Anabella - Rozdział XXV (cz. 8) - De te fabula narratur

– I jak ci poszło z tymi Belgami? – zapytała Marta, kiedy w poniedziałek tradycyjnie zeszły w przerwie na parter, żeby kupić sobie kawę w automacie.

– Super – odparła z uśmiechem Iza. – Właściwie to skończyło się tak, że zajmowałam się przez trzy dni tylko jednym. I fajnie, bo dzięki temu nasza relacja mogła wejść na wyższy poziom, a to byłoby nie do wykonania, gdybym musiała zabawiać rozmową dwóch naraz. Oni chyba zresztą nie są z jednej pneumy – zastanowiła się, porównując w myślach sylwetki charakterologiczne Lucasa i Victora.

– Co chcesz powiedzieć przez to, że wasza relacja weszła na wyższy poziom? – zaciekawiła się Marta. – W takim sensie, że… no wiesz? – uśmiechnęła się znacząco.

– Ech, nie! – roześmiała się Iza. – Dlaczego wszyscy zaraz myślą o takich rzeczach? Czy już nie istnieją na świecie niezobowiązujące relacje typu koleżeństwo czy przyjaźń? Może w przypadku tego Belga… on ma na imię Victor tak à propos… może w przypadku Victora to jeszcze nie jest przyjaźń, bez przesady… ale skumplowaliśmy się już całkiem konkretnie i mamy zamiar dalej podtrzymywać znajomość.

– No to opowiadaj! – zażądała Marta, wyciągając z automatu kubek z gotową kawą i podając go Izie. – Trzymaj, ta będzie twoja, teraz jeszcze dla mnie… No mów, co to za typ? W jakim wieku? I w ogóle jak wam szła konwersacja po francusku?

Iza opowiedziała jej w skrócie o Victorze, długich rozmowach z nim i nocnych włóczęgach po Lublinie, starannie omijając niefortunny epizod, który rozegrał się pierwszego wieczoru przed jego hotelem. Cieszyło ją to, że Marta miała dziś wyraźnie lepszy humor, słuchała bowiem z żywym zainteresowaniem, nie zamyślała się, nie zawieszała uwagi, a barwna opowieść o pierwszym, nieudolnym walcu, jaki Iza wykonała pod wodzą Victora, rozbawił ją niemal do łez.

– To musiało wyglądać cudownie, żałuję, że nie mogłam tego zobaczyć! – podsumowała, kiedy po wypiciu kawy wracały już schodami na pierwsze piętro. – Czyli mówisz, że wymieniliście się numerami telefonów? Odzywał się do ciebie od wyjazdu?

– Oczywiście – pokiwała głową Iza. – Napisał do mnie smsa zaraz z lotniska, jak tylko wylądowali, a od tamtej pory tych smsów wymieniliśmy już chyba ze dwadzieścia. Można powiedzieć, że kontakt kwitnie.

– Ty, słuchaj… a on ci się podoba? – zapytała ostrożnie Marta. – No wiesz, jako facet?

Iza uśmiechnęła się pobłażliwie.

– Ech, Martuś, ależ ty jesteś uparta! – odpowiedziała żartobliwym tonem. – O niczym innym nie gadasz, tylko w kółko o tym. Mówiłam ci już przecież, że to nie ten adres, zrozum wreszcie, że ja nie szukam chłopaka… No, ale dobra, obiektywnie… czy Victor mi się podoba? – zastanowiła się. – Owszem, przystojny z niego facet, otwarty, rozmowny… i do tego jest w nim taki ekscentryczny rys, który może podobać się kobietom. W tym sensie, że ma w sobie coś z romantyka… zwłaszcza w wyglądzie, ale w zachowaniu w sumie też. Ogólnie muszę przyznać, że to całkiem atrakcyjny mężczyzna – podsumowała beztrosko. – Zresztą temu drugiemu też nic nie brakuje.

Marta przyjrzała jej się spod oka i pokręciła głową z rozczarowaniem.

– No dobrze – podjęła tym samym ostrożnym tonem. – Widzę, że tutaj szału nie ma. Ale powiedz mi jeszcze, bo wtedy nie zdążyłam zapytać… ten chłopak, którego spotkałyśmy wtedy na holu… pamiętasz, ten z polonistyki, co jeździ na motocyklu…

– Aha – skinęła głową Iza, natychmiast poważniejąc. – Daniel.

– O właśnie, Daniel! – podchwyciła z zadowoleniem Marta. – Ani w ząb nie mogłam sobie przypomnieć, jak on miał na imię. No więc ten Daniel… co o nim myślisz?

Iza pokręciła głową w milczeniu. Pytanie Marty było nie tylko niewygodne, ale wręcz przykre, obudziło bowiem w jej duszy śpiącego demona wyrzutów sumienia… Tak naprawdę ów demon wcale nie spał, a tylko chwilami nieco mocniej przysypiał, a od wczoraj trwał w gotowości, by przypomnieć o sobie przy każdej nadarzającej się okazji.

(c.d.n.)