Anabella - Rozdział XXIX (cz. 1) - De te fabula narratur

– Iza, jeszcze tylko tobie nic nie mówiłyśmy – zagadnęła Basia, kiedy po przygotowaniu sali kelnerki zabrały się za przebieranie w jednakowe czarno-białe sukienki, w których miały wystąpić na koktajlu. – Pracowałaś przy remoncie w łazience i nie było okazji.

– A co? – zaciekawiła się Iza, zerkając po twarzach przebierających się koleżanek. – Jakaś tajemnica?

– Chodzi o prezent urodzinowy dla szefa – wyjaśniła jej Basia. – Jak na pewno wiesz – spojrzała na nią znacząco – w następną sobotę obchodzi urodziny.

Koleżanki parsknęły śmiechem. Iza wzruszyła lekko ramionami i pokręciła głową.

– Nie miałam o tym pojęcia – odparła spokojnie. – Aha… czyli w następną sobotę?

– No coś ty, nie powiedział ci? – zaśmiała się Wiktoria, puszczając do niej oko.

– Nie, nie powiedział – uśmiechnęła się pobłażliwie Iza. – A miał powiedzieć?

– Jak to, nie pochwalił ci się, że dwudziestego piątego maja kończy trzydzieści trzy lata? – zdziwiła się Klaudia. – Co prawda szef nie lubi epatować swoim wiekiem, ale to się przecież i tak nie ukryje…

– Zwłaszcza przed tobą – dokończyła mimochodem Alicja.

– Myślałyśmy po prostu, że mówi ci odrobinę więcej niż innym – dodała niewinnie Ola.

– Że w tym roku kończy trzydzieści trzy, to oczywiście wiedziałam – odparła stoicko Iza, ignorując dwuznaczne uwagi Alicji i Oli. – Mąż mojej koleżanki z polonistyki tyle właśnie skończył w kwietniu, a są z szefem z jednego rocznika. Ale dokładnej daty nie znałam… chyba jeszcze za krótko tu pracuję – oceniła, przewiązując sobie na biodrach nowy biały fartuszek, który uzupełniał dziś drużynowe stroje kelnerek.

– Krótko, nie krótko – stwierdziła filozoficznie Wiktoria. – Ale za to jak owocnie…

Pozostałe kelnerki prychnęły śmiechem, również sięgając po swoje fartuszki. Iza uśmiechnęła się z politowaniem i znów wzruszyła ramionami.

– Dobra, dziewczyny, przestańcie – przerwała im Basia, przybierając poważną minę. – W każdym razie w następną sobotę szef ma urodziny, więc zrobiłyśmy z dziewczynami zrzutkę na symboliczny prezent – zwróciła się znów wyjaśniająco do Izy. – My dajemy mu swój, a chłopaki mają wymyślić coś osobno, ja już w to nie wnikam. Zamówiłyśmy dla niego taką fajną patchworkową kapę do gabinetu… wiesz, zamiast tych dwóch chłamiastych koców, które on tam ma. To już są takie szmaty, że szkoda patrzeć, a on tam czasem awaryjnie śpi, jak dłużej posiedzi po zamknięciu i nie opłaca mu się wracać do domu.

– O, zobacz, takie coś – dodała Klaudia, pokazując Izie na wyświetlaczu telefonu kolorową kapę z przyjemnie wyglądających kawałków włochatej tkaniny. – Tu masz przykładową fotkę z allegro… Tylko na tej naszej będzie jeszcze wyhaftowany wielki napis Anabella, taką samą czcionką jak na naszym logo. Mają nam to zrobić na cito i przysłać najdalej na środę.

– Bardzo fajny pomysł – przyznała Iza, oglądając zdjęcie. – Zwłaszcza z tym haftem super wymyśliłyście, taki spersonalizowany prezent zawsze jest najlepszy.

– Jak firmowo, to firmowo, nie? – zaśmiała się Kamila.

– No dobra, to ile mam wam dorzucić do puli? – zapytała Iza, oddając Klaudii telefon.

– Wyszło po piętnaście złotych – poinformowała ją rzeczowo Basia. – Dziewczyny z kuchni i my, oczywiście liczyłam tylko te zatrudnione na etatach. Paczka ma przyjść na mój adres domowy, więc ja już sama zapakuję to w jakiś ładny papier i wręczymy szefowi w sobotę, jak tylko przyjdzie do pracy. Zaśpiewamy mu małe Sto lat, wypijemy po lampce wina za jego zdrowie… myślę, że to będzie z naszej strony sympatyczny gest.

– Na pewno bardzo się ucieszy – przyznała Iza, sięgając do swojego plecaka, by wyciągnąć z portfela pieniądze. – Każdemu miło poczuć w urodziny, że ktoś o nim pamięta. Trzymaj, Basiu, piętnaście… mam tylko w bilonie.

– Wszystko jedno – machnęła ręką Basia, biorąc od niej pieniądze. – Czyli mamy już komplet, a jak kupię ten papier, to rozliczę się z wami co do grosza. Ale powinno wyjść w sam raz, bo rolka takiego ozdobnego papieru to jest jakieś…

– Dziewczyny, baczność, Krawczyk już przyszedł! – dobiegł zza drzwi konspiracyjny głos Antka. – Będzie wygłaszać toast na otwarcie imprezy. A wy też zaraz macie meldować się u szefa!

– Wejdź, Antoś, nie czaj się, my już jesteśmy przebrane – zaprosiła go Basia, otwierając szerzej drzwi. – Ooo… jak super wyglądasz!

Kelnerki roześmiały chóralnie na widok Antka wystrojonego dziś wyjątkowo w ciemny garnitur z białą koszulą i jednolitym granatowym krawatem.

– No i co w tym śmiesznego? – obruszył się żartobliwie Antek, odruchowo wyszukując wzrokiem delikatną buzię Karoliny, która pod jego spojrzeniem natychmiast spłonęła leciutkim rumieńcem. – Chudy, Tom i reszta ochroniarzy mają takie same. A szef to w ogóle odwalił się jak na procesję, żaden VIP mu nie podskoczy! – zaśmiał się. – Wy też ekstra wyglądacie w tych jednakowych sukienkach, powinnyście na co dzień nosić takie mundurki.

– I niewykluczone, że przy nich zostaniemy – przyznała Basia. – A na pewno zatrzymamy sobie te fartuszki, mają bardzo fajny krój i wygodne kieszenie. Już wspominałam o tym szefowi, jest jak najbardziej za… No dobra, dziewczyny, wiążcie szybko włosy i zakładajcie opaski. Iza, nie możesz mieć rozpuszczonych. Ola, ty też musisz związać… Najlepiej zepnijcie je sobie w jakieś koki, przyniosłam w razie czego lakier i dwa komplety wsuwek. Wika, tak może zostać, ale podepnij sobie te kosmyki, żeby nie wisiały ci przy uszach. Gdyby jakiś włos wpadł do jedzenia, to nie chciałabym być w naszej skórze… Dzisiaj nie może być ani jednej wpadki, sto dwadzieścia procent profesjonalizmu!