Anabella - Rozdział XXVI (cz. 8) - De te fabula narratur

– No proszę, Iza, jaka decyzja? – zapytał nagląco Majk po kolejnych kilkunastu sekundach milczenia.

Iza opanowanym ruchem wyprostowała się w fotelu i uśmiechnęła się do Karoliny.

– To byłaby twoja pierwsza praca?

– Tak – odparła cicho dziewczyna.

– Ale na pewno potrafisz pracować w zespole, prawda? – zasugerowała, na co wyraz rozbawienia na twarzy Majka przybrał na sile. – I nie będziesz miała problemów z elastycznym dostosowaniem się do sytuacji?

Dziewczyna na przemian pokiwała i pokręciła głową, w ten niemy sposób odpowiadając na jej dwa kolejne pytania. Majk rozsiadł się ostentacyjnie na krześle, nonszalanckim gestem skrzyżował sobie ręce na piersiach i przyglądał się spod oka Izie, która co prawda wyczuwała z jego strony jakąś grę, lecz właśnie z tego względu tym mocniej postanowiła powalczyć o Karolinę.

– To oczywiście szef decyduje, czy przyjąć cię czy nie – zaznaczyła oględnie. – Ale skoro pyta mnie o zdanie…

– Nie pytam cię o zdanie, tylko proszę o decyzję – przerwał jej spokojnie Majk. – Decyduj, Iza, czekam dziesięć sekund. Zatrudniamy tę panią czy nie?

– Zatrudniamy – odparła zdecydowanym głosem Iza.

Majk skinął głową, rozplótł skrzyżowane ramiona i przechyliwszy się na krześle w stronę kandydatki, szerokim gestem podał jej rękę.

– Gratuluję, Karolina! – powiedział wesoło, ściskając jej dłoń. – Niniejszym zostałaś przyjęta do pracy na miesięczny okres próbny. Jesteś pierwszym pracownikiem w naszym zespole osobiście zatrudnionym przez tę panią – wskazał ruchem głowy na Izę. – Dlatego staraj się jej nie podpaść i rzetelnie wykonuj obowiązki, bo to ona za miesiąc będzie decydować o przedłużeniu twojej umowy. A zapewniam cię, że to jest służbistka jakich mało! – zaśmiał się, ignorując pełne zdumienia i wyrzutu spojrzenie Izy.

– Dziękuję – odpowiedziała cicho rozpromieniona Karolina.

Spojrzała z wdzięcznością i respektem na Izę, która uśmiechnęła się do niej, sama z trudem ukrywając zaskoczenie tą dziwną zagrywką szefa. Szefa, który zawsze kategorycznie zabraniał komukolwiek wtrącania się w jego politykę personalną firmy…

– A teraz warunki pracy – podjął Majk, patrząc świdrującym wzrokiem na Izę. – Izabella ustali je z tobą i spiszecie je w formie umowy, którą ja podpiszę jeszcze dziś lub jutro.

– Ale, szefie… – zaprotestowała zdumiona Iza.

– Koniec audiencji – przerwał jej beztrosko, podnosząc się z krzesła i dając Karolinie znak, żeby nie wstawała. – Wy zostajecie gadać o warunkach, a ja lecę, za pół godziny mam spotkanie z dostawcą. Już jestem na styk, bo jeszcze muszę dojechać… No i kogo tu znowu licho niesie? – mruknął, wyciągając z kieszeni dzwoniący telefon. – A, to ten frajer… Słucham, Błaszczak – odebrał, jeszcze raz dając obu dziewczynom znak ręką, żeby zostały, i wychodząc na korytarz z telefonem przy uchu. – Tak, oczywiście… Już to ustalaliśmy, trzymamy się planu, niebawem będę to załatwiał. Słucham?… Aha…

Jego głos ucichł za drzwiami, które zamknął za sobą, pozostawiając w gabinecie zdezorientowaną Izę wraz z nowo zatrudnioną kelnerką. Uznawszy jednak, że dla dobra sprawy powinna udawać, że wszystko jest w porządku, a do tego postarać się jak najlepiej wywiązać z trudnego zadania powierzonego jej przez szefa, Iza wstała od biurka, wyjęła z półki klaser ze wzorami umów i usiadłszy z powrotem przy biurku, zabrała się za wypełnianie druku, korzystając z danych z aplikacji Karoliny.

– Widzę, że jesteśmy w tym samym wieku, Karolinko? – zagadnęła życzliwie. – Ten sam rocznik, ja też w tym roku kończę dwadzieścia dwa lata.

– Naprawdę? – uśmiechnęła się nieśmiało Karolina. – Ojej… miło mi…

– No, nie stresuj się – dodała uspokajająco Iza. – Szef to szef, wiadomo, ale mnie nie musisz się bać. Mówiłam ci, że ja też jestem kelnerką… Wypełnimy ten formularz, na ile się da, a szef najwyżej coś tam jeszcze uzupełni przy podpisywaniu. Na razie zrobię to ręcznie, a potem przepiszę na laptopie i wydrukujemy. Aplikowałaś na pełny etat, tak?

– Nie, na pół – pokręciła głową dziewczyna. – Pełnego nie dam rady, studiuję…

– Wiem, znam to z autopsji – pokiwała głową Iza, wypełniając szybko długopisem kolejne rubryki. – Ja też studiuję, tyle że dopiero na pierwszym roku…

– Naprawdę? – zdziwiła się dziewczyna.

– Naprawdę. Czekaj, tu będzie najgorzej… Jakie masz oczekiwania finansowe?

Karolina zmieszała się.

– Nie wiem – pokręciła niepewnie głową. – Myślałam, że to ten pan… szef… o tym decyduje.

– Owszem – uśmiechnęła się kpiąco Iza, którą ta absurdalna sytuacja zaczynała już powoli bawić. – Ale, jak sama widzisz, w twoim przypadku zwalił tę robotę na mnie i poszedł sobie w cholerę. Więc musimy ustalić to we dwie, a on… cóż, sam tego chciał, więc będzie musiał się dostosować – wzruszyła lekko ramionami. – Nie martw się, zaraz wszystko ogarniemy. Jeśli jemu coś się nie spodoba, to dogadacie to jutro osobiście, ja mogę ewentualnie powiedzieć ci w zaufaniu, jakie są standardowe stawki w Anabelli. Ale najpierw nakreślę ci, jaki jest wymiar czasowy tej pracy i zakres obowiązków…