Anabella - Rozdział XXVI (cz. 12) - De te fabula narratur

Jednak pomimo owych neutralnych pozorów sama czuła, że łączyła ją z Majkiem coraz głębsza duchowa komitywa, która sprawiała jej szczerą, choć nie do końca zrozumiałą radość. Lubiła chwile, kiedy będąc w towarzystwie innych osób, porozumiewali się bez słów jednym spojrzeniem czy uśmiechem, lubiła jego żarty, które często nie oszczędzały jej samej, lubiła również owe jedyne w swoim rodzaju radykalne zmiany stylu rozmowy, kiedy oboje spontanicznie przechodzili ze służbowego tonu na ton przyjacielski lub na odwrót. Ta cicha, nieco przewrotna zażyłość wzmogła jej emocjonalne przywiązanie do Anabelli i stała się głównym powodem podjętej już przez nią negatywnej decyzji w sprawie propozycji Krawczyka. Choć od wizyty Belgów ani razu nie zdarzyło jej się rozmawiać z Majkiem w trybie terapii (co nota bene było dobrym znakiem, bo świadczyło o jego względnym spokoju ducha), sam fakt, że możliwość ta była przez cały czas otwarta, łączył oboje niewidzialną nicią wzajemnej sympatii, której nie musieli nawet wyrażać słowami.

Dziś, z racji piętrzącej się pracy papierkowej, wyjątkowo siedzieli w gabinecie już od godziny tylko we dwoje, zajęci załatwianiem bieżących spraw – on telefonem do Pabla i wyjaśnieniem z nim kilku kruczków w jakimś dokumencie prawnym, ona zaś przygotowywaniem umowy Karoliny i opisywaniem faktur. W międzyczasie tylko raz weszła Klaudia, żeby przynieść im kawę, o którą szef poprosił zaraz po powrocie z miasta, poza tym nikt tu nie zaglądał, jedynie zza grubej ściany dobiegał jak zawsze głuchy rytm basów z trwającej na sali dyskoteki.

– Po co to zrobiłem? – podchwycił Majk, podnosząc głowę znad analizowanej umowy. – A jak myślisz?

– Chciałeś sprawdzić, jak poradzę sobie w trudnej sytuacji i czy potrafię być wystarczająco elastyczna – odpowiedziała Iza po chwili namysłu. – Zgadłam?

– Częściowo – zgodził się, zagłębiając się mocniej w swój fotel i przyglądając jej się z rozbawieniem. – To, co mówisz, też jest ważne, nie przeczę. Ale przede wszystkim chciałem po raz kolejny sprowokować cię do wyjścia z roli służbistki. Lubię patrzeć na ciebie, kiedy porzucasz ten swój nudny schemat… tak jest, szefie… dobrze, szefie… Obiecałem ci, że cię tego oduczę, i tak będzie – mrugnął do niej wesoło. – Zobaczysz, jeszcze zrobię z ciebie charakternego elfika i wielki postrach Anabelli.

– Jasne! – parsknęła śmiechem Iza. – Ja i postrach! Dobry żart… Nie znam chyba nikogo, kto by się mnie bał!

– No jak to? – zdziwił się Majk. – A ta młoda, którą dzisiaj przyjęłaś do pracy? Trzęsła się przed tobą jak galareta.

– Nie manipuluj – pokręciła głową Iza, rzucając mu urażone spojrzenie. – Po pierwsze trzęsła się głównie przed tobą, a po drugie to nie ja ją przyjęłam, tylko ty to jutro zrobisz… jeśli oczywiście podpiszesz z nią tę umowę – wskazała na trzymany przez niego formularz. – To jest tylko i wyłącznie twoja decyzja.

– Podpiszę – oznajmił spokojnie Majk, nonszalanckim gestem rzucając umowę na biurko i znów rozsiadając się głęboko w fotelu. – Przygotowałaś ją znakomicie, sam lepiej bym tego nie zrobił… ale i tak podpisałbym ją, nawet gdyby była do bani.

– Bo i tak pewnie miałeś taki zamiar – domyśliła się Iza.

– Nie, Izulka – odparł łagodnie, odgarniając sobie ręką włosy do tyłu. – Podpisałbym, bo ty tak zadecydowałaś. I to ty zadecydujesz o jej przedłużeniu lub nie. Tak jak powiedziałem.

Zdrobnienie jej imienia, do którego miała wielką słabość, oraz ów gest, na który nigdy nie mogła patrzeć obojętnie, sprawiły, że Iza posmutniała nagle i z westchnieniem pochyliła się nad ostatnią fakturą, która została jej do opracowania z dzisiejszej transzy.

– Jasne, szefie – odparła służbowym tonem. – Jak szef każe.

Majk parsknął śmiechem i pokręcił głową, przyglądając jej się ponad biurkiem uważnym, lecz jednocześnie rozbawionym wzrokiem. Iza kontynuowała pracę.

– Właściwie to lubię cię i w tej roli służbistki – podjął po chwili innym tonem, jakby w zamyśleniu. – Oczywiście dobrze wiem, że to jest tylko maska… ale pasuje ci, wiesz? Nie wiem, dlaczego, ale…

– Szefie, można szefa prosić na chwilę? – przerwał mu gorączkowy głos Antka, który w tym momencie uchylił drzwi i wsunął przez nie głowę. – Mamy problem na sali, jakichś dwóch schlanych idiotów zrobiło rozwałę. Chudy i Tom już ich obezwładnili, ale trzeba zdecydować, czy sami spisujemy protokół i puszczamy ich na chatę, czy wzywamy policję. Oni nadal są cholernie agresywni…

– Idę – westchnął Majk, podnosząc się ciężko z fotela i sięgając po stojącą na biurku filiżankę z resztkami espresso. – Już, Antek, tylko łyka kawy i lecimy ustawić frajerów… Dużo szkód narobili?

– Powywracali kilka stolików i potłukli trochę szkła – zrelacjonował rzeczowo Antek. – Dziewczyny już zbierają…

– Okej, idziemy – skinął głową Majk, odstawił pustą filiżankę na biurko i spojrzał na stanowczo dziewczynę. – A ty, Iza, skończ szybko tę fakturę i też śmigaj na salę, trzeba pomóc dziewczynom sprzątać pole bitwy.

– Tak jest, szefie – odparła posłusznie Iza. – Za dwie minuty melduję się na posterunku.