Anabella - Rozdział XXIX (cz. 9) - De te fabula narratur

Dołączywszy do rozmawiającej grupki, witany owacyjnie Krawczyk z dystynkcją podał rękę wszystkim po kolei, przedstawił sobie wzajemnie kilka osób, po czym z uprzejmym ukłonem zwrócił się do Pabla.

– Pan pozwoli, panie mecenasie – powiedział, wskazując mu ruchem ręki, by odeszli nieco na stronę. – Chciałbym przedstawić panu moją asystentkę. Pani Ewelina Tarnicka, moja prawa ręka do wszelkich spraw zawodowych. Ewelinko – zwrócił się z naciskiem do swej towarzyszki. – Poznaj pana mecenasa Pawła Lewickiego, o którym już ci wspominałem.

– Miło mi – odparł uprzejmie Pablo, ściskając lekko dłoń Eweliny.

Oboje wymienili konwencjonalne uśmiechy. Trzymająca się przez cały czas boku męża Lodzia ucieszyła się i ożywiła na widok Izy, a następnie, korzystając z trwającej prezentacji, skinęła do niej porozumiewawczo ręką i nachyliła się do jej ucha.

– Izunia, nie wiesz, kiedy to się kończy? – zapytała szeptem.

– Według planu jeszcze jakieś pół godziny – odszepnęła jej Iza. – Pewnie nogi już cię bolą, prawda? Właśnie pomyślałam sobie, że…

– A to jest małżonka pana mecenasa, pani Leokadia – podjął Krawczyk, wskazując Ewelinie Lodzię, która natychmiast z czarującym uśmiechem i konwencjonalną formułką grzecznościową podała jej rękę.

„Obie piękne blondynki” – pomyślała Iza, mimowolnie porównując obydwie kobiety. – „A jednak ta harpia nie umywa się do Lodzi, ma twarz jak lalka Barbie…”

W istocie, porównanie posągowej, idealnie podkreślonej fachowym makijażem urody asystentki Krawczyka oraz świeżej, eterycznej i dziewczęco zwiewnej urody Lodzi wychodziło zdecydowanie na korzyść tej ostatniej. Iza zwróciła w szczególności uwagę na oczy obu pań – u Lodzi lśniące wewnętrznym blaskiem cichego szczęścia, u Eweliny zimne i zgaszone, doskonale obojętne, bez emocji.

– Rozmawialiśmy już z Eweliną o współpracy z kancelarią pana mecenasa Wysockiego – ciągnął Krawczyk, zwracając się do Pabla. – Uznałem, że jako jego reprezentant powinien pan poznać dziś kilka osób, które byłyby zainteresowane nawiązaniem szerszych kontaktów, i poprosiłem moją asystentkę o dokonanie tej prezentacji. To ona zazwyczaj z nimi rozmawia, więc mają najlepsze, bezpośrednie relacje, w których ja, przyznaję to ze wstydem, czasami nieco się gubię… Zechcesz towarzyszyć panu mecenasowi, Ewelinko – zwrócił się do kobiety, która z uśmiechem skinęła głową.

– Oczywiście – odparł Pablo, zerkając z lekkim niepokojem na Lodzię. – To dla mnie zaszczyt, panie Sebastianie. Nie chciałbym jednak męczyć dłużej mojej żony, jest już dość mocno sfatygowana…

– Ależ skąd, nic mi nie jest, kochanie – zapewniła go natychmiast Lodzia, czułym gestem kładąc mu dłoń na przedramieniu. – Mam jeszcze bardzo dużo sił, pójdę z tobą wszędzie, gdzie trzeba.

– Proszę się tym nie martwić, panie Pawle – podchwycił skwapliwie Krawczyk, z tak usatysfakcjonowaną miną, jakby tylko na to czekał. – W istocie nie powinniśmy męczyć pani… Dlatego zostanę tu z nią na ten czas i dotrzymam jej towarzystwa. A najlepiej przejdziemy do stolika i spocznie pani sobie na jakimś krześle – dodał, podając ramię Lodzi i wskazując jej stojące w półmroku pod ścianą puste, nieużywane dziś stoliki. – Rzeczywiście należy się już pani odpoczynek.

– Dziękuję panu – skinął głową Pablo, uśmiechając się do żony, która patrzyła na niego niepewnie, jakby czekając na jego decyzję. – To dobry pomysł, Lea, idź z panem do stolika i usiądź sobie, przecież widzę po buziaku, że jesteś już mocno zmęczona. No, kochanie… zrób to dla mnie – dodał poważnie. – Wiesz, ze twoje zdrowie jest dla mnie najważniejsze. A ja pójdę z panią sam – tu skłonił uprzejmie głowę w stronę Eweliny. – Załatwię te swoje nudne sprawy i szybko do ciebie wrócę, mój skarbie.

– Dobrze, Pawełku – zgodziła się Lodzia, teraz już bez wahania przyjmując ramię podane jej przez Krawczyka. – Bardzo panu dziękuję – uśmiechnęła się do niego. – Rzeczywiście już trochę nogi mnie bolą…

(c.d.n.)