Anabella - Rozdział XXII (cz. 7) - De te fabula narratur

– Iza, podać wam coś? – zapytała półgłosem Basia, schylając się nad koleżanką usadzoną na skraju stołu obok Victora. – Może dla tego pana coś innego do picia?

– Chciałbyś napić się czegoś specjalnego? – zwróciła się do niego po francusku Iza. – Mamy różne drinki, inne rodzaje wina…

– Nie, dzięki – uśmiechnął się Victor, przeczącym ruchem głowy dając znak również Basi, że niczego nie chce. – Wystarczy mi piwo, w Polsce macie takie świetne, że trzeba korzystać do oporu. Paul obiecał mi w prezencie całą skrzynkę! – zaśmiał się. – Ale kazał ustalić, które najbardziej mi posmakuje, więc pozwolą panie, że dzisiaj skupię się tylko na tym.

– Jasne – uśmiechnęła się Iza. – Dzięki, Basiu – dodała szeptem po polsku do koleżanki. – Gdyby był jakiś alarm i trzeba było coś wam pomóc, to walcie do mnie jak w dym, zawsze mogę oderwać się na chwilę…

– Siedź spokojnie – odparła Basia, uspokajającym gestem kładąc jej dłoń na ramieniu. – Wszystko ogarniamy, ty zajmuj się gośćmi.

Impreza urodzinowa trwała od ponad godziny, towarzystwo rozmawiało leniwie przy jedzeniu, popijając przy tym wino lub piwo. Iza cały ten czas spędziła właściwie wyłącznie w towarzystwie Victora, którego Ania umieściła obok niej z prośbą o zajęcie go rozmową. Wbrew pierwotnym ustaleniom nie musiała zajmować się Lucasem, ów bowiem wolał usiąść przy Lodzi, oznajmiając – ku rozbawieniu towarzystwa i wyraźnemu niezadowoleniu Pabla – że będzie to okazja do intensywnego podszkolenia jej w nauce francuskiego. Zestresowana z początku Iza po kilkunastu minutach rozluźniła się całkowicie i dopiero teraz zaczęła czerpać prawdziwą przyjemność ze swojego udziału w przyjęciu i okazji do porozmawiania po francusku.

Victor okazał się sympatycznym, inteligentnym młodym człowiekiem o bezpośrednim stylu bycia, w dodatku głęboko zaciekawionym specyfiką polskiej kultury, a w szczególności kuchni, o której rozmawiali przez ponad pół godziny. Zaraz na początku zaproponował Izie przejście na ty, pochwalił raz jeszcze jej francuski i całym swoim bezpretensjonalnym zachowaniem sprawił, że lody bardzo szybko zostały przełamane, a nieco sztywna z początku rozmowa zamieniła się w prawdziwie przyjemną pogawędkę. Ponieważ siedzieli na samym skraju stołu, daleko od epicentrum przyjęcia, jakim było hałaśliwe towarzystwo Lodzi i Pabla, zajęli się rozwijaniem własnych tematów i nie brali udziału w ogólnej dyskusji, która toczyła się tam wśród przekrzykiwań i gromkich wybuchów śmiechu.

– Co dokładnie znaczy, że zajmujesz się animacją ogniska młodzieżowego w domu kultury? – zapytała z zaciekawieniem Iza. – Uczysz dzieciaki jakichś piosenek? Organizujesz im spektakle teatralne?

– Między innymi – skinął głową Victor, z przyjemnością popijając kolejną porcję polskiego piwa. – Muzyka, gra na instrumentach… głównie uczę ich grać na gitarze.

– Sam też grasz?

– Gram. Na gitarze, na pianinie… nawet kiedyś ćwiczyłem trochę na skrzypcach. To wprawdzie nie była moja bajka, ale jedna dziewczynka przepada za skrzypcami, więc wróciłem do tego trochę i ją uczę. Pomagam też koleżance w prowadzeniu warsztatów artystycznych, chociaż na tym mniej się znam… Ale i tak moją największą pasją jest taniec i na tym głównie się skupiam.

– Ach, taniec! – szepnęła Iza, mimowolnie zerkając w stronę, gdzie siedział Majk, zajęty obecnie rozmową z Pablem, Wojtkiem i Kajtkiem.

– Tak – podjął z entuzjazmem Victor. – Klasyczny, towarzyski, nowoczesny… jaki tylko chcesz. Sam tańczę w profesjonalnym zespole, Anne i Jean-Pierre też do niego należą, poznaliśmy się właśnie tam… a w ognisku młodzieżowym założyłem grupę taneczną dla nastolatków. Uformowało się już kilka fajnych par i zaczynają się wciągać, jeśli dobrze pójdzie, to za jakiś czas może rzucę kilkoro na turniej… zobaczymy. Na razie to są dopiero początki. A ty tańczysz, Isabelle? – zagadnął, odwracając się mocniej do niej.

– Nie… niestety nie – pokręciła głową lekko zmieszana Iza. – Nigdy nie uczyłam się profesjonalnego tańca, nie miałam do tego okazji i… powiem szczerze, że nawet nie przyszło mi to nigdy do głowy.

– A nie chciałabyś się nauczyć? – uśmiechnął się, nie wykazując ani cienia rozczarowania.

– Czy ja wiem? – zastanowiła się Iza. – Nie myślałam nigdy o tym… nie było mi to do niczego potrzebne. Zawsze wystarczał mi taki zwykły taniec, no wiesz, taki na dyskotece. Tego nawet nie trzeba się uczyć, tańczy się intuicyjnie! – zaśmiała się.

Victor również roześmiał się.

– Prawda! – przyznał wesoło. – To zwykle rzeczywiście wystarcza. I cóż, nie każdy musi interesować się tańcem, są różne inne pasje… My w naszym środowisku akurat jesteśmy zapalonymi tancerzami, ale to specyficzne zainteresowanie, trudno wymagać od innych, żeby je dzielili.

(c.d.n.)