Anabella - Rozdział XXV (cz. 6) - De te fabula narratur

– Ta jest z zeszłego tygodnia, chyba jeszcze nierozliczona – zauważyła Iza, podając mu nad biurkiem jedną z faktur, którą właśnie przeanalizowała. – Tu jest straszny bałagan, ta druga jest z kolei z połowy lutego… Może trzeba by najpierw poukładać je datami, a potem będziemy sprawdzać dokładniej?

– Dobra myśl – zgodził się Majk, dzieląc stosik dokumentów na dwie równe połowy i podając jej jedną. – Czekaj, tutaj kładziemy te najstarsze, ze stycznia… a tu obok po kolei luty, marzec, kwiecień. Podzielmy to i potem sprawdzimy, o co chodzi z tą nierozliczoną… chociaż dałbym głowę, że wkładałem tu tylko rozliczone, a niech to diabli, chyba mózg mi zaćmiło. Pokaż, co to w ogóle jest? Aha, Rogalski… no tak. Trzeba będzie sprawdzić, czy nie ma tu jeszcze jakiejś wiszącej, będziemy je odkładać osobno na tę stronę.

– Dobrze, szefie – odparła grzecznie Iza, rozkładając dokumenty na wskazane miejsca. – Jeśli już, to tylko z kwietnia mogą być wiszące, reszta chyba była zamknięta z końcem marca. Przynajmniej powinna być…

Przez chwilę segregowali dokumenty w milczeniu, w gabinecie słychać było tylko szelest przekładanych kartek. Iza całą uwagę skupiała na analizie kolejnych rachunków, skrupulatnie odkładając je na właściwe kupki, a choć w tyle głowy błąkała jej się myśl, że ta akcja z fakturami wygląda jak jakieś surrealistyczne przedstawienie, nie miała zamiaru wychodzić z narzuconej jej roli. Skoro szef, pomimo popołudnia pełnego silnych wrażeń, nie życzył sobie dziś rozmów w trybie terapii, należało to uszanować i pod żadnym pozorem nie narzucać mu pomocy, której nie chciał… W końcu i tak najistotniejsze było to, że zamiast pić alkohol, wybrał opcję rzucenia się w wir pracy i zajęcia umysłu nudnym segregowaniem dokumentów finansowych. Dla niej samej zresztą to też było wygodne, bo nie będzie musiała występować w roli terapeutki-amatorki, roli, którą odgrywała przecież nieudolnie, po omacku, opierając się wyłącznie na instynkcie i swym smutnym osobistym doświadczeniu…

– Te kwietniowe trzeba będzie przejrzeć w pierwszej kolejności – stwierdził Majk, zerkając na jeden z dokumentów z ostatniego stosu. – Już widzę, że pomieszałem wszystko jak ostatni frajer. Dobrze, że porządkujemy to dzisiaj, bo za parę dni szukałbym tych dwóch i szlag by mnie trafił, jakbym ich nie znalazł… a nie znalazłbym oczywiście, bo tu pewnie w ogóle bym nie zajrzał.

– Najlepiej byłoby na bieżąco trzymać porządek w tych fakturach – zauważyła oględnie Iza. – Jak w listopadzie i w grudniu pracowałam w komisie, to segregowanie i opisywanie faktur było jednym z moich zadań, robiłam to regularnie pod koniec każdego tygodnia.

– Hmm… – mruknął Majk, wczytując się w kolejny dokument. – A niech to, skąd to się tu wzięło? No dobra, nieważne – machnął ręką, odłożył kartkę na bok i kontynuował rozkładanie kolejnych. – Tu jest luty, luty… styczeń… luty… te dwie z marca…

Drzwi od gabinetu uchyliły się bezszelestnie i przez szparę z najwyższą ostrożnością zajrzał Antek. Po chwili zza jego głowy wyłoniły się kolejne dwie pary oczu należące do Basi i Klaudii. Wszyscy troje w napięciu obserwowali pochyloną nad biurkiem parę zajętą segregowaniem dokumentów… Jednak ku ich rozczarowaniu w zachowaniu szefa i Izy nie było nic podejrzanego ani budzącego jakichkolwiek zastrzeżeń, przeciwnie, wydawali się skupieni bez reszty na wykonywanym zadaniu.

– Ta ma zamazaną datę – zauważyła Iza, podając Majkowi jedną z faktur, niewyraźnie wydrukowaną na różowej kalce. – Szef zobaczy… to jest dwójka czy trójka?

– Cholera – pokręcił głową Majk, wpatrując się w dokument, który przejął posłusznie z jej ręki. – Ja bym powiedział, że trójka… Dajmy to na razie do marcowych, potem się pomyśli.

Antek wycofał się powolutku i spojrzał w zdezorientowaniu na koleżanki.

– Dziwne – szepnął skonfundowany. – Przecież ślepy nie byłem…

– Może tamto czwartkowe to była tylko jakaś rozmowa motywacyjna? – poddała również szeptem Klaudia.

Basia, która niosła w jednej ręce spodeczek z kawą, spojrzała z politowaniem na kolegę i popukała się wymownie palcem w czoło.

– Dobra, Antoś, otwórz mi te drzwi – rzuciła pobłażliwie. – Muszę zanieść szefowi kawę.