Anabella - Rozdział XXVII (cz. 2) - De te fabula narratur

– Taka fajna pogoda była przez tych parę dni – ciągnęła beztrosko Marta, której nie umknęła spięta mina Izy. – Pewnie przeszalałeś cały długi weekend na motocyklu, co?

Daniel nie odrywał oczu od Izy, która z kolei zapatrzyła się w kolorowe bratki rosnące tuż obok na przyuczelnianej rabacie.

– Nie – pokręcił głową. – Nie miałem za bardzo humoru na przejażdżki. Może w sobotę gdzieś się wybiorę… ale niekoniecznie.

– Kurczę, jak ja bym się przejechała! – rozmarzyła się Marta. – Taka yamaha musi nieźle dawać, a gdyby wypuścić się na jakieś puste pola, to można by sprawdzić, ile ciągnie na maksa. Chociaż bez kombinezonu to by było trochę zimno – dodała przytomnie. – Ty masz kombinezon? Wiesz, chodzi mi o taki skórzany, profesjonalny…

– Mam – uśmiechnął się lekko Daniel, spoglądając ze zdziwieniem na jej natchnioną twarz. – Widzę, że motocykl to naprawdę twoja pasja… przepraszam, zapomniałem, jak masz na imię?

– Marta – odparła swobodnie. – Fakt, to mogłaby być moja pasja, byłaby na pewno! – zaśmiała się. – Ale gdybym sama miała sprzęt i prawo jazdy, bo jako pasażer bez przerwy musiałabym się wpraszać… Szkoda, że mój chłopak nie jeździ na motocyklu – westchnęła z żalem. – Już tyle lat nie miałam okazji… A wy z Izą zaliczyliście tę umówioną wycieczkę? – przypomniała sobie, lecz natychmiast zmieszała się pod pełnym wyrzutu spojrzeniem koleżanki. – Znaczy… wiem, że Iza nie ma teraz za dużo czasu, więc pewnie nie…

– Nie – odparł cicho Daniel.

Znów zerknął ukradkiem na wpatrzoną w czubki swoich butów, milczącą grobowo Izę i sam także spuścił głowę.

– No spoko, tak tylko zapytałam – próbowała zagadać swoją niezręczność Marta. – W sumie nie każdy musi pasjonować się motocyklami…

– Wybaczcie, dziewczyny, muszę już iść – przerwał jej Daniel dziwnym, jakby zdławionym głosem. – Mam wykład, wolałbym się nie spóźnić… Trzymaj się, Iza – dodał szeptem, schylając się do dziewczyny, która pokiwała głową, nie patrząc na niego. – Do jakiegoś następnego… może.

– Trzymaj się, Daniel – odszepnęła Iza.

Daniel skinął głową Marcie i szybkim krokiem odszedł w stronę wejścia do budynku. Iza odetchnęła z ulgą, choć ściśnięte serce nie pozwalało jej w pełni się uspokoić i wiedziała, że choćby ze wszystkich sił wypychała tę scenę z myśli, będzie ona męczyć ją do końca dnia albo i dłużej. Obie z Martą ruszyły chodnikiem prowadzącym w stronę centrum miasta i kilkanaście metrów pokonały w całkowitym milczeniu.

– Iza? – zagadnęła w końcu ostrożnym i nieco skruszonym tonem Marta. – Słuchaj… nie gniewaj się na mnie, że wspomniałam o tym motocyklu. Nie wiedziałam, że to taki drażliwy temat… Teraz już widzę, że lepiej tego nie ruszać i na drugi raz nie chlapnę nic takiego, obiecuję. Przepraszam…

– Nic się nie stało, Martusiu – odparła łagodnie Iza. – Za co masz przepraszać? Ja nawet powinnam ci podziękować, że pomogłaś mi dzisiaj wybrnąć z tej głupiej sytuacji.

– Szczerze mówiąc, to nie wiem, co w tym było głupiego – pokręciła głową Marta. – Rozumiem z tego tylko tyle, że ten chłopak kocha się w tobie do nieprzytomności, a ty uparłaś się, żeby go spławić. A przecież fajny z niego facet, może nie jakiś mega przystojny, ale jednak ma coś w sobie… Iza, powiedz – dodała ciszej – co z tobą jest nie tak? Dlaczego tak strasznie się przed tym bronisz, nikomu nie chcesz dać szansy… jesteś nieprzystępna jak skała…

Iza milczała, idąc równym, szybkim krokiem ze wzrokiem wbitym w chodnik.

– No okej… – westchnęła Marta. – Nie bądź zła, już nie będę więcej o to pytać. Ale serio… ja cię kompletnie nie rozumiem…