Anabella - Rozdział XXIV (cz. 2) - De te fabula narratur

Ciemnozielony opel czekał już na włączonym silniku na wprost bramy, z prawymi kołami na krawężniku, gotowy do jazdy. Iza skinęła ręką Kacprowi, który z zaciekawieniem przyglądał się, jak pośpiesznie wsiada do auta, które natychmiast ruszyło i odjechało w dół ulicy.

– To był ten agent, który kiedyś zrobił u nas rozróbę? – zagadnął Majk, zerkając na Izę, która rozsiadała się jeszcze w fotelu pasażera i układała sobie na kolanach torebkę. – Zapnij pas, elfiku… Zdaje mi się, że go skojarzyłem.

– Tak, to ten sam – skinęła głową Iza, posłusznie zapinając pas bezpieczeństwa. – Ma na imię Kacper. To bratanek mojego gospodarza, mieszkamy we troje, razem jemy posiłki… Jest strasznie roztrzepany i nieogarnięty, ale w środku to jest dobry chłopak, lubię go.

– Aha – uśmiechnął się Majk, hamując na czerwonym świetle.

Samochód stanął, silnik pracował miarowo, z cicho nastawionego radia płynęła jakaś skoczna muzyka. Iza dopiero teraz spojrzała uważniej na kierowcę, który ubrał się dziś podobnie jak wczoraj, z tym wyjątkiem, że dodatkowo miał na sobie swą czarną skórzaną kurtkę, a zamiast białej koszuli założył jasnoszarą, która, jak mimochodem zwróciła uwagę, nawiązywała kolorem do tęczówek jego oczu. Humor zdawał się dopisywać mu jak zwykle, gdyż bębnił lekko palcami po kierownicy w rytm muzyki i nie było widać po nim ani śladu wczorajszej słabości.

– I jak tam, wyspałaś się dzisiaj? – zapytał, spoglądając na nią spod swej bujnej czupryny.

– Znakomicie – zapewniła go Iza. – Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam, i przez całą noc spałam jak zabita. Zbudziłam się dopiero o szóstej, kiedy zadzwonił budzik. A ty?

– Ja też spałem jak niemowlak – odparł, wrzucając bieg i ruszając, gdyż właśnie zapaliło się zielone światło. – Dzięki tobie, bo gdybym wczoraj obalił tę brandy, dzisiaj czułbym się i wyglądał jak wyjęty psu z gardła. A tak… tak jest dobrze. Ładną masz bluzkę, elfiku.

– Dziękuję – uśmiechnęła się, zdziwiona tym niespodziewanym komplementem.

– Pasuje ci ten kolor – ciągnął neutralnym tonem Majk. – W ogóle podchodzą ci takie ciepłe żółcie i pomarańcze. W zimie miałaś fajną czapkę i szalik, też w takim podobnym kolorze.

– Rzeczywiście – szepnęła, tym razem naprawdę zdumiona tym, że swego czasu nie tylko zwrócił uwagę na jej zimowy strój, ale nawet do tej pory go pamiętał.

– Wiesz, w czym bym cię widział? – ciągnął, patrząc z uwagą na drogę i biorąc z wprawą kolejne zakręty. – Patrz, jakiego mamy fuksa, już trzecie zielone pod rząd… W takim długim, ciemnobrązowym płaszczu, najlepiej wełnianym… w dobrych sklepach można taki dostać… ciepły, z wielbłądziej wełny, w sam raz na zimę. Do tego ta twoja czapka i szalik, właśnie w tym kolorze, jakieś brązowe kozaczki i byłby super komplet, idealnie dla ciebie.

Iza rzuciła na niego spod oka podejrzliwe spojrzenie.

„Pogrzało go?” – pomyślała szczerze zaskoczona. – „Po co bredzi takie banialuki? O moim stroju zimowym? Przecież to bez sensu… Ach!” – zreflektowała się nagle. – „No tak! Pewnie denerwuje się jak diabli przed spotkaniem z Anią, więc gada o byle czym, byle tylko gadać. Trzeba mu w tym pomóc…”

– Widzę, że szef minął się z powołaniem – zażartowała swobodnie. – Zamiast prowadzić nocne kluby, trzeba było zostać projektantem mody albo jakimś innym designerem.

– Kto wie? – uśmiechnął się Majk, tym razem z premedytacją ignorując formę, w jakiej się do niego zwróciła. – Może i w tym bym się odnalazł, to niewykluczone. Lubię patrzeć na dobrze ubrane, eleganckie kobiety, chociaż sam noszę się jak patałach.

– Nie zawsze – pocieszyła go Iza. – Czasami nie jest tak źle…

Roześmiał się serdecznie, rzucając na nią rozbawione spojrzenie znad kierownicy.

– Masz rację, nie zawsze! Raz czy dwa na rok jestem zmuszony wbić się od okazji w coś eleganckiego… a to na szczęście ratuje mój honor i wizerunek!

– No właśnie! – zawtórowała mu śmiechem. – Na pewno to jest dla ciebie straszne cierpienie, ale czasem warto poświęcić się dla idei!

W samochodzie zapanowała wesoła atmosfera. Jeszcze kilka skrzyżowań i wjechali w znajome osiedle Lodzi i Pabla, gdzie Majk wyszukał wolne miejsce nieopodal ich bloku i zaparkował. Iza wysiadła pośpiesznie, z zaniepokojeniem zerkając na zegarek. Było już pięć po siedemnastej.

– Poczekaj, Iza, musisz mi trochę pomóc – oznajmił Majk.

Przeszedł na tył samochodu i otworzył bagażnik. Iza posłusznie cofnęła się, podeszła do niego i przystanęła, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Bagażnik był pełen kwiatów, które poprzedniego dnia zdobiły stół urodzinowy w Anabelli.

– Pablo zażyczył sobie, żeby przywieźć im dzisiaj te wszystkie kwiatki do domu – wyjaśnił Majk, wyciągając z bagażnika cztery duże bukiety niezapominajek i konwalii. – No to co? Jego kwiatki, jego wola… Potrzymaj mi to, okej? Ja wezmę te większe…

Wręczył Izie bukiety i sięgnął po leżące pod spodem trzy ogromne wiązanki białego bzu i hiacyntów, którymi na przyjęciu udekorowana była ściana za solenizantami.

– Ale pachną… – szepnęła Iza.

– To głównie bez tak pachnie… i konwalie – uśmiechnął się Majk, zatrzaskując bagażnik i blokując samochód pilotem. – Pablo chce postawić to wszystko na balkonie, żeby cieszyło oczy jego gwiazdeczki. Lodzia uwielbia kwiaty, a on na razie nie może zapewnić jej własnego ogródka, dopiero budują chatę… No dobra, idziemy.