Anabella - Rozdział XXVII (cz. 9) - Powieści dla dziewczyn

Cyganka zatrzymała się, zastanowiła się chwilę, po czym przeniosła wzrok na Majka, który przyglądał się scenie w milczeniu acz z rosnącym rozbawieniem. Przysunęła się teraz do niego i kocim gestem położyła dłoń na jego ramieniu.

– A to może panu złociutkiemu bym powróżyła? – zagadnęła, mrużąc oczy. – No? Za dziesięć złotych całą przyszłość przepowiem… calutką! Nic nie okłamię, powiem, co wyczytam. Co, kochaniutki? Dziewczyna nie chce, ale wszystkiego i tak się dowie… a pan da mi dziesiątkę, hmm? Tylko jedną, o więcej prosić nie będę.

Zajęta przerzucaniem z wózka do samochodu zakupionych rajberek i szpachelek Iza spojrzała wymownie na Majka, dając mu dyskretnie znak, żeby nie wdawał się w bezsensowną rozmowę z cyganką, bo czas nagli i trzeba wracać z zakupami do Anabelli. On jednak, z wyrazem twarzy świadczącym o tym, że zaczyna świetnie się bawić, odgarnął sobie swobodnym gestem ręki włosy do tyłu, strącając przy tym dłoń cyganki ze swojego ramienia, oparł się o ramę bagażnika vana i spojrzał na nią zadziornie.

– I co ty nie powiesz, czarownico? – podchwycił z żartobliwym przekąsem. – Za dychę przyszłość mi przepowiesz? A jaką mam gwarancję, że mnie nie oszwabisz? Ja też mogę wziąć kogoś za rękę, powymyślać jakieś banialuki, nagadać, co mi ślina na język przyniesie, i zainkasować dychę. Za debila mnie bierzesz?

– Aaaa… jak pan złociutki nie wierzy, że przyszłość przepowiem, to może spróbujemy najpierw coś z przeszłości? – zaproponowała podstępnie kobieta. – Racja, kota w worku kupować nie warto… Ale obieca mi, że dziesięć złotych da, jak dobrze powiem? – zastrzegła, wyciągając w jego stronę palec wskazujący.

– Okej, dam! – roześmiał się Majk, zerkając przy tym na Izę, która wzruszyła tylko lekko ramionami. – Cholera, niech mnie… dam! Za taką rozrywkę, jeśli będzie trafiona, dam dychę bez gadania. No, strzelaj, czarownico – dodał z rozbawieniem. – Tylko nie próbuj wciskać mi jakichś kitów, które pasują do każdego, bo z góry uprzedzam, że na to się nie nabiorę!

– Oj, nie wierzy mi pan kochaniutki, nie wierzy! – uśmiechnęła się przebiegle cyganka, przysuwając się do niego i zaglądając mu w oczy. – Ale jak powiem, co mu w duszy gra… No, złociutki! Z pana mocny i obrotny mężczyzna, imperium może postawić… ha! już i teraz wiele osiągnął! Ludzi ma pod sobą, słuchają go i robią, co każe, bo twardą ręką ich trzyma… ale przy tym uczciwy i dobre serce, skrzywdzić nikogo nie da. Prędzej sam pocierpi, niżby miał komuś krzywdę zrobić…

„Prawda” – pomyślała mimowolnie Iza, przerywając układanie zakupów w vanie i zerkając na nią badawczo spod oka. – „On taki właśnie jest… cały szef!”

Jednak Majk uśmiechnął się tylko lekko i pokręcił z pobłażaniem głową, dając cygance do zrozumienia, że nie kupuje takich ogólników.

– Nie wierzy mi, dalej nie wierzy – ściszyła głos cyganka, jeszcze bardziej przysuwając się do niego i zbliżając twarz do jego twarzy, tym samym poufałym gestem, z jakim wcześniej zaczepiała Izę. – A ja przecie wiem, co w środku nosi… Ej, złociutki, kochaniutki! Uśmiechasz ty się do wszystkich, wesołka udajesz, a w sercu wielka dziura…

Majk drgnął i pobladł lekko, po czym oderwał się od słupka vana i odsunął się jak oparzony od zaglądającej mu nachalnie w oczy kobiety.

– Tak, tak – pokiwała głową z satysfakcją, nie spuszczając czujnego wzroku z jego twarzy. – Na zewnątrz wielki pan, a w środku nieszczęśliwa dusza. Dobre serce, wierne, a złamane, aż żal patrzeć. Ale to się zmieni, kochaniutki, to się jeszcze zmieni…

– Dobra, wystarczy – przerwał jej zimno Majk, energicznym gestem wyciągając z kieszeni portfel, a z niego banknot dziesięciozłotowy i wręczając go cygance. – Masz tu swoją dychę, jędzo z piekła rodem, i zjeżdżaj mi stąd w podskokach. Słyszałaś chyba, że nie mamy czasu!

Poirytowanym gestem schylił się po worek z klejem do glazury, podniósł go tak lekko, jakby nic nie ważył, i z impetem wrzucił go do bagażnika, aż podniosła się chmura pyłu. Cyganka obejrzała z satysfakcją otrzymany banknot, skwapliwie schowała go do kieszeni ukrytej w fałdach długiej spódnicy i znów odwróciła się do Majka, który wrzucił do samochodu ostatni worek, dał Izie znak, żeby odsunęła się od bagażnika, i z hukiem zatrzasnął drzwi. Następnie odsunął pusty wózek w stronę znajdującego się tuż obok zadaszenia służącego do przechowywania jeżdżących koszyków sklepowych i zostawiwszy go tam, pośpiesznie zawrócił, otrzepując ręce z pyłu.

– Jedziemy! – rzucił stanowczo.

(c.d.n.)