Anabella - Rozdział XXI (cz. 7) - De te fabula narratur

– Z tego, co wiem, to od was ma być Nina – powiedziała ostrożnie. – Ale i tak większość to rodzina, przyjaciele i znajomi Pabla, bo on też ma dzisiaj urodziny. Są z Lodzią z jednego dnia, tyle że z różnicą trzynastu lat.

– Serio? – podchwycił Daniel. – Z jednego dnia? Tego to nie wiedziałem!

– Tak – uśmiechnęła się Iza. – Lodzia zawsze powtarza, że to przeznaczenie… i faktycznie, trzeba przyznać, że to niesamowity zbieg okoliczności. W każdym razie dzisiaj jest ta impreza, a ja mam za zadanie zająć się belgijskimi przyjaciółmi jego siostry.

– Poćwiczysz francuski jak nigdy – pokiwała głową Marta. – Nie zazdroszczę ci tej akcji, a z drugiej strony podziwiam cię i chylę czoła, bo mnie stres zjadłby z kopytami… no, chyba że znałabym ten język tak dobrze jak ty. Iza jest u nas najlepsza na roku – dodała wyjaśniająco, zwracając się do Daniela.

– Wcale mnie to nie dziwi – odparł z przekonaniem chłopak, wpatrując się nadal w Izę jak w obrazek. – No nic, Iza, trudno, nie katuję cię już. W takim razie zadzwonię do ciebie w weekend, okej?

– Najwcześniej w niedzielę – zaznaczyła Iza. – Do soboty wieczorem będę jeszcze mieć na głowie tych Belgów…

– Jasne – zgodził się chętnie Daniel. – Więc w niedzielę wieczorem. Musimy nadrobić zaległości towarzyskie, a ja mam już nawet obmyśloną trasę motocyklową – mrugnął do niej porozumiewawczo.

Iza uśmiechnęła się z przymusem.

– Trasę motocyklową? – zainteresowała się natychmiast Marta, zerkając ze zdziwieniem na koleżankę. – Jak to?

– A tak, bo wyobraź sobie, że Daniel jest zapalonym motocyklistą – wyjaśniła jej Iza. – Od dawna chce mnie zabrać na przejażdżkę, a ja zgodziłam się pojechać, chociaż nie powiem, że się nie boję…

– Czego się boisz? – zdziwił się Bartek, który w międzyczasie odzyskał już swój normalny, swobodny wygląd.

– No… wszystkiego – odpowiedziała niepewnie Iza. – A najbardziej chyba po prostu nieznanego. Jeszcze nigdy nie jeździłam na motocyklu.

– A ja jeździłam! – podchwyciła Marta z wyjątkowym ożywieniem jak na jej dzisiejszy kiepski humor. – Co prawda już dawno, ostatnio jak miałam dziesięć czy jedenaście lat… Mój stryjeczny brat, Mirek, zabierał mnie na przejażdżki, kiedy byliśmy na wakacjach u babci. Uwielbiałam to! – dodała, a jej przygaszone dotąd oczy rozbłysły nagle. – Zwłaszcza to uczucie wiatru we włosach, mówię ci, Iza, niesamowite! I widoki… z siodełka motocykla wszystko widać inaczej! Potem Mirek wyjechał z rodzicami do Anglii i od tamtej pory nie spotkaliśmy się już u babci ani razu. A ile bym dała, żeby znowu tak się kajtnąć! Kiedyś muszę zrobić prawko i kupić sobie własny sprzęt… Jaki masz motocykl? – zwróciła się z zaciekawieniem do Daniela.

– Yamaha Midnight Star – odparł rzeczowo Daniel, na chwilę odrywając wzrok od Izy i patrząc na nią nie bez zdziwienia.

– Yamaha jest fajna – przyznała Marta. – Mirek jeździł harleyem, ale jego kolega miał yamahę, tylko nie wiem, czy akurat ten model. Twój ile wyciąga na stówę?

Iza i Bartek wymienili rozbawione spojrzenia.

– Podobno sto pięćdziesiąt – odparł nie bez dumy Daniel. – Ale jeszcze nie próbowałem rozpędzić go na maksa, nawet nie miałem gdzie. Najwięcej jechałem sto dwadzieścia.

– To już jest mocna prędkość – zauważyła ze znawstwem Marta. – Ale Izie nie funduj aż tyle na początek! – zaśmiała się, obejmując koleżankę ramieniem. – Jeszcze zawału dostanie, do takiej jazdy trzeba mieć trochę wprawy!

– Ja poproszę nie więcej niż pięćdziesiąt na godzinę – zastrzegła natychmiast Iza. – I tak zawał niewykluczony, ale przynajmniej będę miała jakieś szanse na przeżycie!

– Pojedziemy na początek powoli – obiecał jej Daniel. – Sama zobaczysz, jakie to super uczucie, koleżanka dobrze mówi – uśmiechnął się do Marty.

– A im szybciej, tym fajniej! – dodała z przekonaniem Marta. – I powiem ci, Izka, że…

(c.d.n.)