Anabella - Rozdział XXIX (cz. 10) - De te fabula narratur

– Poproszę więc pana ze mną, panie mecenasie – powiedziała do Pabla Ewelina. – Na początek przedstawię panu naszego stałego współpracownika z Zamościa, który…

Jej głos, oddalając się, zanikł w ogólnym szmerze panującym na sali. Iza popatrzyła za nimi, po czym, pomna swych obowiązków, ruszyła w przeciwną stronę za Krawczykiem, który w międzyczasie zaprowadził Lodzię do jednego ze stolików i uprzejmie podstawił jej krzesło.

– Pani Izo – zwrócił się do podchodzącej do nich z tacą dziewczyny. – Co pani tam ma do zaoferowania? Proszę bardzo, pani Leokadio, mamy tu wspaniały wybór cias-te-czek…

Iza wzdrygnęła się mimowolnie, gdyż sposób, w jaki wymówił ostatnie słowo, natychmiast skojarzył jej się z pamiętnym tiramisu. Musiała jednak docenić przytomność i dobry ton, jakim wykazał się Krawczyk, proponując zmęczonej kobiecie w zaawansowanej ciąży odpoczynek w pozycji siedzącej pomimo konwencji koktajlu, który z założenia od początku do końca odbywał się na stojąco.

– Dziękuję panu, ale nie jem teraz słodyczy – pokręciła głową Lodzia z przepraszającym uśmiechem, łagodnym gestem przyszłej matki kładąc sobie dłoń na brzuchu.

– Rozumiem – skinął głową Krawczyk, przysuwając sobie krzesło i siadając obok niej. – Pozwoli pani, że również usiądę. Zaburzymy tym trochę konwencję koktajlu, ale są względy, które muszą ustąpić wszelkiej etykiecie…

– Ależ proszę nie robić sobie kłopotu! – wystraszyła się natychmiast Lodzia. – Posiedzę tu sobie sama, a pan niech wraca do gości, jest pan przecież gospodarzem…

– Nigdy! – mruknął pod nosem Krawczyk, a jego oczy błysnęły w półmroku jakimś dziwnym blaskiem. – Zostanę z panią, obiecałem przecież panu Pawłowi – dodał z uspokajającym uśmiechem, po czym zwrócił się do Izy. – Pani Izo, za słodycze dziękujemy, ale może w takim razie przyniosłaby nam pani coś do picia? Pani Leokadio?

– A tak, chętnie napiłabym się odrobinę wody – przyznała Lodzia. – Jakbyś mogła mi przynieść pół szklanki niegazowanej, Izunia… takiej bez niczego.

– Oczywiście, zaraz przyniosę – uśmiechnęła się Iza i spojrzała na Krawczyka. – A dla pana?

– Ja na razie dziękuję – pokręcił głową. – Natomiast później jeszcze zostanę i wtedy owszem… poproszę panią o caffè macchiato z ciasteczkiem. Mam do uregulowania jedną sprawę z panem Michałem.

– Tak jest – szepnęła Iza, zmrożona myślą, że jej dzisiejsze tortury psychiczne nie zakończą się z chwilą zamknięcia koktajlu. – Jak pan sobie życzy. Już idę po wodę, Lodziu.

– Dziękuję – uśmiechnęła się Lodzia.

„Dziwny jest” – myślała Iza, kiedy po dwóch minutach, zostawiwszy tacę z ciastkami Klaudii, wracała ze szklanką niegazowanej wody mineralnej dla Lodzi. – „Raz zachowuje się normalnie, a zaraz potem dostaje napadu schizy. Jakieś fochy stroi, humory zmienia… Teraz olał wszystkich swoich VIP-ów, Pabla puścił w obchód z Eweliną, a sam siedzi sobie w kącie z Lodzią i zamawia macchiato z godzinnym wyprzedzeniem. Trzeba uważać, nie wiadomo, co jeszcze mu odwali…”

O ile już dawno zauważyła niewytłumaczalne zmiany nastrojów Krawczyka, bez większego namysłu przypisując je jego ekscentryzmowi i rozkapryszeniu milionera, o tyle dzisiejszy wieczór wzbudził w niej podejrzenie, że cierpi on na jakąś chorobę psychiczną, być może nawet niezdiagnozowaną. Pomyślała, że takich dyskretnych przypadłości niewątpliwie nie brakuje wśród ludzi z jego sfery, wystawionych bez przerwy na stres i konieczność podejmowania brzemiennych w skutki decyzji polityczno-finansowych. Mogłaby nawet współczuć mu z tego powodu, jednak fakt, że z jakiegoś powodu uczepił się jej osoby, a także nieuchwytny umysłem fałsz, jaki w nim wyczuwała, sprawiały, że myślała o nim już nie jak o kliencie Anabelli lecz jak o niebezpiecznym przeciwniku, przed którym należało na każdym kroku mieć się na baczności.

Wróciwszy z wodą, zauważyła, że rozmawiająca z Krawczykiem Lodzia wygląda na jeszcze bardziej zmęczoną niż wcześniej, a do tego jej gesty zdradzają niepokój i spięcie. Na widok Izy dziewczyna jednak od razu rozluźniła się i z wdzięcznością przyjęła od niej szklankę z wodą.

– Zostań z nami, Iza – zaproponowała z uśmiechem. – Chyba nie masz teraz za dużo obowiązków, nikt już nie ma miejsca na te słodkie ciastka i kremy…

– Wybaczy pani – zaprotestował Krawczyk, patrząc stanowczo na Izę. – Namyśliłem się i jednak dochodzę do wniosku, że ja też chętnie napiłbym się wody. Tyle że dla mnie poproszę mocno gazowaną.

– Dobrze, proszę pana – odparła służbowym tonem Iza, widząc w tym niekonsekwentnym zachowaniu kolejny dowód na jego psychiczne niezrównoważenie. – Czy życzy pan sobie do tego cytrynę?

– Nie, dziękuję – pokręcił głową Krawczyk, pochylając się znów w stronę Lodzi. – A więc, tak jak już wspomniałem, pani Leokadio, w pewnych wyjątkowych okolicznościach etykieta nie stanowi dla mnie priorytetu…

Iza z westchnieniem ruszyła do baru po wodę.

– Co ty tak po jednej bierzesz? – zdziwiła się Wiktoria, stawiając na jej prośbę na tacy szklaną buteleczkę wody gazowanej i czystą szklankę. – To dla Krawczyka?

– Aha – skinęła ponuro głową Iza. – Gania mnie w tę i z powrotem, a potem jeszcze będzie chciał macchiato z tym swoim zakichanym ciasteczkiem. Mówię ci, Wika, jak ja mam go już dość na dzisiaj…

– Spokojnie, już powoli kończymy – pocieszyła ją Wiktoria, uśmiechając się z mimowolnym rozbawieniem na wieść o tym, że nawet dziś Krawczyk nie obędzie się bez swojej kawy i tiramisu. – W kuchni dziewczyny już skończyły wydawanie, jak puste naczynia wrócą z sali, to właściwie będzie po imprezie.

– Bogu dzięki – mruknęła Iza, unosząc tacę z wodą.

Na sali rzeczywiście panowało już rosnące poruszenie, bowiem goście powoli zaczynali się żegnać i zbierać do wyjścia. Zmuszało to Krawczyka, który ledwie zdążył upić kilka łyków wody, do ponownego podjęcia obowiązków gospodarza. Tymczasem wrócił do nich Pablo, który, wymieniwszy się grzecznościami i wizytówkami z przedstawionymi mu ludźmi, odprowadził Krawczykowi Ewelinę, sam zaś z uśmiechem podał ramię swojej żonie. Iza zauważyła, że Lodzia powitała go z wyraźną ulgą i radością, a kiedy po pożegnaniu się z gospodarzem zmierzali w stronę wyjścia, przytuliła mocno głowę do jego ramienia, on zaś objął ją czułym gestem i ucałował w czoło. Pozostali goście również podchodzili do Krawczyka, podając mu ręce na pożegnanie, po czym stopniowo opuszczali salę. Koktajl biznesowy wydawany w Anabelli w ramach umowy z milionerem wreszcie dobiegał końca.