Anabella - Rozdział XXIII (cz. 7) - De te fabula narratur

Majk siedział jeszcze przez chwilę bez ruchu, jakby czekając, czy coś jeszcze doda, po czym pokiwał powoli głową, znów zapatrując się w przeciwległą ścianę z regałem zastawionym od góry do dołu różnokolorowymi klaserami.

– Tak… – powiedział cicho. – Jesteś bardzo przenikliwą obserwatorką, elfiku. W jeden wieczór zauważyłaś tyle rzeczy… tyle ważnych szczegółów… Jest właśnie tak, jak mówisz. Ona jest wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Nie ma drugiej takiej na świecie.

– Zwłaszcza dla ciebie nikt nie mógłby się z nią równać – zauważyła Iza. – Ja przecież patrzę na nią z boku, jako obiektywny obserwator, a ty postrzegasz ją przez pryzmat silnego uczucia. Więc w twoich oczach jest jeszcze bardziej niezwykła niż w moich. Ale nawet ja, która mam na nią całkowicie neutralny ogląd, widzę, że wyróżnia się spośród innych kobiet. Bardzo pozytywnie ją odebrałam, była dla mnie taka miła i otwarta… szczególnie odkąd odkryłyśmy tę szaloną zbieżność imion. Anne Isabelle… Isabelle Anne – wymówiła po francusku. – Victor nazwał nas siostrzanymi duszami, les âmes sœurs…

– Les âmes sœurs – powtórzył szeptem Majk.

– Tak na nas powiedział, kiedy komentowali nasze imiona – wyjaśniła mu Iza. – Ja zresztą też trochę po tym domyśliłam się, że to ona… w sensie, że to jest ta kobieta, o której mi mówiłeś. Anna Izabella. Anne Isabelle… Victor wymienił raz nawet jej nazwisko, ale niestety nie zapamiętałam…

– Magnon – poddał spokojnie.

– A tak, rzeczywiście, Magnon – ucieszyła się Iza. – Anne Isabelle Magnon.

– Właściwie to Lewicka-Magnon – doprecyzował Majk. – Zostawiła sobie w oficjalnych dokumentach swoje panieńskie nazwisko. Co prawda w Belgii i tak używają tylko tego po mężu, ale ja po cichu cieszę się, że nie pozbyła się całkiem tego dawnego, polskiego… Bo dla mnie ona zawsze będzie Anią Lewicką – westchnął. – Moją Anią. Moją… Anabellą – dodał szeptem, jakby z zawahaniem.

Iza pokiwała głową z uśmiechem.

– Aha… domyśliłam się i tego – zapewniła go ciepło. – Jak już wpadłam na ten trop, to reszta sama ułożyła mi się w jedną całość. Zaraz przypomniał mi się ten napis na kieliszku, który dałeś panu Szczepciowi. Już wiem, dlaczego był dla ciebie taki cenny. Anabella… Nazwa firmy, a jednocześnie jej imię.

– Sama widzisz, dlaczego nigdy się od niej nie uwolnię – odparł smutno Majk. – Tej nazwy nie da się już zmienić, ja zresztą nie mam zamiaru i nie chcę jej zmieniać… Będzie ze mną do końca życia… przynajmniej tak.

– Jako pierwotna inspiracja dla twojego dzieła, a do tego patronka i dusza tego miejsca – dokończyła Iza, zataczając ręką krąg, by wskazać przestrzeń wokół nich. – Dusza Anabelli… Od początku podświadomie czułam, że pracuję w wyjątkowym miejscu – uśmiechnęła się, zerkając na niego znacząco.

Uśmiech ten jednak natychmiast zbladł jej na ustach, gdyż jak światło błyskawicy w jej pamięci mignęła ukrywająca się za filarem przepierzenia sylwetka Krawczyka, postaci, która w związku z pozostawioną nadal bez decyzji propozycją zatrudnienia od półtora tygodnia była dla niej ucieleśnieniem wyrzutów sumienia. Te odezwały się w niej teraz z potrójną mocą… Bo czyż wkrótce miała dla pieniędzy opuścić to niezwykłe miejsce pracy z klimatem i duszą? Z duszą, którą dziś dopiero poznała nieco bliżej?… Wzdrygnęła się lekko i po raz kolejny świadomie odepchnęła tę myśl. Nie, nie teraz… dziś nie był dobry czas, aby się nad tym zastanawiać.

(c.d.n.)