Anabella - Rozdział XXIII (cz. 11) - De te fabula narratur

Iza uśmiechnęła się i przechyliwszy głowę, położyła ją tak jak wcześniej na jego ramieniu. Znów owionął ją delikatny zapach eau de Cologne… Przez głowę przebiegła jej ulotna myśl, jak dobrze jest jej w objęciach tego człowieka, tak samo nieszczęśliwego jak ona, a przy tym ufającego jej tak mocno, że zwierzał jej się z najskrytszych tajemnic swojej duszy. Człowieka, który, choć z pozoru żył podobnie jak Kacper, w przeciwieństwie do niego na dnie serca skrywał głęboki pokład najwyższych uczuć i który tak doskonale rozumiał to, co ona sama przeżywała od wielu lat.

– Wracając do tematu, który wywołałaś – podjął po chwili Majk. – Neutralna relacja z tymi moimi kobietami to jest coś, na co jestem bardzo wyczulony, i cholernie skrupulatnie tego pilnuję. Kiedy widzę, że któraś zaczyna choć trochę się angażować, natychmiast zrywam z nią kontakt… dla jej dobra. Jeśli trzeba, mogę być przy tym wredny, niemiły, a nawet chamski. Jestem w stanie powiedzieć jej przykre, wręcz obraźliwe rzeczy, żeby tylko jak najszybciej wybiła mnie sobie z głowy. Właśnie po to, żeby jej nie skrzywdzić. Nie chcę dopuścić do tego, żeby ktokolwiek przeżywał z mojego powodu to, co ja sam przeżywam… bo wiem, że już nigdy nie umiałbym w nic wejść na poważnie.

– Rozumiem to – pokiwała skwapliwie głową Iza. – Dlatego właśnie zapytałam, bo ja mam to samo. Albo on, albo nikt.

– No właśnie – uśmiechnął się smutno. – Jak możesz się domyślić, to wszystko bardzo ogranicza moje pole manewru, bo mam do czynienia tylko z kobietami dość specyficznego pokroju. Tych z wrażliwą duszą i z zasadami nie tykam z założenia… za bardzo je szanuję, żebym ważył się namieszać którejś z nich w głowie. Ale niestety czasami zdarza się… i to się dzieje poza mną… że taka wartościowa dziewczyna zwróci na mnie uwagę i zaczyna powoli wsiąkać. Jestem bardzo wyczulony na takie rzeczy, więc szybko to zauważam. I wtedy jest najciężej – westchnął.

– Pewnie miałeś tak z niektórymi pracownicami z Anabelli? – zagadnęła, przypominając sobie to, co opowiedziała jej kiedyś Wiktoria. – Słyszałam, że były tu kelnerki, które odchodziły z pracy, bo niefortunnie zakochały się w szefie…

– Ech! – westchnął znowu i pokiwał głową. – Widzę, że plotkarstwo w zespole kwitnie jak konwalia na wiosnę. Cóż, elfiku… było tak, niestety. To były jedne z najtrudniejszych chwil w moim życiu, choć wydaje mi się, że w każdym z tych przypadków zdążyłem zareagować w porę. Ale to nigdy nie było przyjemne, długo miałem po tym kaca i wyrzuty sumienia… Zresztą pewnie sama wiesz, jak to jest, prawda? – zerknął na nią. – Ładna z ciebie dziewczyna, więc podejrzewam, że też miewasz czasami takie dylematy.

– Miewam – przyznała smutno, przypominając sobie rozświetlone czułością oczy Daniela. – Na pewno nie tak często jak ty, ale wiem, o czym mówisz. I nie musisz mi tłumaczyć, jakie to jest trudne, bo przecież w grę wchodzą uczucia drugiego człowieka. Ale z tym nie da się nic zrobić, można tylko starać się minimalizować straty… a i to nie zawsze wychodzi.

Choć wcześniej nie poświęcała tej kwestii za wiele czasu i uwagi, teraz szarpnęły nią nagłe wyrzuty sumienia na myśl o tym, że do tej pory nie potrafiła jasno odtrącić Daniela, a nawet umówiła się z nim na telefon i kolejne spotkanie, w ten sposób podsycając tylko bez sensu jego nadzieje.

„Tak nie powinno być” – pomyślała stanowczo. – „Muszę to uregulować, i to jak najszybciej, zanim będzie za późno!”

– Zgadza się – przyznał Majk. – Ogólnie mam wrażenie, że ty jesteś psychicznie dużo silniejsza ode mnie. Nawet nie tyle na zewnątrz, co w środku, w sensie odporności na pewne rzeczy. Ale i tak rozumiesz mnie jak nikt na świecie, mamy dusze zrobione z tej samej głupiej pneumy. Wyczułem to od razu i powiem ci, że dzięki temu tak mi jakoś… lżej. Za każdym razem, kiedy z tobą rozmawiam, czuję się, jakbym zrzucał z siebie tony kamieni. Choć oczywiście zgodzisz się ze mną, że ta nasza terapia nigdy nie poprowadzi do pełnego wyleczenia… tu chyba oboje nie mamy wątpliwości, prawda?

– Żadnych – pokręciła skwapliwie głową.

– Chodzi tylko o to, żeby wygadać się i pozbyć tego najgorszego ciężaru. To bardzo pomaga, elfiku. W takich chwilach… jak choćby teraz… jestem prawie szczęśliwy – dodał ciszej. – Nie wiesz nawet, ile to dla mnie znaczy, że jesteś przy mnie i pozwalasz mi o tym pogadać. Przyszłaś tu jak dobry duszek z krainy elfów, przybyłaś mi na ratunek kosztem własnego snu i odpoczynku… teraz, dzisiaj, kiedy było mi najciężej. Jestem ci za to bardzo wdzięczny. Nawet nie wiesz, jak bardzo, Izulka.

(c.d.n.)\