Anabella - Rozdział XXIX (cz. 4) - De te fabula narratur

Krawczyk tymczasem kierował ją prosto ku miejscu, gdzie stał Pablo z żoną. Czując tuż za sobą jego niespokojny oddech, Iza przyspieszyła odrobinę kroku, żeby zwiększyć dystans, jego dziwne zachowanie wprawiało ją bowiem w dyskomfort, ten zaś powodował mimowolne drżenie dłoni, którego przy noszeniu tacy z szampanem za wszelką cenę starała się unikać. Podeszli do rozmawiającej grupki.

– Ach, pan mecenas! – zagadnął swobodnym tonem Krawczyk, jakby dopiero teraz zauważył Pabla, który na te słowa odwrócił się w jego stronę, uśmiechnął się i uścisnął jego wyciągniętą do powitania rękę. – Miło mi pana widzieć, panie Pawle.

Lodzia również odwróciła się i spojrzała na nich, a na widok Izy jej oczy natychmiast rozpromieniły się jak gwiazdy. Obydwie wymieniły porozumiewawcze uśmiechy.

– Dobry wieczór, panie Sebastianie – skłonił się uprzejmie Pablo. – Cała przyjemność po mojej stronie. Zna pan już chyba moją żonę, prawda?

– Zdaje się, że mieliśmy tylko przelotną okazję się zobaczyć – odparł Krawczyk, ujmując z ukłonem dłoń Lodzi i z namaszczeniem podnosząc ją do ust. – Pan Michał przedstawił mi panią, jednak jak dotąd nie miałem przyjemności dłużej z panią porozmawiać. Przypomnę się zatem pani… Sebastian Krawczyk.

– Leokadia Lewicka – uśmiechnęła się grzecznie Lodzia, dygając przed nim wdzięcznie jak dobrze wychowana pensjonarka.

Pablo patrzył na nią oczami promieniejącymi dumą i czułością.

– Pozwolą państwo lampkę szampana do toastu – podjął Krawczyk, spoglądając znacząco na Izę. – Pani Izo, bardzo dziękuję za dotrzymanie mi towarzystwa oraz za szampana… Panie mecenasie?

– Tak, dziękuję – skinął głową Pablo, biorąc z tacy jeden kieliszek i mrugając przy tym wesoło do Izy. – Widzę, że ma pan równie dobry gust co mój przyjaciel i do roznoszenia szampana wybrał pan sobie najsympatyczniejszą kelnerkę w tym lokalu. Notabene naszą bardzo dobrą znajomą.

– Jak dla mnie Izunia to nie znajoma, tylko przyjaciółka – sprostowała Lodzia, kładąc dłoń na ramieniu Izy i gładząc ją przyjaźnie.

– Wybacz, kochanie – uśmiechnął się Pablo. – Użyłem niewłaściwego eufemizmu.

– Jestem doprawdy zachwycony! – podchwycił Krawczyk, a w jego głosie zabrzmiał szczery entuzjazm. – Pani Iza to w istocie osoba, do której od początku mam szczególną słabość… I jak widzę, nie jestem w tym osamotniony. To mi bardzo pochlebia, pani Leokadio. Proszę… może pani również napije się szampana?

– Nie, dziękuję panu, ja nie piję – odpowiedziała grzecznie Lodzia. – Nie lubię alkoholu.

– A nawet gdyby lubiła, w obecnym stanie nie może – doprecyzował Pablo, z nieskrywaną dumą wskazując na jej zarysowany pod sukienką brzuch. – Mogłoby to zaszkodzić naszemu nienarodzonemu synowi.

– Tak, rozumiem – odparł chłodniejszym tonem Krawczyk, przez którego twarz przebiegł teraz lekki cień. – Gratuluję państwu.

– Dziękujemy – ukłonił się znów uprzejmie Pablo.

– Tak czy inaczej cieszę się, że wybrałem właściwie – ciągnął Krawczyk, spoglądając na stojącą obok niego w milczeniu Izę. – A skoro pani Iza jest pani przyjaciółką, pani Leokadio – przy wymawianiu imienia Lodzi jego głos nabrał miękkiej, przyjemnej modulacji – to moim obowiązkiem jest potraktować ją nie jako kelnerkę, ale jako przyjaciółkę.

Odwrócił się i ruchem ręki przywołał przechodzącą akurat obok Klaudię, która posłusznie podeszła i spojrzała na niego pytająco.

– Proszę zabrać tego szampana – polecił jej stanowczo, wskazując na trzymaną przez Izę tacę z kilkoma niewykorzystanymi kieliszkami alkoholu. – Nie będzie nam już potrzebny.

Zdziwiona Klaudia posłusznie przejęła tacę z rąk Izy, odruchowo podkładając pod nią własną, już pustą. Spojrzała przy tym na koleżankę, jakby pytając, o co chodzi, na co Iza odpowiedziała jej miną wyrażającą mieszaninę zdezorientowania i bezradności.

– Dziękuję pani – rzucił uprzejmie Krawczyk, sugerując Klaudii, że ma już odejść, po czym odwrócił się do Izy, sięgnął po jej dłoń i ku jej zaskoczeniu ucałował ją podobnie jak wcześniej dłoń Lodzi. – Pozwoli pani, pani Izo… ach, wybaczy pani! Nie zapytałem, czy pani również nie napiłaby się szampana. Zaraz zatrzymamy koleżankę… – obejrzał się za odchodzącą Klaudią.

– Nie, dziękuję – przerwała mu szybko Iza. – Ja też nie piję alkoholu.

(c.d.n.)