Anabella - Rozdział XXII (cz. 10) - De te fabula narratur

Victor chciał jeszcze o coś ją zapytać, ale w tym momencie wszyscy goście z przyjęcia urodzinowego zostali poproszeni o pilne przejście w pobliże parkietu, z którego Tom z Antkiem naprędce usunęli kilka pustych stolików i krzeseł, by odsłonić jak największą przestrzeń. Siedzący na sali ludzie zinterpretowali to jako przygotowania do dyskoteki, którą w Anabelli uruchamiano niemal codziennie, i zaczęli zrywać się od stolików, jednak Majk zatrzymał ich i poprosił o to, by na jeden utwór pozostawić parkiet wolny, obiecując, że potem odda go do dyspozycji wszystkich gości lokalu.

– Przed nami walc urodzinowy moich przyjaciół – wyjaśnił przez mikrofon, gestem ręki zapraszając Lodzię i Pabla na środek. – To już kolejny taki taniec, rok temu wykonali go po raz pierwszy i jeśli tak dalej pójdzie, stanie się to tradycją naszego klubu!

Słowa te zostały przywitane owacją przyjaciół, na sali coraz więcej zaciekawionych osób opuszczało stoliki i podchodziło do parkietu. Również kelnerki i ochroniarze z Anabelli stłoczyli się zgodnie w pobliżu konsoli Antka, tuż za plecami szefa, żeby popatrzeć na urodzinowego walca w wykonaniu solenizantów. Stojąca wraz z Victorem po drugiej stronie parkietu Iza, mając teraz Majka dokładnie vis-à-vis, przyglądała mu się bacznie, próbując wyczytać na jego twarzy oznaki emocji, które niewątpliwie musiały szarpać jego duszą, kiedy mówił o walcu… Jednak nie było po nim widać ani śladu wzruszenia czy melancholii, mówił pewnym siebie głosem, uśmiechał się beztrosko i z pełną swobodą nadzorował przygotowania do tańca.

„Świetnie się kamufluje” – pomyślała nie bez uznania. – „Jest mentalnie przygotowany na odgrywanie swojej roli i nie wypadnie z niej, dopóki coś go nie zaskoczy albo nie wytrąci z równowagi… Hmm… skąd ja to znam?” – uśmiechnęła się smutno do siebie.

Tymczasem Lodzia powiedziała coś do Pabla, który natychmiast szybkim krokiem podszedł do Majka i przekazał mu najwidoczniej jej prośbę, ten bowiem skinął głową i ponownie podniósł do ust mikrofon.

– Na życzenie naszej solenizantki, której rozkazy jestem zobowiązany spełniać niczym dobra wróżka, do tańca mogą dołączyć też inne pary! – oznajmił, wywołując tym aplauz w towarzystwie otaczającym parkiet. – Warunkiem jest tylko to, że muszą umieć tańczyć walca!

Iza przetłumaczyła jego słowa Victorowi, który domagał się wyjaśnienia przyczyny tego wybuchu entuzjazmu.

– Ach, super! – podchwycił, wskazując na parkiet, na którym obok Lodzi i Pabla stanęła witana owacją kolejna para, czyli Ania i Jean-Pierre, a w jednym z krańców jakieś dwie pary nieznajomych studentów. – Idziemy w takim razie i my! Zatańczysz ze mną, Isabelle!

– Ale… ja nie umiem! – wystraszyła się Iza, natychmiast cofając się o krok. – Nie, Victor, wybacz, ale ze mną to nie…

– Nauczę cię – zapewnił ją spokojnie, stanowczym gestem ujmując jej dłoń i pociągając ją na parkiet. – Staniemy sobie tu z boku, nie będziemy rzucać się w oczy. Ale zatańczymy.

– Nie, naprawdę… – broniła się Iza, szczerze przestraszona wizją wzięcia udziału w publicznym walcu, o którego tańczeniu nie miała najbledszego pojęcia. – Ja się nie nadaję, poczekaj, pomogę ci poszukać jakiejś lepszej partnerki…

– Nie chcę innej – zaprotestował Victor, nie pozwalając jej wyrwać dłoni ze swojej. – Chcę zatańczyć z Isabelle! Isabelle musi poczuć magię tańca! Chodź, nie przejmuj się, zaraz pokażę ci, jak to się robi. No, chodź… szkoda czasu!

Przyciągnął dziewczynę do siebie i objął ją wpół, pokazując jej, w jaki sposób powinna ułożyć dłoń na jego ramieniu. Choć perspektywa przymusowego tańca mocno ją zdenerwowała, Iza zrezygnowała jednak z protestów, uznawszy, że jej dzisiejsza rola francuskojęzycznej damy do towarzystwa powinna objąć i takie fanaberie belgijskiego gościa… Skupiła się zatem w pełni na tym, by jak najprecyzyjniej wykonywać jego polecenia.

– Odchyl się ode mnie trochę mocniej, o tak, do tyłu, razem z głową – pouczał ją ciepłym, spokojnym głosem Victor. – Nie, nie tak… zobacz, jak robią to Anne i Lea – wskazał na dwie pary przygotowujące się do tańca na środku parkietu. – Widzisz? O właśnie, teraz jest idealnie. Dobra, to tak będziemy tańczyć, ale najpierw szybko pokażę ci podstawowe kroki. Popatrz teraz na nogi… ja robię tak… a ty tak…

– Nie wiem, czy dam radę, Victor – pokręciła głową Iza, nieporadnie próbując naśladować jego ruchy. – Ja się boję, że to się nie uda i tylko narobię ci wstydu… sobie zresztą też…

– Spokojnie – uśmiechnął się, nie wykazując ani cienia niechęci wobec jej niezręcznych i sztywnych gestów. – Rozluźnij się, Isabelle, nie myśl o tym, że nie znasz dobrze kroków, to jest w tym wszystkim najmniej ważne. Ja będę cię prowadził, a ty postaraj się po prostu robić mniej więcej to co ja. Okej?

– Okej – odparła blado, poprawiając ułożenie dłoni na jego ramieniu.

(c.d.n.)