Anabella - Rozdział XXVII (cz. 12) - De te fabula narratur

– Pani to przecież jeszcze na uniwersytet chodzi… – dodał posępnie pan Stanisław.

– Nie, panie Stasiu, zajęcia na uczelni niestety muszę sobie darować – odparła stoicko Iza. – Wysłałam już smsa do koleżanki, że nie będzie mnie do końca tygodnia, całą energię muszę teraz włożyć w ten remont. W sobotę mamy ważny koktajl, nasz klient milioner – skrzywiła się lekko – podejmuje ekskluzywne towarzystwo i wszystko musi być zrobione na tip-top. Każda para rąk się liczy. Dzisiaj musimy przykleić glazurę ze stelażem pod lustro, żeby szklarz mógł je w piątek zamontować, bo to przecież musi najpierw wyschnąć…

– Czekaj, Iza – przerwał jej Kacper, który przez cały czas wydawał się intensywnie nad czymś zastanawiać. – Daj mi pomyśleć… Dzisiaj to już nie dam rady, ale jakbym pogadał z szefem i wziął urlop na jutro i na piątek, to mógłbym wam pomóc w tej robocie. Za często przy kaflowaniu nie robię, ale jakieś tam doświadczenie mam.

– Ach! – szepnęła zaskoczona Iza. – Nie pomyślałam o tym… Serio mógłbyś?…

– Pogadam z szefem – obiecał Kacper. – Teraz nie ma ognia, to może zwolni mnie na dwa dni. Stanąłbym z wami, żeby było szybciej, zwłaszcza ciebie bym zluzował… Tylko czy twój szef się na to zgodzi? – zastanowił się. – Przecież raz zrobiłem mu niechcący dym w lokalu…

– Zgodziłby się – zapewniła go skwapliwie Iza. – On to by teraz nawet diabła zatrudnił i dobrze mu zapłacił, żeby tylko pomógł przy robocie… a jakby co, to ja z nim pogadam, biorę to na siebie. Kurczę… zaskoczyłeś mnie, Kacper, ale nie ukrywam, że gdyby to się udało, byłabym ci bardzo wdzięczna…

– No, raz przynajmniej wpadłeś na dobrą myśl, gówniarzu – przyznał z uznaniem przysłuchujący się pan Stanisław.

– A co stryj myśli! – obruszył się Kacper, uderzając się pięścią w pierś jak goryl. – Że ja nie jestem człowiek honoru?! Tyle razy już robiłem Izie przykrości, a ona mi za to samo dobro… to chociaż raz bym się jej odwdzięczył. Ona jest dla mnie jak siostra, mówiłem ci to już, nie? Załatwię sobie ten urlop, obiecuję, Iza – dodał stanowczo, dopijając kakao i podnosząc się od stołu. – Choćbym na głowie stanął, jutro idę z tobą na ten poligon i będę za ciebie tyrał! Dla takiej kobiety to ja bym… kurde, wszystko!

Tu, na potwierdzenie szczerości swych słów, energicznie huknął pięścią w stół, aż talerze i kubki podskoczyły ze szklanym brzękiem.

– Nawet spotkanie z Julitką przełożę na weekend, a co! – ciągnął żarliwie. – Miałem się z nią spotkać jutro po południu, ale co tam… Najpierw obowiązki, a potem przyjemności. Co nie, stryju? – zaśmiał się, podchodząc do pana Stanisława i klepiąc go wesoło po ramieniu. – Widzisz, jak mi twoje kazanka posłużyły? Jeszcze trochę i będę święty jak jakiś, kurde, anioł! He he… No, nie dziw się tak, stary capie, tylko żartowałem! W weekend i tak sobie odbiję, spokojna głowa!… Dzięki za śniadanie, Iza, super żarcie było. Zapowiedz mnie na jutro u twojego szefa i pchniemy tę robotę, nie takie maratony się w życiu odwalało!

– Dzięki, Kacperku – uśmiechnęła się wzruszona tą tyradą Iza. – Załatwię to z moim szefem, żaden problem, byle tobie udało się z twoim… Ale wiesz, co ci powiem? Pomijając wszystko, kochany z ciebie chłopak!