Anabella - Rozdział XXII (cz. 2) - De te fabula narratur

Przyjazny ton jego głosu i delikatny zapach wody kolońskiej, który owionął ją przelotną mgiełką, natychmiast uspokoiły nadszarpnięte nerwy Izy i zredukowały ściskający ją za gardło stres. Myśl, że podejdzie do tego stolika i do tych nieznajomych ludzi razem z Majkiem, który jak zwykle ściągnie całą uwagę na siebie, pozwalając jej pozostać w tle, podziałała na nią niezwykle kojąco.

– Tak, szefie – odparła skwapliwie. – Jestem już w gotowości.

Majk pokręcił lekko głową, ale nic nie powiedział, tylko gestem dłoni wskazał jej, by poszła przed nim, po czym oboje wyszli z zaplecza i zwrócili się w stronę urodzinowego stołu. Kiedy dochodzili do celu, Iza celowo zwolniła kroku, by schronić się za jego plecami, zdeprymowana elegancko ubranym towarzystwem, które w międzyczasie powiększyło się o kolejne osoby. Byli to w większości ludzie w wieku Pabla, choć po chwili z ulgą zauważyła, że przy jednym z krańców stołu miejsce zajęli młodzi przyjaciele Lodzi – rudowłosa Nina oraz Julka ze swoim chłopakiem Szymonem, którzy rozmawiali obecnie z jakimś wysokim mężczyzną i jego towarzyszką o długich, kasztanowych włosach.

– Ooo, cześć, Majk! – zakrzyknęło radośnie towarzystwo, witając owacją szefa lokalu, który z szerokim uśmiechem na twarzy wykonał przez nimi zamaszysty ukłon i postawił na stole swoją salaterkę.

– Czekamy tu na ciebie jak na szpilkach, a ty przepadłeś gdzieś bez wieści, ofermo jedna! – rzuciła z wyrzutem jedna z kobiet, szczuplutka blondynka o delikatnej urodzie. – Zostałeś wytypowany do oficjalnego powitania solenizantów. Zaraz mają tu być, a my już myśleliśmy, że nie zdążysz!

– No co? Robiłem sałatkę – wyjaśnił jej wesoło Majk. – Ale już jestem i mogę pokłonić im się w imieniu was wszystkich… Mam wygłosić jakąś fajną mowę powitalną?

– Nie, Majk, lepiej nie! – zaśmiała się inna kobieta, szatynka o przyjemnej, sympatycznej twarzy. – Jakby co, to mów sam za siebie, ja nie chcę spalić się ze wstydu! Dominisiu, nie podpuszczaj go, bo jeszcze weźmie to na serio!

– Dlaczego nie? – zdziwił się jej towarzysz. – Ja nie widzę problemu. Niech chłopak rozwija się krasomówczo, nie podcinajcie mu skrzydeł!

– A co to za sałatka? – zaciekawiła się tamta, przechylając się nad stołem, żeby zajrzeć do salaterki. – Aaaa… czekaj! Twoja specjalność z serem i suszonymi pomidorami. Już dawno jej nie robiłeś, a była pyszna… pamiętam!

– Cześć, Iza! – rzuciła tymczasem przez stół Nina.

Obie z Julką pomachały rękami do stojącej cichutko z boku dziewczyny, co w naturalny sposób zwróciło na nią uwagę także pozostałych osób. Majk również przypomniał sobie o niej i dając jej znak, by podeszła bliżej, oficjalnym gestem wskazał ją swoim gościom.

– A, widzicie, gapa ze mnie, zapomniałem przedstawić wam Izę. To jest na co dzień moja kelnerka, ale dzisiaj chwilowo porzuca tę rolę i występuje jako dobra koleżanka Lodzi oraz jej nauczycielka od francuskiego.

– Ach! – podchwyciła blondynka, z życzliwym uśmiechem wyciągając rękę do Izy. – Miło mi, Dominika. Lodzia wspominała nam o tobie… Pamiętacie? To jest ta studentka z romanistyki, która pomogła jej się pozbierać, kiedy na początku ciąży zemdlała w łazience! Dobrze mówię, Majk?

– Tak jest – skinął głową. – To właśnie ona.

Ku zawstydzeniu Izy, która nagle stała się głównym obiektem zainteresowania, wszyscy zebrani po kolei podali jej rękę, wymieniając swoje imiona, które starała się choć częściowo zapamiętać, mimo że z wrażenia aż szumiało jej w głowie. Zarejestrowała tylko, że towarzysz Dominiki miał na imię Kajtek i chyba nawet był jej mężem, sympatyczna szatynka nosiła imię Asia, zaś para, która wcześniej rozmawiała z Niną, Julką i Szymonem, to byli Wojtek i Justyna. Personaliów pozostałych osób, które zbyt szybko i epizodycznie przewinęły jej się przed oczami, niestety nie zdołała zapisać w pamięci, do jej świadomości dotarła jedynie informacja, że część z nich była kolegami z pracy Pabla.

Na szczęście rozmowa szybko zeszła na inne tematy, a brylujący w towarzystwie Majk wdał się w zabawną sprzeczkę z Dominiką, Asią i Justyną. Wywołało to przy stole takie salwy śmiechu, że Iza, na którą nikt nie zwracał już uwagi, mogła odetchnąć z ulgą i przysiadła się do Niny i Julki, gdyż w ich towarzystwie czuła się najraźniej. Jednak ledwie dziewczyny zdołały zamienić ze sobą dwa słowa, rozgadane towarzystwo znów jak na komendę zerwało się ze swoich krzeseł.

– Są! Idą! – rzuciła z przejęciem jedna z kobiet.

(c.d.n.)