Anabella - Rozdział XXVI (cz. 9) - Powieści dla dziewczyn

– Wiem, że nie mam jeszcze żadnego doświadczenia, ale postaram się szybko wszystkiego nauczyć – obiecała Karolina, kiedy zakończyły z Izą formułowanie warunków umowy na czas jednego miesiąca próbnego. – Bardzo ci dziękuję, jesteś taka miła…

– Okropnie się stresujesz, Karolinko – zauważyła Iza, podnosząc się od biurka i odkładając na bok spisaną umowę. – A uwierz mi, że naprawdę nie ma powodu.

– Taka już jestem – uśmiechnęła się dziewczyna, również podnosząc się z krzesła. – Całą noc ze stresu nie zmrużyłam oka, a dzisiaj chyba do północy będę dochodzić do siebie…

– Aż tacy straszni jesteśmy? – zaśmiała się Iza. – Szef to może i tak, ale ja?!

– Ależ nie… – zmieszała się dziewczyna.

– No, spokojnie – Iza podeszła do niej i pogładziła ją przyjaznym gestem po ramieniu. – Nie ma się czego bać. Zaraz załatwię laptopa, przepiszę to na czysto i wydrukuję w dwóch egzemplarzach. Jutro przyjdziesz już do pracy na normalną zmianę i wtedy podpiszesz umowę. Szef powinien być od osiemnastej.

– A ja na którą mam przyjść? – zapytała Karolina.

– Tego nie wiem – rozłożyła ręce Iza. – O tym decyduje Basia, przełożona kelnerek. Zaraz zapoznam cię z nią i ustalicie sobie…

– Iza, gdzie jest szef? – zapytał Antek, wsuwając swoim zwyczajem głowę przez drzwi.

– Pojechał na jakieś spotkanie z dostawcą – wyjaśniła mu Iza. – A co, masz coś pilnego?

– Ja nie, ale przyszedł ten jego kumpel, wiesz, ten adwokat z góry, pan Paweł – wyjaśnił Antek. – I chce z nim gadać, jakieś papiery mu przyniósł.

– Aha, okej! – ożywiła się Iza. – To czekaj, ja pójdę i pogadam z nim, załatwię to za szefa.

– O, dzięki! – ucieszył się Antek. – Fakt, zapomniałem, że wy się przecież dobrze znacie!

– Tylko wiesz co, Antoś? – przypomniała sobie Iza, zerkając na Karolinę, która stała skromnie przy ścianie, ukryta za półotwartymi drzwiami. – Potrzebowałabym laptopa, przyniósłbyś mi go tutaj na pół godzinki? Szef kazał mi przygotować umowę dla nowej kelnerki – wyjaśniła, wskazując z uśmiechem na dziewczynę.

Antek z zaskoczeniem odwrócił głowę w jej stronę, po czym otworzył szerzej drzwi i wszedł do gabinetu.

– Ach, przepraszam, nie zauważyłem, że nie jesteś sama! – powiedział, wyciągając rękę do Karoliny. – To będzie nasza nowa kelnerka? Fajnie… Cześć, jestem Antek.

– Karolina – odpowiedziała cichutko dziewczyna, podając mu rękę i nieśmiało podnosząc na niego swe jasnobłękitne oczy.

Na kilka chwil w gabinecie zapadła cisza. Iza, która wróciła jeszcze na chwilę do biurka, by odłożyć na odpowiedni stos nieopracowane faktury, odwróciła się i stała się świadkiem sceny, która na długo miała zapaść jej w pamięć. Antek stał nieruchomo, jak urzeczony, nie puszczając dłoni Karoliny, ona zaś, onieśmielona jak dziecko, stopniowo oblewała się rumieńcem. W następnej chwili odwróciła wzrok i wycofała rękę, którą Antek posłusznie puścił, wciąż jednak nie odrywając od niej oczu. Iza uśmiechnęła się z rozbawieniem, w którym zaigrała jednak nutka wzruszenia, jakie zawsze budził w niej podobny widok.

– Antek, słuchaj – powiedziała neutralnym tonem, na co Antek natychmiast ocknął się i spojrzał na nią zmieszany. – Może zaprowadziłbyś Karolcię do Basi po instrukcje, co? Trzeba jej ją przedstawić, będzie u nas pracować na razie przez miesiąc na pół etatu jako kelnerka. Ja miałam to zrobić, ale skoro Pablo przyszedł…

– Jasne! – ucieszył się Antek. – Nie ma sprawy, Iza, ty leć załatw szefowi te papiery, a ja chętnie zajmę się nową koleżanką – zapewnił ją, zerkając rozpromienionym wzrokiem na Karolinę i wskazując jej, by wyszła z gabinetu przed nim. – No to chodźmy, poszukamy Basi, to będzie twoja bezpośrednia przełożona, nad nią jest tylko szef…

– Antek, i przynieś mi potem tego laptopa! – przypomniała mu Iza, idąc na nimi korytarzem zaplecza.

– Dobra, zaraz będziesz go miała – obiecał Antek, prowadząc Karolinę do pokoju kelnerek. – Tędy… sprawdzimy, czy jest nasza Basieńka, a jak nie, to poszukamy jej na sali…

(c.d.n.)