Anabella - Rozdział XXV (cz. 3) - De te fabula narratur

Granatowe, jeszcze nie do końca ściemnione niebo, światło ulicznych latarni sodowych i zatłoczone dziś z racji ciepłego sobotniego wieczoru uliczki miasteczka akademickiego tworzyły niezwykły klimat, który wprawił Victora w podniosło-romantyczny nastrój.

– Jestem tu tylko kilka dni, a tak niesamowicie odczuwam magię tego miejsca – powiedział, kiedy przysiedli na krótki odpoczynek na ławce w głębi jednego ze skwerków. – I wiem, czyja to zasługa – uśmiechnął się do niej porozumiewawczo. – Cieszę się, że tu przyjechałem i na pewno jeszcze nieraz będę chciał wrócić do Polski i do Lublina. Wręcz będę prześladował Jean-Pierre’a i Anne, żeby zabierali mnie ze sobą jak najczęściej. Chciałbym was jeszcze zobaczyć… zwłaszcza ciebie, Isabelle.

– Cała przyjemność po mojej stronie, Victor – odparła grzecznie Iza. – Będziesz tu zawsze mile widziany.

– Musimy przecież pouczyć się walca – dodał wesoło. – Jedna lekcja to za mało, a ja byłbym zachwycony, gdybym mógł trochę dłużej z tobą potańczyć. Nauczyłabyś się bardzo szybko. W czwartek byłaś zestresowana, bo zabrałem cię na parkiet bez przygotowania, ale to nic, ja i tak czuję, że masz do tego wrodzony dar. Twoja dusza lubi tańczyć, Isabelle…

– Ach! – roześmiała się. – O tym nawet mnie nic nie wiadomo! Ale kto wie? Może jeszcze za słabo znam swoją własną duszę?

– Ja za to umiem czytać w duszach pięknych kobiet – zapewnił ją Victor. – I w duszy Isabelle wyczytałem, że jest kobietą stworzoną do tańca. Do tańca i do tego, żeby przynosić szczęście ludziom, którzy potrafią poznać się na jej wartości. Masz w sobie coś z dzikiego stworzenia, wiesz? Ale dzikiego w pozytywnym sensie, takiego niezwykłego, magicznego… Jak wróżka, leśna nimfa… albo elf…

– Elf… – szepnęła zdumiona Iza.

Na krótką chwilę w jej pamięci błysnęła zamyślona, przygaszona twarz Majka.

– Tak, elf! – podchwycił z przekonaniem. – Elfy są dzikie, nieśmiałe, a do tego potrafią pięknie tańczyć. Więc są takie jak ty, bo ty też będziesz kiedyś tańczyć. Nauczę cię tego. Poza tym… jest w tobie jakaś tajemnica, którą wyczuwam od samego początku, od pierwszej sekundy. Jesteś fascynującą dziewczyną, Isabelle. I mam nadzieję, że to dopiero początek naszej znajomości. Powiedz, gdybym poprosił cię o kontakt… no wiesz, numer telefonu, adres mailowy czy jakiś link do konta w social mediach… co byś mi odpowiedziała?

– Konta w żadnych serwisach społecznościowych nie mam – odparła wymijająco Iza. – Nie mam, nigdy nie miałam i nawet nie chcę mieć, od tej strony jestem osobą starej daty. Ale mój numer telefonu mogę ci podać, czemu nie? – uśmiechnęła się. – Maila też… choć rzadko go używam. Zapisz sobie.

Podyktowała mu numer telefonu i adres mailowy, które Victor skrupulatnie zanotował w swoim telefonie.

– Dziękuję, Isabelle, będę odzywał się regularnie – obiecał, kiedy powolnym krokiem zmierzali już w stronę centrum i jego hotelu. – I mam nadzieję, że nie tylko niebawem przyjadę znowu do Lublina, ale też kiedyś będę mógł się zrewanżować i zaprosić cię na długą włóczęgę po Liège… Spodobały mi się te nasze włóczęgi – dodał wesoło. – Chyba to się stanie moją nową pasją!

Iza zawtórowała mu śmiechem, nie podejmując tematu. Niebo nad ich głowami było już całkowicie czarne, zbliżała się dwudziesta druga, w głębi szerokiej ulicy majaczyła się już bryła hotelu Victora. Pobyt Belgów w Lublinie definitywnie dobiegał końca.