Anabella - Rozdział XXII (cz. 8) - De te fabula narratur

– A Lucas też tańczy? – zaciekawiła się Iza, spoglądając na Belga o wyglądzie gladiatora, który siedział między Lodzią a Jean-Pierrem i właśnie zaśmiewał się z czegoś do rozpuku.

– Tańczy, tańczy! – potwierdził ze śmiechem Victor. – A nie wygląda na tancerza, co? Raczej na boksera albo żołnierza z jednostki specjalnej! Ale jednak… pozory mylą. Luc tańczy całkiem nieźle, na pewno nie tak znakomicie jak Jean-Pierre, ale… nie najgorzej. Zwłaszcza jak na amatora.

– Aha, czyli on nie należy do tego waszego profesjonalnego zespołu?

– Nie, to kolega z pracy Jean-Pierre’a – wyjaśnił jej Victor. – Pracują jako programiści w korporacji. Ale kiedyś przyszedł zobaczyć, jak tańczymy, spodobało mu się i uparł się, że też się nauczy. No a potem zauważył, że umiejętności taneczne pomagają mu w podrywaniu dziewczyn, więc tym bardziej zaczął pracować nad techniką!

Oboje z Izą roześmiali się, znów zerkając na Lucasa. Kiedy na moment zamilkli, Iza skupiła uwagę na rozmowie toczącej się w centrum stołu. Odbywała się ona w całości po polsku, przy czym Jean-Pierre na bieżąco tłumaczył Lucasowi jej główne wątki, a gdy ten chciał coś powiedzieć, jego słowa na polski przekładała Ania.

– Jutro rano – mówiła właśnie Lodzia, odpowiadając na jakieś pytanie Dominiki. – Jesteśmy umówieni na dziesiątą. Jeśli maluch dobrze się ułoży, powinno już być widać, z kim mamy do czynienia.

– Na bank chłopak! – zaśmiał się Majk, który kwadrans wcześniej wrócił z inspekcji na zapleczu i usiadł na wolnym miejscu naprzeciwko Lodzi. – Ja nigdy nie trafiam, ale tym razem trafię, zobaczycie!

– Dzięki, frajerze! – rzucił lekceważąco Pablo. – Skoro ty tak mówisz, to tym bardziej można mieć pewność, że jest odwrotnie!

– Chcesz się założyć? – zawołał wesoło Majk, wyciągając do niego rękę. – No, dawaj! Po raz pierwszy w życiu mam silne przeczucie, że zgadłem! Ale jeśli przegram i urodzi się kobieta, to masz u mnie darmową obsługę imprezy ma chrzcinach twojej małej księżniczki! A do tego osobiście upiekę dla niej tort!

Towarzystwo gruchnęło śmiechem. Victor spojrzał pytająco na Izę, która szybko przetłumaczyła mu, o co chodzi.

– Ach, robią zakład o płeć dziecka? – zaśmiał się.

– Okej! – zawołał ochoczo Pablo, przyjmując wyciągniętą rękę Majka. – Na takim dealu nic nie tracę, a mogę tylko zyskać!

– No czekaj, właśnie, ale co będzie, jeśli to ja wygram? – upomniał się Majk, w ostatniej chwili cofając rękę. – Najpierw stawkę poproszę, frajerze.

– Jeśli wygrasz, to… – Pablo zastanowił się i spojrzał pytająco na Lodzię, ona zaś, jakby czytając w jego myślach, skinęła lekko głową twierdząco. – No dobra! Jeśli to będzie chłopak, to dostąpisz zaszczytu bycia jego ojcem chrzestnym!

Słowa te powitała gorąca owacja przyjaciół. Przez twarz Majka przebiegł wyraz wzruszenia i radości, zerknął szybko na Lodzię, która uśmiechem potwierdziła stawkę zakładu, po czym obaj z Pablem wśród burzliwych oklasków uroczyście podali sobie ręce. Iza tłumaczyła naprędce Victorowi istotę umowy, uszczęśliwiona faktem, że przypomniała sobie właśnie, jak jest po francusku „ojciec chrzestny”, gdyż w pierwszej chwili nie mogła odszukać tego słowa w pamięci. Towarzystwo skupione wokół Lodzi komentowało wesoło zawarty właśnie zakład, dzieląc się na dwa obozy poparcia – jeden dla Pabla, który uparcie obstawiał, że Lodzia nosi pod sercem dziewczynkę, a drugi dla Majka, który z wielkim przekonaniem twierdził, że urodzi się chłopiec.

(c.d.n.)