Anabella - Rozdział XXV (cz. 2) - De te fabula narratur

Opel Majka sunął wąską szosą, dotrzymując tempa jadącemu przed nimi czarnemu volkswagenowi Pabla. Zapadał już zmierzch, turystyczno-rekreacyjny wyjazd do Nałęczowa i Kazimierza nad Wisłą, który zaplanowano jako ukoronowanie wizyty belgijskiej ekipy w Polsce, zakończył się już i zmęczone, lecz pełne wrażeń towarzystwo wracało do Lublina.

Iza siedziała z tyłu wraz z Victorem, z którym tradycyjnie przegadała dziś całą wycieczkę, a i teraz obojgu nie zamykały się usta, żartowali sobie bowiem wesoło we trójkę z Lucasem zajmującym fotel pasażera obok Majka. Ten ostatni od początku drogi powrotnej nie odezwał się ani słowem, lecz prowadził auto w milczeniu, całą uwagę skupiając na tym, by na dość zatłoczonej o tej porze szosie nie dać się urwać jadącemu dość szybko Pablowi.

– Samolot z Warszawy mamy o czternastej – mówił Lucas, przeciągając się na siedzeniu. – Jak myślisz, Vic? Rano trzeba by się zerwać z godzinę wcześniej na śniadanie, żeby na nas nie czekali, nie? Anne mówiła, że zawsze lepiej pojechać wcześniejszym pociągiem i dać sobie drugą szansę w razie, gdyby były jakieś komplikacje.

– Czyli jedziecie pociągiem? – podchwyciła Iza.

– Tak. Paul chętnie zawiózłby nas do Warszawy samochodem, ale nie zmieścimy się – wyjaśnił jej Victor. – Razem z Antoinette jest nas pięcioro plus bagaże.

– Zresztą pociągiem dobrze się jedzie – zauważył Lucas. – Wolę to, niż gnieść się w tyle osób w samochodzie. I widoki można sobie pooglądać… Polska to piękny kraj.

Po całym dniu spędzonym na rozmowach Iza miała wrażenie, że kurtuazyjne tematy powoli się wyczerpują. Chętnie porozmawiałaby jeszcze sam na sam z Victorem, gdyż we dwoje weszli już na wyższy poziom porozumienia i nie mieli problemu ze znalezieniem tematu do rozmowy, jednak uparte milczenie Majka, który najwyraźniej nie zamierzał zająć pogawędką Lucasa, sprawiało, że ciężar podtrzymywania oficjalnej konwersacji z Belgami spadał w całości na jej barki.

Nie miała jednak o to żalu do Majka, który, odkąd wsiedli do samochodu, był w ewidentnie kiepskim humorze, choć starał się nadrabiać miną. Ponieważ na wycieczkę nie pojechała Antosia, dla której taki wyjazd byłby zbyt wyczerpujący, większość czasu poświęconego na spacery i zwiedzanie spędził na rozmowie w cztery oczy z Anią, podczas gdy Iza spacerowała z Victorem, Lodzi jak zwykle (ku dyskretnemu niezadowoleniu jej męża) uparł się towarzyszyć Lucas, a z kolei Pablo i Jean-Pierre przez całą wycieczkę chodzili wszędzie we dwóch, wiodąc rozpoczętą jeszcze poprzedniego wieczoru żarliwą dyskusję na tematy polityczne. Iza rozumiała zatem doskonale owo przygaszenie i milczenie Majka… Tak długi czas spędzony w bliskim towarzystwie kobiety, którą kochał całym sobą, a wobec której nie mógł żywić nawet cienia nadziei, musiał wyczerpać w nim zapasy energii i siły woli. Jednocześnie, znając ten stan ducha z własnego doświadczenia, mogłaby założyć się o głowę, że za żadne skarby świata nie oddałby tych kilku kolejnych wykradzionych bogom godzin.

Do Lublina dojechali w zapadającym już na dobre zmroku, na ulicach powoli zaczynały zapalać się latarnie.

– Majk, wyrzuciłbyś mnie i Victora koło miasteczka akademickiego? – poprosiła Iza.

– Jasne – odparł zdawkowo.

Było to pierwsze słowo, jakie wypowiedział od kilkudziesięciu minut.

– Wysiądziemy z Isabelle wcześniej – wyjaśniał tymczasem Lucasowi Victor. – Namówiłem ją na jeszcze jedną, ostatnią włóczęgę po Lublinie. Ma mi pokazać, gdzie studiuje.

– Ah, les vadrouilleurs! – zaśmiał się Lucas. – Et leur grande vadrouille!*

Majk podjechał główną aleją w okolice miasteczka akademickiego, zatrzymał samochód w jednej z bocznych uliczek i odwróciwszy się do tyłu, podał na pożegnanie rękę Victorowi. Iza wymieniła w tym czasie pożegnalne grzeczności z Lucasem, z którym tak naprawdę dopiero dziś miała okazję zamienić kilka słów, po czym oboje z Victorem wysiedli z auta i ruszyli na obiecaną wieczorną włóczęgę.

(c.d.n.)

* Ah, les vadrouilleurs! Et leur grande vadrouille! (fr.) – Ach, włóczędzy ! I ich wielka włóczęga !