Anabella - Rozdział XXVIII (cz. 1) - De te fabula narratur

– Dwa milimetry bliżej musicie ciąć – ostrzegła Iza, przyglądając się krytycznym wzrokiem ustawieniu płytki, którą Antek i Majk właśnie mieli przycinać do odpowiedniego rozmiaru. – Ta poprzednia była za szeroka, lepiej dać przy ścianie większą szparę, bo to można zafugować, niż wyciąć za dużą i potem poprawiać. Mówiłam tyle razy… bierzcie poprawkę na grubość tarczy.

– Tak jest, pani generał! – zasalutował żartobliwie Majk, posłusznie przesuwając płytkę dwa milimetry głębiej pod tarczę maszyny do cięcia glazury. – Ekipa remontowa w ślepo wykona każde polecenie naczelniczki! Trzymaj to, Antonio… ej, nie rozglądaj się, patałachu, bo przesuniesz ją o milimetr i obaj zarobimy za to po uszach. Słyszałeś, ma być precyzyjnie!

– Szybciej tnijcie, bo masa już mi podsycha – ostrzegł Chudy, który nakładał ostrożnie na ścianę klej do płytek. – Mówiłem, żeby nie robić takiej gęstej…

– Luźniejsza spłynęłaby ci po ścianie – zauważyła Iza, sprawdzając szpachelką konsystencję masy w wiadrze. – E, jeszcze nie jest źle, spokojnie… To już przedostatnia płytka na tej ścianie, a resztę wykorzystamy do wyrównania tej dziury pod umywalką – wskazała na inny kąt pomieszczenia, gdzie rzeczywiście ściana była jeszcze nierówna i poszarpana po wykonanych tam wcześniej pracach hydraulicznych. – Akurat wyschnie do jutra.

– Uwaga, tniemy! – ostrzegł Majk, uruchamiając maszynę.

Iza i Chudy jak na komendę zatkali sobie uszy. Huk, jaki wydawała diamentowa tarcza przy cięciu twardych płytek ceramicznych, był w istocie trudny do zniesienia, zwłaszcza że pracowali przy nim od samego rana. Zbliżała się dwudziesta druga, zmęczona ekipa kończyła już przewidzianą na dziś pracę remontową w męskiej toalecie, mianowicie oklejanie płytkami najtrudniejszej technicznie ściany, na której nie dość, że trzeba było wykonać precyzyjny drewniany stelaż, by zostawić miejsce na lustro, to w dodatku przy umywalkach pełno było zakamarków. Ich opracowanie wymagało licznych i finezyjnych cięć glazury, a dodatkowym utrudnieniem w jej naklejaniu był fakt, że nie można było jeszcze deptać po dwóch świeżo położonych na podłodze rzędach terakoty.

Efekt dniówki był jednak widoczny gołym okiem – podłoga była położona w całości, najbardziej skomplikowana praca na ścianie pod lustro również dobiegała końca, więc na czwartek została tylko jedna, największa lecz z punktu widzenia technicznego najprostsza do opracowania ściana przy wejściu do łazienki. Według harmonogramu sporządzonego dzień wcześniej przez szefa i Izę, etap glazurowania ścian musiał zakończyć się w dniu jutrzejszym, by w piątek można było zamontować lustro i wypełnić szczeliny fugą, którą po wyschnięciu należało choć wstępnie zaimpregnować przy umywalkach i lustrze, czyli w miejscach, gdzie najbardziej była narażona na kontakt z wodą. Choć nie było to do końca zgodne z regułami sztuki, bowiem proces technologiczny schnięcia materiału powinien trwać o wiele dłużej, w awaryjnych okolicznościach, w jakich się znaleźli, była to jedyna możliwość terminowego uruchomienia męskiej łazienki.

W przedpołudniowej sesji pracował z nimi Tom, jednak kiedy do Anabelli zaczął napływać codzienny tłum, szef oddelegował go pod komendę Basi do pilnowania porządku na sali, w związku z czym na froncie remontowym pozostała czteroosobowa brygada w osobach Antka, Chudego, Izy i Majka. Zmęczeni, zakurzeni, zachlapani klejem, z rękami poobtłukiwanymi i wysmarowanymi pomimo rękawiczek ochronnych, wszyscy czworo tryskali jednak znakomitym humorem wynikającym z satysfakcji z dobrze wykonanego zadania.

Zwłaszcza szef był zachwycony efektami samodzielnej pracy zespołu, a przede wszystkim faktem, że przy tej okazji zarówno on sam, jak i jego trzej stali pracownicy mogli nauczyć się czegoś nowego. Iza, którą traktowano w tym gronie jak instruktorkę i wyrocznię, po kilku sporach z Majkiem wywalczyła sobie prawo do wykonywania niektórych lżejszych, za to wymagających precyzji prac, dzięki czemu czuła się potrzebna i w głębi duszy dumna ze swej przygodnej roli ekspertki.

– Dobra, czyścimy narzędzia i odmeldowujecie się – zarządził Majk, kiedy ostatnia płytka została docięta, przyklejona i ustabilizowana na ścianie. – Idziemy się przebrać i jesteście wolni, a jutro od rana stajemy do tej dużej ściany.

Po umyciu i zabezpieczeniu narzędzi, zgaszeniu światła i zamknięciu od wewnątrz drzwi do łazienki, Majk otworzył nieużywane zwykle przejście techniczne w głębi pomieszczenia, które prowadziło wąskim piwnicznym korytarzem na zaplecze Anabelli. Można było dostać się tam przez kolejne niskie i nigdy nieotwierane drzwi znajdujące się w ciemnym kącie za magazynkiem, a choć przejście to nie należało do najprzyjemniejszych, gdyż było w nim ciemno, wąsko i pełno pająków, ekipa zgodnie uznała, że lepsze to niż paradowanie w zaplamionych i zakurzonych strojach roboczych przez środek pełnej klientów sali.

(c.d.n.)