Anabella - Rozdział XXIV (cz. 8) - De te fabula narratur

Po odjeździe taksówki z Anią, Tosią i Belgami samochód Majka również ruszył z osiedlowego parkingu i pomknął pustymi ulicami miasta, oświetlonymi pomarańczowym światłem sodowych latarni.

– Pojadę z tobą do lokalu, pomogę wam dokończyć zmianę – zaproponowała Iza. – Nie jestem bardzo zmęczona, a przecież w normalnych warunkach dzisiaj byłabym w pracy.

– Daj spokój, Iza, damy sobie radę z dziewczynami – odparł beztrosko Majk, wrzucając kierunkowskaz przed skrętem w prawo na skrzyżowaniu. – Zanim tam dopełznę, będzie prawie północ, a od północy do drugiej to już krótka piłka… Spokojnie. Odwiozę cię do domu i idź spać, a jutro pozdrów ode mnie Szczepka. Ostatnio nie mam kiedy do niego zaglądać i to już zaczyna mnie męczyć…

– Pozdrowię go – obiecała Iza. – Ale posłuchaj… naprawdę mogę pomóc. Wpadłabym tylko na chwilę do domu przebrać się w coś mniej eleganckiego i bez problemu do drugiej mogę pozasuwać na sali. Jutro sobota, nie mam zajęć, a u pana Szczepcia mam być dopiero na dziesiątą, więc…

– Nie, Iza, nigdzie nie jedziesz – przerwał jej nakazującym tonem Majk. – Wracasz do domu spać. Jutro mamy wycieczkę i masz być w pełnej formie.

– I tak będę – westchnęła z rezygnacją. – Ja nie potrzebuję aż tyle snu… To ty raczej powinieneś się wyspać. Jutro przecież masz jeszcze jechać po Tosię, a wcześniej chyba chciałeś przygotować dla niej niespodzianki? Będziesz musiał wstać wcześnie rano, żeby wyrobić się ze wszystkim…

– Dam radę – zapewnił ją spokojnie. – Niespodzianki dla mojej księżniczki mam obmyślone od dawna, kwestia przywiezienia paru rzeczy z domu.

– A co to będzie? – zaciekawiła się Iza.

– Sztuczne ognie i pokaz pękających baloników – oznajmił Majk, zerkając na nią wesoło znad kierownicy. – W jednym z nich będzie ukryta zabawka, pozostaje mi tylko zastanowić się, jaka… No i muszę skołować te lody z truskawkami, najlepiej wezmę je hurtem i wrzucimy je w tym tygodniu do oferty deserowej.

– Okej! – roześmiała się Iza. – Mała Tosia zmodyfikuje nam menu. Ale jakież to jest urocze dziecko! – dodała z entuzjazmem. – Prześliczna dziewczynka, naprawdę wyglądała w tej sukience jak mała królewna… a jak przepada za tobą, w ogóle nie chciała cię puścić! Chyba z godzinę bawiliście się razem w tym drugim pokoju…

– Tak – przyznał cicho Majk.

Iza zerknęła na niego, uderzona posmutniałą nagle nutą jego głosu. Spoważniał teraz i prowadził samochód w milczeniu, zatopiony w myślach, mechanicznymi ruchami wykonując niezbędne manewry na pustych o tej porze ulicach.

„Czy powiedziałam coś niewłaściwego?” – zastanawiała się z niepokojem Iza. – „Mam nadzieję, że nie… pewnie po prostu chce sobie posiedzieć w ciszy, zająć się swoimi myślami, a ja mu tylko gadam i gadam o głupotach…”

Znieruchomiała zatem w fotelu, postanawiając nie odzywać się już ani nie nalegać na dokończenie zmiany w Anabelli, lecz pozwolić odwieźć się do domu tak, jak zadecydował. Tym bardziej, że zbliżała się już dwudziesta trzecia, do pracy i tak musiałaby przebrać się w mniej spektakularny strój, więc z powodu kurczącego się czasu przedsięwzięcie coraz bardziej traciło sens.

(c.d.n.)