Anabella - Rozdział XXIX (cz. 6) - De te fabula narratur

– Proszę tędy, pani Izo – powiedział łagodnym, życzliwym tonem Krawczyk, wskazując jej puste przejście między stolikami, dokładnie to samo, w którym rozmawiali wcześniej. – Chciałbym zamienić z panią jeszcze dwa słowa na osobności.

Iza w milczeniu wykonała jego polecenie. Przystanęli w półcieniu między stolikami.

– Dziękuję pani – podjął Krawczyk z satysfakcją na obliczu. – Tak jak wspomniałem, proszę, aby dziś trzymała się pani blisko mnie. Rozumiem, że ma pani swoje obowiązki, z których nie chcę pani samowolnie zwalniać, choć chętnie bym to zrobił…

– Nie mogłabym, jestem bardzo potrzebna w zespole – zapewniła go na wszelki wypadek.

– Tak, wiem – skinął głową, przybliżając się nagle do niej i znów obejmując ją ramieniem, na co dziewczyna aż zadrżała z niepokoju. – Dlatego nie będę stawiał pani w niezręcznej sytuacji. Jednak chcę mieć panią dzisiaj w zasięgu wzroku, mogę pani jeszcze potrzebować. No, pani Izo… – dodał miękko, pochylając się ku niej, aż poczuła zapach jego mocnych, ekskluzywnych perfum. – Nie wypada mi w tak szerokim gronie spoufalać się z kelnerką, zaraz muszę wrócić, żeby wznieść toast… ale proszę czuć się przy mnie wyjątkowo…

– Dziękuję panu – szepnęła drętwo.

Zerknęła przy tym odruchowo w stronę baru, jakby szukając tam ratunku, i od razu napotkała oczy stojącego wciąż w tym samym miejscu szefa, który w lot odczytał niepokój na jej twarzy i natychmiast ruszył przez salę w ich stronę.

– Rozumiem, że jesteśmy umówieni, czy tak? – ciągnął tymczasem Krawczyk, nachylając się do niej tak blisko, że poczuła jego oddech na swoim czole. – Hmm? Pani Izo? Proszę spojrzeć na mnie.

Drżąc cała od coraz bardziej rozkołatanych nerwów, Iza posłusznie podniosła na niego wzrok. Jego przystojna twarz o regularnych męskich rysach w półmroku wydawała się twarzą greckiego herosa, pięknego, idealnego, bez najmniejszej skazy.

„Psychol” – zatłukło jej się w głowie. – „Kompletny psychol…”

– Będzie pani dzisiaj moją osobistą westalką – oznajmił Krawczyk, patrząc jej prosto w oczy, jakby chciał zahipnotyzować ją wzrokiem. – I zobowiązuję panią do milczenia. Rozumiemy się? Proszę nikomu nie powtarzać niczego z naszych rozmów.

– Dobrze, proszę pana – obiecała Iza, próbując delikatnie odsunąć się od niego.

– A gdyby pani…

– Przepraszam, panie Sebastianie – przerwał mu wesoły głos Majka. – Czy bardzo pomieszam panu szyki, jeśli zabiorę stąd moją kelnerkę? Jest nam pilnie potrzebna na zapleczu.

– W porządku, panie Michale – uśmiechnął się Krawczyk, natychmiast odsuwając się od Izy i podnosząc na chwilę do ust trzymany ciągle w dłoni kieliszek z szampanem. – Poprosiłem tylko panią Izę o osobistą obsługę mnie i moich najbliższych gości. To moje sper-so-na-li-zo-wa-ne życzenie – dodał skandującym tonem rozkapryszonego dziecka, którego Iza najbardziej u niego nie lubiła. – Ale na razie może pan ją zabrać, ja i tak muszę iść wygłosić toast – skrzywił się lekko. – Obowiązki mnie wzywają.

– Nas też – odparł chłodno Majk, ujmując Izę pod łokieć i pociągając ją w stronę baru. – Oczywiście pańskie życzenie jest dla nas rozkazem… ale to po toaście.

Po czym, nie patrząc już na Krawczyka, który wrócił do porzuconego wcześniej towarzystwa, wraz z Izą udał się na zaplecze.