Anabella - Rozdział XXVII (cz. 8) - De te fabula narratur

Sprawna współpraca przyniosła efekty w postaci pełnego wózka i dwóch dodatkowych reklamówek zakupów, które po przetaszczeniu przez zatłoczony parking należało załadować do vana.

– Te lekkie rzeczy włożymy na wierzch – zarządził Majk, otwierając dwuskrzydłowe drzwi bagażnika i schylając się, by podnieść paczkę z maszyną do cięcia glazury. – Ciężkie idą pod spód… nie dotykaj, Iza, ja się tym zajmę. Kobiety nie są od dźwigania ciężarów.

– Nie przesadzaj – pokręciła głową Iza. – Nie takie rzeczy dźwigałam… Pomogę ci trochę, zwłaszcza z tymi workami, dwadzieścia pięć kilo na kręgosłup to nawet dla silnego faceta nie jest nic fajnego. Weźmiemy je każdy z jednej strony i wrzucimy na pakę we dwoje…

– Nie ma mowy – zaprotestował stanowczo Majk, ustawiając pudło z maszyną w głębi vana i schylając się po pierwszy worek z klejem. – Nie dotykaj tego, mała! Słyszysz, co mówię? Jeśli koniecznie chcesz pomóc, to ładuj te drobiazgi, ale ciężkich rzeczy mi nie ruszaj, to moje zadanie.

– Jesteś okropny – westchnęła Iza, posłusznie sięgając po lżejsze przedmioty. – Wykończysz się przy samym ładowaniu, a przed nami jeszcze cały dzień roboty. Co by ci szkodziło, jakbym ci pomogła? Nie jestem delikatną królewną z koroną na głowie, gdybyś wiedział, jakie prace w życiu wykonywałam, to nie robiłbyś ze mnie takiej beznadziejnej primadonny!

– To, że wykonywałaś ciężkie prace przeznaczone dla facetów, nie znaczy, że nadal masz je wykonywać – sapnął Majk, wrzucając do bagażnika kolejny ciężki worek z klejem szybkoschnącym. – I jeszcze babrać się w tym pyle, zobacz, jak to się kurzy… Primadonny, pfi! Ty chyba primadonny nigdy na oczy nie widziałaś…

– Może powróżyć panience? – rozległ się za nimi niski, damski głos z przeciągłym akcentem.

Iza odwróciła się gwałtownie. Przed nią stała kolorowo ubrana, obwieszona rozmaitymi koralikami, łańcuszkami i bransoletkami cyganka w trudnym do określenia wieku, na oko między pięćdziesiąt a sześćdziesiąt lat, z długim, siwawym warkoczem wychylającym się spod ozdobionej złotą nitką chusty zawiązanej na głowie, z mocno śniadą, nieco pomarszczoną twarzą i lśniącymi, złoto-piwnymi oczami. Iza, choć w pierwszej chwili zadrżała na wspomnienie podobnie ubranej kobiety, którą spotkała już raz na ulicy, a drugi raz na cmentarzu w Korytkowie, z ulgą stwierdziła, że ta nie była do niej ani trochę podobna. Majk również podniósł głowę, spojrzał zdziwiony i wyprostował się, rezygnując z podniesienia z wózka trzeciego worka z klejem.

– Za dziesięć złotych z ręki panience powróżę – zapewniła poufale cyganka, z życzliwym uśmiechem postępując krok w stronę Izy, która odruchowo cofnęła się o ten sam dystans. – No niechże się panieneczka nie boi… przecie nic złego nie zrobię. Powróżę tylko, przyszłość przepowiem… za dziesięć złotych, to przecie żadna cena… Da mi panienka rączkę, a ja zaraz z niej wyczytam, co dobrego ją w życiu czeka. No?

Zachęcającym gestem wyciągnęła do Izy rękę, podzwaniając zawieszonymi na niej srebrnymi i złotymi bransoletkami. Iza pokręciła głową odmownie.

– Nie, dziękuję pani – odpowiedziała chłodno.

– Ale, kochaneczko, przecie to tylko dziesięć złotych – nalegała cyganka, podchodząc do niej bliżej i przysuwając twarz bliżej jej twarzy. – A wszystko powiem, uczciwie powróżę…

– Nie, naprawdę dziękuję – powtórzyła stanowczym tonem Iza. – Nie wierzę we wróżby i wcale nie muszę wiedzieć, co mnie czeka… ani nawet nie chcę. Zresztą moja mama zawsze mówiła, że to grzech chcieć poznać przyszłość.

– E, jaki tam grzech, co też panienka wygaduje! – obruszyła się cyganka. – Toć uczciwie powiem, a złego nie sprowadzę! Ja uroków nie rzucam, tylko wróżę z ręki. Za dziesięć złotych…

– Nie – pokręciła znów głową Iza, wracając do pakowania zakupów. – Pani wybaczy, ale nie mam teraz czasu, śpieszymy się.

(c.d.n.)