Anabella - Rozdział XXIII (cz. 13) - De te fabula narratur

– No dobra, zmykamy stąd – powiedział swym normalnym, beztroskim tonem Majk, podchodząc do biurka i sięgając po brandy. – Powiem Antkowi, żeby kończył już z muzyką, mamy godzinę do wygaszenia imprezy, a potem zamykamy i ja też idę spać. Czuję się dzisiaj jak przeciśnięty przez magiel… A ty leć już do domu, elfiku. Jeszcze raz dziękuję ci za tę rozmowę. Jestem twoim wielkim dłużnikiem i obiecuję, że spłacę ten dług z nawiązką, kiedy tylko trafi się okazja. Czekaj! – przypomniał coś sobie. – Ty chyba jutro też jedziesz na wieczór do Pabla?

– Tak – skinęła głową. – Mam zaproszenie na siedemnastą.

– Świetnie, w takim razie pojedziemy razem. Podjadę po ciebie na Narutowicza za dziesięć siedemnasta, okej?

– Okej! – ucieszyła się Iza. – Dziękuję, to miło z twojej strony, dla mnie dojazd do nich autobusem plus dojście to co najmniej pół godziny. Ale za dziesięć siedemnasta… nie będzie trochę za późno?

– W sam raz – zapewnił ją Majk, idąc w stronę drzwi. – A nawet jak spóźnimy się pięć minut, to przecież świat się nie zawali. To nie jest żadna impreza z protokołem, tylko prywatne spotkanie w domu.

– Jasne, masz rację – przyznała. – A jeśli chodzi o jutrzejszą i sobotnią zmianę, to wszystko odpracuję – zaznaczyła dla porządku. – Przerzuciłam już sobie obie dniówki na przyszły tydzień, Basia ma mi jedną rozłożyć na godziny, a drugą może odrobię w czwartek albo…

– Przestań, Iza – przerwał jej poważnym tonem Majk. – Obsługa językowa Belgów to też jest ciężka praca. Wyświadczasz tym wielką przysługę Lodzi, więc spokojnie zaliczę ci za to te dwie dniówki. Niczego nie musisz odpracowywać.

– Odpracuję – powtórzyła stanowczo. – Nie mam zamiaru lekceważyć moich obowiązków, potem znów będzie mi wstyd. Ja i tak mam wyrzuty sumienia, bo szef ciągle wysyła mi jakieś premie, a ja…

Majk odwrócił się od drzwi, które właśnie miał zamiar otworzyć.

– Dość, o tym ani słowa! – rzucił ostrzegawczym tonem. – Nie denerwuj mnie, Iza, mówiłem ci już raz, że o tym nie rozmawiamy!

– Okej – szepnęła zbita z tropu, cofając się o krok.

Majk podszedł do niej, wyciągnął rękę, ujął ją pod brodę i podniósł jej głowę tak, że musiała na niego spojrzeć.

– Ty mały, niedobry elfiku – powiedział łagodnie. – No, popatrz na mnie, coś ci powiem. Straszna z ciebie służbistka, wiesz? Ale ja cię tego oduczę, zobaczysz… Oduczę cię i tego „szefa”, i tej maniery służbistki, i jeszcze paru innych rzeczy, którymi ciągle grasz mi na nerwach. A teraz uśmiechnij się do mnie… no szybko, to jest polecenie służbowe! – rzucił ostrzejszym tonem, lecz w jego szarych oczach zaigrały tak wesołe iskierki, że Iza mimowolnie parsknęła śmiechem. – Świetnie! I pamiętaj, żeby mi to było ostatni raz! A teraz zwijamy się, mały elf idzie grzecznie spać, a jutro widzimy się przed siedemnastą pod twoją kamienicą.

– Tak jest, szefie – uśmiechnęła się przekornie Iza.

Majk rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie, pokręcił głową i otworzył przed nią drzwi, odgarniając sobie ręką czuprynę do tyłu. Oboje wyszli na korytarz i udali się w stronę wyjścia z zaplecza, mijając po drodze Klaudię. Dziewczyna zdawała się przyglądać im nieco dziwnym wzrokiem.

– Jak tam, Klaudia, na sali wszystko gra? – zagadnął do niej swobodnym tonem Majk.

– Tak, szefie – odparła grzecznie. – Spokój i coraz mniej ludzi.

– Super – skinął głową, ruchem ręki dając Izie znak, że może iść, nie czekając na niego. – Ile was tam jeszcze zostało? Basia już poszła?

– Poszła, dzisiaj miała zmianę tylko do północy. Zostałyśmy we trzy z Olą i Kamą…

Nie słuchając już dalszego ciągu ich rozmowy, Iza posłusznie wyszła z zaplecza, minęła bar i uśmiechnąwszy się do zajętej obsługiwaniem klientów Wiktorii, udała się w stronę wyjścia z lokalu. Nogi bolały ją coraz bardziej, a powieki kleiły jej się z senności, dlatego kiedy dotarła na stancję, poświęciła tylko kilka minut na pośpieszne umycie się i przebranie w piżamę, po czym natychmiast położyła się do łóżka. Ledwie zdążyła wsunąć się pod kołdrę i przyłożyć głowę do poduszki, zapadła w głęboki, kamienny sen.