Anabella - Rozdział XXIV (cz. 4) - Powieści dla dziewczyn

Lodzia tymczasem podeszła do Izy i ucałowała ją serdecznie w policzek.

– Cześć, Izunia, dziękuję ci, że jesteś – powiedziała cicho. – Prześlicznie wyglądasz, ależ masz genialną bluzkę! Pasuje ci cudownie… A twój wczorajszy kumpel już nie mógł się doczekać, kiedy przyjdziesz – dodała z rozbawieniem, wskazując na stojącego w głębi pokoju Victora, który również patrzył w ich stronę.

Iza uśmiechnęła się i skinęła mu porozumiewawczo ręką, na co on natychmiast odpowiedział tym samym, po czym podszedł do niej, porzucając towarzystwo Lucasa i Jean-Pierre’a, który wesoło komentowali między sobą scenkę z małą Tosią.

– Bonsoir, Isabelle*.

Był dziś ubrany w prosty niebieski t-shirt, na który narzucił białą płócienną marynarkę. Iza stwierdziła w duchu, że choć tak czy inaczej był całkiem przystojnym mężczyzną, w jaśniejszym ubraniu wyglądał dużo korzystniej niż w czarnej koszuli, którą założył poprzedniego wieczoru.

– No, zostawiam was – uśmiechnęła się Lodzia. – Je vous laisse – powtórzyła niepewnie po francusku, spoglądając na Izę, by potwierdziła, czy wyraża się prawidłowo.

Iza skinęła akceptująco głową i obie parsknęły śmiechem, po czym Lodzia lekkim krokiem wróciła do męża, który wraz z siostrą obserwował z rozbawieniem dalszy ciąg rozmowy małej Tosi z Majkiem. Ów nadal trzymał dziewczynkę na rękach, ona zaś, wciąż nie przestając mocno obłapiać go za szyję, tuliła czułym gestem do serca swoją nową maskotkę.

– Nazwę go Michel – oznajmiła mu poważnym tonem. – Wtedy będę lepiej pamiętać, że jest od ciebie!

– To dla mnie zaszczyt, princesse! – zapewnił ją Majk, wpatrując się w nią z zachwytem. – To będzie twój wierny piesek Michel. Tak wierny, że nawet jak ty zapomnisz o nim, on nie zapomni o tobie.

– Nie zapomnę go! – obruszyła się Tosia, wydymając swoje małe urocze usteczka. – Będzie ze mną spał i razem będziemy bawić się przez cały dzień! Nauczę go aportować… A kiedy zabierzesz mnie na lody z truskawkami? – dodała podchwytliwie. – Obiecywałeś!

– Pamiętasz to jeszcze? – zdumiał się Majk, zerkając przy tym porozumiewawczo na Lodzię i Anię. – To było już dawno, na weselu cioci i wujka… myślałem, że zapomniałaś!

– Kobiety nie zapominają o takich rzeczach, frajerze! – roześmiał się Pablo. – Obiecałeś, chamie, to teraz dotrzymuj słowa! Nie, Tosiu?

– Pewnie, że dotrzymam! – odparł z nutą urazy Majk i znów zwrócił się do dziecka. – Wujek Majk nie rzuca słów na wiatr. Jutro przed południem przyjadę po ciebie do babci… oczywiście jeśli rodzice pozwolą – tu spojrzał na Anię, która natychmiast pokiwała twierdząco głową. – Super, dzięki! Więc przyjadę po ciebie i zabiorę cię do mojej restauracji na wieeeelkie lody z truskawkami. Zamówię je specjalnie dla mojej księżniczki. A do tego będzie na ciebie czekać jeszcze parę innych niespodzianek!

Tosia na chwilę aż zaniemówiła z wrażenia.

– Jakich niespodzianek? – zapiszczała z podnieceniem, odzyskując głos. – No powiedz, wujku, powiedz! – prosiła przymilnie, tuląc policzek do policzka Majka.

– Nie powiem – pokręcił głową, robiąc przy tym stanowczą i jednocześnie tajemniczą minę. – Gdybym ci powiedział, nie byłoby przecież niespodzianki!

– Urocza ta nasza Antoinette, prawda? – zagadnął półgłosem Victor do zapatrzonej w tę scenę Izy, która, ocknąwszy się jak ze snu na dźwięk francuskich słów, spojrzała na niego i uśmiechnęła się.

– O tak! Jest urocza i prześliczna. Jak jej mama…

– Rzeczywiście, jest bardzo podobna do Anne – przyznał Victor. – Chociaż uśmiech ma zupełnie jak Jean-Pierre… – po czym schyliwszy się mocniej do ucha dziewczyny, szepnął: – A ty przepięknie dziś wyglądasz, Isabelle.

– Dziękuję – odszepnęła zmieszana, nie patrząc na niego.

Tymczasem Ania usiłowała przejąć z rąk Majka córeczkę, która ani myślała oderwać się od jego szyi, lecz przylgnęła do niego z całej siły, protestując wniebogłosy.

– Nie, mamusiu, proszę! Ja chcę być na rączkach u wujka Majka!

– Ale chodź do mnie tylko na chwilkę, kochanie – tłumaczyła jej rozbawiona tym protestem Ania. – Wujek Paweł prosi, żebyś puściła wujka Majka, bo musi powiedzieć mu coś ważnego. Nie możesz im przeszkadzać. No chodź… tylko na chwilkę, zaraz oddam cię wujkowi, obiecuję.

(c.d.n.)

* Bonsoir, Isabelle (fr.) – Dobry wieczór, Isabelle.