Anabella - Rozdział XXIII (cz. 1) - De te fabula narratur

– Przepraszam, że przeszkadzam ci, Lodziu – zagadnęła cicho Iza, pochylając się nad solenizantką siedzącą w centrum urodzinowego stołu. – Chciałam tylko powiedzieć, że wychodzimy z Victorem na dwór… chciałby przespacerować się trochę i zobaczyć Lublin, więc zabieram go na małą przechadzkę.

– Jasne! – uśmiechnęła się w odpowiedzi Lodzia, odwracając się do niej na krześle. – Dzięki, Izunia! To strasznie miło w twojej strony!

– A co? O co chodzi? – zainteresowało się natychmiast siedzące obok towarzystwo.

– Iza idzie z Victorem na spacer – wyjaśniła im Lodzia. – Będą zwiedzać Lublin.

– Będziemy się włóczyć – wyjaśniła po francusku Iza, zwracając się do zdezorientowanego Lucasa i zerkając przy tym porozumiewawczo na Victora. – Ustaliliśmy, że po takim pysznym jedzeniu dla własnego dobra musimy chociaż na godzinę zamienić się we włóczęgów!

Belgowie i Ania wybuchnęli śmiechem, Lucas przybił piątkę z Victorem.

– Les vadrouilleurs! – powtórzył wesoło ostatnie słowo Izy, patrząc na niego znacząco. – Bonne chance, cher ami!*

– To może obaj panowie poszliby z Izą powłóczyć się i pozwiedzać Lublin? – mruknął Pablo, kładąc znaczący nacisk na słowo obaj.

Z coraz słabiej skrywaną niechęcią zerknął przy tym na Lucasa, który przez cały wieczór siedział obok Lodzi i nadskakiwał jej we wszystkim ku dyskretnemu rozbawieniu reszty polskiego towarzystwa.

– Przestań, zazdrośniku! – zaśmiał się cicho Kajtek, dolewając piwa najpierw Pablowi, a potem sobie. – Przecież tutaj i tak przez cały czas masz go na oku, a twoja małżonka to święta kobieta… No masz, jeszcze jeden kufelek zero trzydzieści trzy za twój wiek Chrystusowy. Oraz za zdrowie pięknej matki i jej dziecka!

Pablo bez przekonania podniósł kufel, by stuknąć się z kolegą, po czym upił kilka łyków, nadal z chmurną miną przyglądając się Lucasowi, który szeptał właśnie do ucha Lodzi jakieś żarciki. Dziewczyna chyba nie do końca je rozumiała i prosiła o wyraźniejsze powtarzanie co drugiego słowa, co ten czynił posłusznie i z zachwytem na obliczu.

Iza i Victor spojrzeli po sobie, wymienili uśmiechy i skinąwszy dłońmi towarzystwu, poszli w stronę wyjścia. Byli już w drzwiach, kiedy zatrzymał ich wesoły głos Majka.

– Hej, les vadrouilleurs!

Oboje odwrócili się jak na komendę. Szef lokalu podszedł do nich szybkim krokiem.

– Lodzia chce wiedzieć, czy jeszcze tu wrócicie – rzucił, wskazując ruchem głowy na solenizantkę, która z daleka patrzyła na Izę pytającym wzrokiem.

– Wrócimy tu jeszcze? – zapytała Victora po francusku Iza.

– Zobaczymy – odparł swobodnie. – Zależy, jak długo będziemy się włóczyć. Jeśli długo, to ja po dwudziestej drugiej wracam już prosto do hotelu.

– Nie wiemy, szefie – oznajmiła grzecznie Majkowi Iza. – Może wrócimy, ale gdyby spacer się przedłużył, Victor chce od razu iść spać do siebie.

– Dobra, czyli w razie czego mają na was nie czekać? – upewnił się Majk.

– Jeśli nie wrócimy przed dwudziestą drugą, to nie.

– Okej… – odparł powoli, po czym zerknął na nią spod oka i uśmiechnął się leciutko. – Bawcie się dobrze… elfiku.

– Dziękuję – odpowiedziała, odwzajemniając mu uśmiech.

* Les vadrouilleurs! Bonne chance, cher ami! (fr.) – Włóczędzy! Powodzenia, przyjacielu !