłopaki, wy chyba jeszcze nie znacie mojej najlepszej koleżanki z roku? – zagadnęła wesoło Iza. – Poznajcie się, to jest Marta.

Obaj panowie podali po kolei rękę Marcie, wymieniając swoje imiona.

– Powiedz, co porabiasz, Iza? – zapytał Daniel, wciąż nie odrywając od niej rozpromienionych oczu. – Tyle razy już chciałem do ciebie zadzwonić, ale pomyślałem, że pewnie i tak na święta pojechałaś do siostry, więc nie chciałem zawracać ci głowy.

– Dobrze pomyślałeś, bo faktycznie dopiero przedwczoraj wróciłam do Lublina – uśmiechnęła się Iza. – A ty, jak widzę, już całkowicie wyzdrowiałeś? Wyglądasz jak okaz zdrowia. Bardzo się cieszę, to grypsko musiało ci naprawdę nieźle dokuczyć…

– Prawie trzy tygodnie byłem nie do życia – przyznał Daniel. – Tak mnie rozłożyło, że do samych świąt nie mogłem się pozbierać. Ale co tam, było, minęło, wróciłem już do formy i mam nadzieję, że teraz co najmniej do jesieni choroby mam z głowy… Pamiętasz, co mi obiecałaś? – zniżył nagle głos, patrząc na nią znacząco.

– Pamiętam – zmieszała się lekko Iza. – Oczywiście, że pamiętam…

– A powiedz, dzisiaj nie masz przypadkiem wolnego wieczoru? – przypomniał sobie w natchnieniu. – Przecież jest czwartek, a mówiłaś, że czwartki wieczorem masz wolne…

– Tak, ale dzisiaj akurat mam zajęte – przerwała mu szybko. – Muszę być w pracy… Mam ważne zadanie do wykonania, będę pomagać Lodzi w zabawianiu Belgów, którzy przyjadą na jej urodziny i mówią tylko po francusku…

Kątem oka zauważyła, że Bartek drgnął na wymienione przez nią imię.

– To Lodzia dzisiaj ma urodziny? – zdumiał się Daniel i popatrzył w zdezorientowaniu na kolegę. – Patrz, Bart, a nam na roku nic nie powiedziała…

– Może dziewczynom mówiła – odparł Bartek obojętnym, nieco chłodnym tonem.

Iza rzuciła na niego spod oka czujne spojrzenie i dostrzegła, że jego twarz lekko pobladła i przybrała kamienny, nienaturalny wyraz.

„Nie przeszło mu jednak” – stwierdziła smutno w myśli. – „Jemu też przydałaby się porządna terapia na uodpornienie…”

(c.d.n.)