Anabella - Rozdział XXIV (cz. 5) - De te fabula narratur

Tosia zrobiła naburmuszoną minkę, ale posłusznie puściła szyję Majka i pozwoliła wziąć się na ręce matce. Przekazawszy ją Ani, Majk popatrzył badawczo na Pabla.

– O co chodzi, frajerze? – zapytał podejrzliwie. – Szykujesz jakąś dywersję?

– A nie, wręcz przeciwnie! – zaśmiał się Pablo, wyciągając do niego rękę. – Chcę ci pogratulować!

– Pogratulować? – zdziwił się Majk, podając mu niepewnie swoją.

– No tak… wygrałeś nasz wczorajszy zakład! – wyjaśnił mu wesoło Pablo.

Objął wolnym ramieniem stojącą obok żonę i przytulił ją do siebie czułym gestem. Oczy Majka rozbłysły nagłą radością.

– Ach! – zawołał w olśnieniu. – Czyli jednak chłopak?!

Spojrzał przy tym pytająco na Lodzię, która pokiwała głową z promiennym uśmiechem.

– Tak jest – potwierdził z dumą Pablo. – Dzisiaj byliśmy na badaniu i mamy stuprocentowe potwierdzenie, że będziemy mieli syna.

– Ech, stary, gratulacje! – zawołał zachwycony Majk, ściskając serdecznie dłoń przyjaciela. – Rewelacyjna wiadomość! Ja nie mogę, wygrałem… pierwszy raz w życiu trafiłem! Ale serio, od początku czułem, że to będzie facet!

– Gwiazdeczka też to czuła – uśmiechnął się Pablo, schylając się, by ucałować Lodzię we włosy. – A ja mam kolejny dowód na to, że nie warto wątpić w kobiecą intuicję.

– Lodziu, wielkie gratulacje, dawaj no buziaka! – Majk podszedł do dziewczyny i wylewnie ucałował ją w oba policzki. – Kochana, dzielna gwiazdeczko… cholera, ależ się cieszę! A oni już wiedzą? – zapytał, wskazując na resztę towarzystwa, które potwierdziło wesoło, że zostało już na ten temat poinformowane.

– Wiemy już od rana! – zapewniła go Ania. – Mama bardzo się ucieszyła, bo wnuczkę już ma, a teraz będzie miała wnuka. Tata też zachwycony… A Paweł ściemniał z tą dziewczynką, ściemniał – wskazała z rozbawieniem na rozpromienionego brata – a teraz patrzcie sami, jak pęka z dumy!

– Dzisiaj mówi tylko o tym – dodał swoją zabawnie brzmiącą polszczyzną Jean-Pierre.

– No to teraz pozostaje ci już tylko jakoś obłaskawić teściową! – zażartował Majk. – Taka wpadka może panu nie ujść płazem, panie bandzior! Teściowa przecież jasno mówiła, że zamawia dziewczynkę!

– Dziewczynka będzie następna – zapowiedział spokojnie Pablo. – Co się odwlecze, to nie uciecze, prawda, kochanie? – uśmiechnął się słodko do żony. – Pomyślimy o siostrzyczce dla naszego pierworodnego…

– Hej, daj jej urodzić najpierw jedno, ty wariacie! – zaśmiała się Ania, pukając się w czoło. – Patrzcie, jak się rozochocił! Najpierw dokończ ten dom, urwipołciu, tutaj przecież ledwo się pomieścicie we trójkę…

– Damy radę – uśmiechnęła się Lodzia, tuląc się do promieniejącego szczęściem męża.

– Będziesz musiała ogarnąć dwóch facetów! – zaśmiał się Majk. – Ale znając ciebie, poradzisz sobie śpiewająco… To co, stary? – zwrócił się do Pabla, poważniejąc. – Twoja stawka z zakładu nadal jest aktualna?

– Oczywiście – skinął głową Pablo. – Będziesz ojcem chrzestnym, już dawno zdecydowaliśmy z Leą, że poprosimy o to właśnie ciebie. Mamy jeszcze dwóch kandydatów z rodziny gwiazdeczki, ale oni poczekają na następną okazję. Lecimy po starszeństwie, a ty… jesteś w końcu dla mnie jak rodzony brat.

Te wzruszające, wypowiedziane poważnym tonem słowa Pabla sprawiły, że na chwilę w salonie zapadła cisza. Iza, która na bieżąco tłumaczyła Victorowi rozmowę, poczuła, że szczypią ją oczy… Również przez twarz Majka przebiegł wyraz wzruszenia, po czym obaj z Pablem uścisnęli się po męsku, co pozostali skwitowali burzą oklasków.

– Zakład zakładem, bandziorek tylko tak zablefował, bo poprosilibyśmy cię o to również, gdyby to była dziewczynka – zapewniła Majka Lodzia, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Mnie samej też bardzo na tym zależy.

Majk ujął jej dłoń i podniósł ją do ust w geście najwyższego szacunku.

– Dziękuję, Lodziu. To dla mnie ogromny zaszczyt.

– A mamą chrzestną będę ja! – pochwaliła się Ania, oddając Majkowi wyrywającą się do niego Tosię. – No dobrze, Tosieńko, możesz już iść do wujka… Ja od początku nie miałam żadnej kontrkandydatki, prawda, Pawełku? Ale to plan dopiero na jesień, a na razie dajcie dziecku spokojnie się urodzić! Wybraliście już imię?

– Jeszcze nie – pokręcił głową Pablo. – Dopiero teraz zabierzemy się za to na całego, skoro już wiemy, że to chłopak. A i tak nikomu z was nic nie powiemy, dopóki mały się nie urodzi, nie liczcie na to! – dodał przekornie, mrugając porozumiewawczo do żony. – Wymyślimy coś tak oryginalnego, że szczęki wam opadną! No dobra… A teraz zgłaszać mi się, brygada, zbieram zamówienia na dobre polskie piwo! Panowie Belgowie już zgłaszali zapotrzebowanie… A ty, Majk? Wypijesz jedno?

– Jedno – skinął głową Majk, z uśmiechem wpatrując się w prześliczną buzię tulącej się do niego Tosi. – Prowadzę samochód, a potem muszę jechać na resztę nocki do roboty, ale do końca imprezy jedno wywietrzeje… a jak mógłbym nie wypić za zdrówko naszego małego dżentelmena? – wskazał na brzuch Lodzi. – I za moją małą księżniczkę, której tak długo nie widziałem! – uśmiechnął się do dziewczynki. – Prawda, princesse?

– I za pieska Michela – zaznaczyła z powagą Tosia, wskazując na swoją maskotkę, na co wszyscy oprócz Lucasa i Victora gruchnęli śmiechem.

Jean-Pierre i Iza szybko przetłumaczyli obu Belgom powód tej wesołości, co sprawiło, że i oni dołączyli do śmiechu reszty towarzystwa.

– Tak, skarbie, za pieska Michela też – zapewnił ją wesoło Majk. – Nie wyobrażam sobie, że mógłbym pominąć w toaście kogoś tak ważnego!