Anabella - Rozdział XXII (cz. 9) - De te fabula narratur

Iza i Victor wrócili do przerwanej rozmowy, tym razem podejmując wątek zainteresowań muzycznych.

– Uwielbiam słuchać francuskiej muzyki – powiedziała Iza, dolewając sobie soku. – Mam szczególną słabość do Joe Dassina. Kiedyś usłyszałam w radiu Et si tu n’existais pas i to był moment, od którego zaczęła się moja wielka miłość do języka i kultury francuskiej.

– Et si tu n’existais pas, dis-moi pour qui j’existerais…* – Victor zanucił pierwsze takty wspomnianej piosenki i oboje roześmiali się.

– Ładnie śpiewasz – oceniła z uznaniem. – Pewnie i tę umiejętność wykorzystujesz w pracy z młodzieżą?

– Owszem – uśmiechnął się. – Chociaż takie klasyczne kawałki mniej ich interesują, wolą rap albo hip-hop… Zresztą sami też próbują tworzyć muzykę i pisać do niej tekst, a ja im w tym pomagam.

– Jasne – pokiwała głową. – Bardzo kreatywne zajęcie.

– A ty lubisz śpiewać, Isabelle?

– Bardzo lubię! – odparła wesoło. – Ale tylko pod prysznicem, kiedy nikt nie słyszy!

Znów roześmiali się oboje. Victor przyglądał jej się spod oka, popijając piwo.

– Wiesz… super się z tobą rozmawia – podjął po chwili milczenia. – Ale tak obserwuję cię od samego początku i mam wrażenie, że… nie pogniewaj się tylko za to, co powiem… że jesteś bardzo… hmm, poważną osobą.

– Poważną? W jakim sensie? – zdziwiła się Iza.

– W sensie takiego ogólnego zachowania… sposobu mówienia… nie wiem, jak to ująć – zawahał się. – Powiedz mi, czy popełnię wielką gafę, jeśli zapytam, ile masz lat?

– Ależ skąd! – uśmiechnęła się. – Jestem jeszcze w wieku, którego kobieta się nie wstydzi. W sierpniu skończę dwadzieścia dwa.

– Dwadzieścia dwa – powtórzył, kiwając lekko głową. – Ja mam prawie dwadzieścia sześć. Czyli jesteś ode mnie cztery lata młodsza. Ale jak porównam cię z moimi koleżankami i znajomymi dziewczynami… Zachowujesz się zupełnie inaczej. Jak co najmniej trzydziestolatka.

– No proszę! – roześmiała się Iza. – Czy to miał być komplement?!

– Oczywiście – przytaknął z powagą. – Mówię to w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu.

– Cóż… w takim razie dziękuję – odparła z lekkim zmieszaniem. – Może to dlatego, że…

Przerwał jej przeciągły aplauz reszty towarzystwa i tumult odsuwanych krzeseł, z których wszyscy zrywali się ze śmiechem.

– Co się dzieje? – zdziwił się Victor.

– Nie wiem – pokręciła głową równie zdziwiona Iza. – Zaraz zapytam, o co chodzi. Może będą już wnosić tort?

Jednak nie widziała jeszcze żadnych przygotowań do podania tortu urodzinowego, które zaplanowane było na znacznie późniejszą godzinę. Już miała zapytać o powód zamieszania siedzącą po jej drugiej stronie Ninę, ale nim zdążyła to zrobić, Majk klasnął w ręce i ogłosił donośnie, że zaprasza wszystkich na parkiet, gdzie solenizanci zatańczą dla gości „tradycyjnego już”, jak to ujął, walca.

– A kto chce i umie, niech do nas dołącza! – dodała wesoło Lodzia.

Wsunęła rękę pod ramię swojego męża, podnosząc na niego oczy, on zaś sięgnął po jej drugą dłoń i podniósł ją do ust, po czym ogarnął ją na chwilę ramieniem i czule ucałował we włosy. Iza z mimowolnym wzruszeniem obserwowała ten ciąg gestów, które kryły w sobie niewyrażalny słowami ładunek uczuć i które już po raz kolejny przywołały jej na pamięć obraz Roberta wyprowadzającego ze szczęściem w oczach z kościoła Amelię w białej sukni…

– Będą tańczyć walca – wyjaśniła Victorowi.

– Walca? – podniósł brwi z niedowierzaniem. – Tutaj?

– Właśnie ja też jestem zdziwiona – odparła zgodnie z prawdą Iza. – Ale tak powiedział przed chwilą mój szef, więc na pewno tak będzie.

– Ach, twój szef? Czyli Michel? – upewnił się, wskazując na Majka, który podszedł właśnie do Pabla i Lodzi, by ustalić szczegóły dotyczące zapowiedzianego tańca.

– Tak, Michel – skinęła głową z uśmiechem. – Pracuję u niego, tu, w tej restauracji.

– Faktycznie, Lea coś wspominała – przypomniał sobie Victor. – Nie skojarzyłem, że to tutaj… I co konkretnie robisz?

– Jestem kelnerką. Tyle że dzisiaj mam wolne i wyjątkowo jestem na urodzinach jako gość, ale w każdy inny dzień pracuję zwyczajnie na sali.

– Rozumiem… i jednocześnie studiujesz, tak? – zerknął na nią badawczo.

– Tak. Ale jestem dopiero na pierwszym roku. Po maturze miałam dwa lata przerwy.

(c.d.n.)

* Et si tu n’existais pas, dis-moi pour qui j’existerais (fr.) – A gdybyś nie istniała, powiedz, dla kogo ja bym istniał (pierwsze słowa wspomnianego utworu Joe Dassina).