Anabella - Rozdział XXIII (cz. 5) - De te fabula narratur

Majk, ubrany wciąż tak samo jak na przyjęciu, siedział na brzegu kozetki pochylony do przodu, z łokciami opartymi na kolanach i twarzą ukrytą w dłoniach. Nie poruszył się, kiedy weszła, tak jakby w ogóle jej nie usłyszał, choć wcale nie starała się poruszać bezszelestnie. Po samej pozycji, w której go zastała, domyśliła się stanu jego ducha i jej serce zalało współczucie, jednak mimo wszystko uczuciu temu towarzyszyła ulga i radość, że przez ponad godzinę nie dotknął przyniesionego z baru alkoholu. Teraz już jasno rozumiała, co kazało jej wrócić do Anabelli i po co była tu potrzebna…

„Instynkt dobrej wróżki” – przebiegła jej przez głowę na wpół smutna, na wpół kpiąca myśl. – „Terapeutka Iza melduje się na posterunku.”

Zamknąwszy drzwi, podeszła powoli do niego i cichutko usiadła obok na skraju kozetki. Dopiero wtedy Majk poruszył się, oderwał na chwilę jedną z dłoni od twarzy i przesunął nią jakby bezwiednie po swych rozczochranych włosach.

– Wróciłaś, elfiku.

– Wróciłam – potwiedziła łagodnie. – Wika powiedziała mi przed chwilą, że szef chciał… że chciałeś ze mną rozmawiać – poprawiła się przytomnie. – Więc jestem.

– To dobrze – szepnął. – Dziękuję ci.

– Powiedziała mi też, że wziąłeś ze sobą brandy – dodała tym samym łagodnym tonem Iza.

– Nie piłem jej – zaznaczył Majk, podnosząc głowę i odrywając na dobre dłonie od twarzy.

Była szara i wymięta, jego wzrok był jakby nieobecny.

– Wiem, widzę, że nawet jej nie otworzyłeś – pokiwała głową z satysfakcją. – To super… To bardzo dobrze.

– Chciałem ją otworzyć i wypić duszkiem jak świnia – oznajmił spokojnym głosem Majk, wpatrując się z daleka w oświetloną światłem lampki butelkę. – Korciło mnie jak cholera. Ale nie zrobiłem tego… Pamiętałem, co ci obiecałem. Pomyślałem sobie, że poczekam do drugiej i zobaczę, czy wrócisz.

– Czy wrócę… – powtórzyła cichutko Iza, ze zgrozą myśląc, co by było, gdyby nie uległa swemu dziwnemu wewnętrznemu nakazowi i jednak zdecydowała się pójść do domu spać.

– Mhm – potwierdził, kiwając lekko głową. – Gdybyś nie wróciła do zamknięcia lokalu, po drugiej wychlałbym tę butlę w całości. Ale wróciłaś… więc już jej nie ruszę. Nie dotknę ani jednej kropelki.

– Super – szepnęła, w duchu podbudowana świadomością, że jednak dane jej słowo nie było dla niego tak zupełnie bez znaczenia.

Majk uśmiechnął się pod nosem, zerknął na nią, po czym sięgnął po jej dłoń i położył ją sobie na kolanie, przytrzymując w swojej.

– Daj mi łapkę, elfiku… Daj mi tę swoją małą łapkę i posiedź przy mnie trochę. Miałem wielką nadzieję, że wrócisz, wiesz? – znów zerknął na nią i uśmiechnął się smutno. – Wierzyłem, że przyjdziesz tu jeszcze, żeby pogadać ze mną w trybie terapii. Że domyślisz się… Bardzo tego chciałem, liczyłem na to, chociaż rozum mówił mi co innego… Założyłem się nawet o tę brandy, że wrócisz… a ty mnie nie zawiodłaś. Dziękuję ci za to.

– Z kim się założyłeś? – zdziwiła się Iza, pozwalając mu ściskać do woli swoją dłoń.

– Z diabłem – odparł, wzruszając lekko ramionami. – A może z Bogiem? Sam nie wiem. Czy to takie ważne? Powiedz mi, Izulka, jakie to ma znaczenie?

– Ważne jest to, że nie otworzyłeś butelki – odparła oględnie. – A poza tym jeśli chciałeś ze mną pogadać, to nie musiałeś czekać, sprawdzać, czy wrócę, ani zakładać się z diabłem o brandy, tylko najzwyczajniej w świecie mogłeś wysłać mi smsa… Nie wpadłeś na to? Masz przecież mój numer.

– Nie chciałem tego robić – pokręcił głową. – Skąd miałem wiedzieć, w czym ci przeszkodzę, poszłaś przecież włóczyć się po mieście z tym belgijskim frajerem… Zresztą mogłaś już dawno położyć się spać. Byłbym ostatnim chamem, gdybym z byle powodu wyrwał cię z zasłużonego snu.

– To nie jest byle powód – zapewniła go łagodnym, perswazyjnym tonem Iza. – To przecież awaryjna sytuacja. A to, że dzisiaj tu wróciłam, to był… przypadek. Równie dobrze mogłam pójść do domu, a wtedy ty obaliłbyś tę butlę, tak? – wskazała wzrokiem na wyeksponowaną światłem butelkę brandy. – Przecież to bez sensu. Rzadko rozmawiamy w trybie terapii, ale kiedy akurat tego potrzebujesz… albo kiedy ja sama bym potrzebowała… Posłuchaj, umówmy się, że to będzie nasz priorytet, dobrze?

– Priorytet – powtórzył cicho Majk.

– Tak. Priorytet w takim sensie, że wtedy rzucamy wszystko i rozmawiamy z tym drugim. Jeśli nie da się osobiście, to chociaż przez telefon. Rozmowa telefoniczna to wprawdzie nie to samo, ale lepsze to niż nic… Dlatego kiedy ktoś z nas będzie czuł potrzebę pogadania o… o tych sprawach… to wtedy bez skrupułów dzwoni do drugiego albo chociaż pisze smsa. Okej?

– Okej – skinął głową. – Ale obiecajmy to sobie nawzajem, Iza. Nie tylko ja, ty też.

– Tak jest – uśmiechnęła się. – To ma działać w obie strony.

– Obiecujesz?

– Obiecuję. A ty?

– Ja też… obiecuję.

(c.d.n.)