Anabella - Rozdział XXVII (cz. 6) - De te fabula narratur

– Jeszcze nigdy nie jechałam vanem – powiedziała Iza, zajmując siedzenie pasażera obok Chudego i sięgając po pas bezpieczeństwa. – Ale tu się fajnie siedzi, tak wysoko, wszystko widać z góry!

– Aha – uśmiechnął się Chudy, uruchamiając silnik. – Już, gotowa? Pojedziemy do Leroy Merlina, tam będzie najbliżej.

– Do Leroy Merlin – poprawiła go Iza, wymawiając francuską nazwę z idealnym akcentem i grasejowanym „r”, na co oboje roześmiali się.

– Niezła w tym jesteś – przyznał Chudy, wrzucając wsteczny bieg i kontrolując oba lusterka, by bezpiecznie zawrócić autem dostawczym na niewielkim podwórku między kamienicami. – Tak na ucho to bardzo mi się podoba francuski, ale chyba fioła bym dostał, jakbym miał się tego nauczyć… Czekaj, szef chyba jeszcze coś od nas chce – dodał, zatrzymując samochód.

Rzeczywiście, z tylnego wejścia Anabelli wyłoniła się sylwetka Majka, który podszedł do nich szybkim krokiem, zakładając w locie swoją słynną skórzaną kurtkę, i stanowczym gestem otworzył drzwi kierowcy.

– Zjeżdżaj, Chudy! – rzucił rozkazująco. – Zmiana planów, ja jadę z Izą, a ty zostajesz do dyspozycji Basi. Będzie was potrzebowała na pół godziny, chce coś tam poprzestawiać na sali. A potem stajecie z Tomem do przygotowania kibla, trzeba powynosić stamtąd wszystko, co może nam zawadzać przy robocie.

Chudy westchnął z niezadowoleniem, ale posłusznie zaciągnął hamulec ręczny i wyskoczył z auta, ustępując miejsca szefowi.

– Damy wam znać na telefon Antka, kiedy wracamy, bo będziecie mi potrzebni do pomocy przy rozładunku – zastrzegł jeszcze Majk, siadając za kierownicą i pośpiesznie zapinając pas bezpieczeństwa. – Na razie! Jakby działo się coś pilnego, dzwońcie.

– Tak jest – skinął głową Chudy.

Majk zatrzasnął drzwi, zwolnił hamulec ręczny, zerknął na siedzącą w milczeniu Izę i uśmiechnął się.

– No to co, mała? Jedziemy na zakupy!

Iza odwzajemniła mu uśmiech.

– Do Leroy Merlin.

– Może być – skinął głową, kończąc rozpoczęty przez Chudego manewr zawracania. – Tam chyba rzeczywiście będzie najbliżej. Uznałem, że sam z tobą pojadę, wolałbym mieć te zakupy pod kontrolą.

– Jasne – zgodziła się Iza.

– Oczywiście nie chcę przez to powiedzieć, że nie ufam twoim decyzjom – zaznaczył Majk, wyjeżdżając z bramy na ulicę. – Raczej sam chciałbym przy okazji czegoś się nauczyć, a poza tym być może trzeba będzie decydować na bieżąco o jakichś szczegółach, z którymi Chudy co chwila zawracałby mi gitarę przez telefon. Szybciej pójdzie, jak pojadę z tobą i załatwimy to we dwoje.

– Jak pan sobie życzy, szefie – odparła z powagą Iza.

Majk rzucił jej surowe spojrzenie znad kierownicy, po czym oboje jak na komendę parsknęli śmiechem. Van zatrzymał się na światłach.

– Mały elfiku – podjął łagodnie Majk, znów zerkając na dziewczynę, która od wyjścia z gabinetu wciąż dzierżyła w ręce sporządzoną przez siebie listę zakupów. – Co ja bym bez ciebie zrobił? Po raz kolejny ratujesz mi skórę, chociaż dzisiaj muszę przyznać, że robisz to w bardzo niestandardowy sposób – zaznaczył żartobliwie. – Mój dług wobec ciebie powiększa się w zastraszającym tempie… Powiedz mi, jak to było z tym twoim remontem w sklepie? Naprawdę wszystko robiliście sami z siostrą i szwagrem?

– Naprawdę – zapewniła go Iza. – Nie było nas stać na ekipę remontową, więc zabrałyśmy się za to z Melą we dwie, a Robert… czyli mój obecny szwagier, chociaż wtedy jeszcze nim nie był, nawet w planach… zna się na tym bardzo dobrze i pomagał nam… Wielu rzeczy nauczyłam się właśnie od niego.

– Takie z was dwie dzielne siostry? – uśmiechnął się Majk. – Istne amazonki. Mela to zdrobnienie od Melania?

– Nie, od Amelia – sprostowała Iza. – Tak mówili na nią rodzice, więc ja też nigdy nie nazywałam jej inaczej. Domowa tradycja.

– Jasne – skinął głową. – A twoi rodzice co teraz robią? Mieszkają z Melą?

– Nie – odparła ciszej. – Moi rodzice już nie żyją.

– Ach – szepnął Majk, zerkając na nią z niepokojem. – Wybacz, elfiku… zapomniałem.

(c.d.n.)