Anabella - Rozdział XXVIII (cz. 2) - De te fabula narratur

Cała czwórka ruszyła zatem ciemnymi kazamatami przy słabym świetle latarki niesionej na przedzie przez Chudego, który dostał do ręki klucz w celu otwarcia drzwi na zaplecze. Na widok wyłaniających się z mrocznego kąta czterech zakurzonych postaci niosąca akurat do kuchni tacę z pustymi kuflami Klaudia aż podskoczyła z przestrachu.

– O Boże! – wyksztusiła, mierząc idącego przodem Chudego pełnym wyrzutu wzrokiem. – Łukasz, ty weź ludzi nie strasz, co? O kurczę, Iza… ależ wy wyglądacie!

– Nieważny wygląd, ważne, że są efekty pracy! – zaśmiała się idąca tuż za Chudym Iza.

– Klaudia, załatw nam w kuchni jakąś miednicę z wodą i kawałek mydła – polecił jej szybko Majk, który wyszedł z korytarza jako ostatni i skrupulatnie zamknął drzwi na klucz. – Iza idzie do was, a chłopaki ze mną, trzeba się trochę ogarnąć.

– A szef to ma chyba ze dwa kilo pyłu na włosach – zauważyła Ola, która weszła na zaplecze niedługo za Klaudią i również zatrzymała się na widok powracającej z pracy ekipy remontowej. – W ogóle super szef wygląda!

Wszyscy pozostali jak na komendę spojrzeli na Majka i gruchnęli niepowstrzymanym śmiechem. Rzeczywiście, jego słynna czupryna była pokryta grubą warstwą szarego pyłu, przez co wyglądał, jakby zupełnie posiwiał, a do tego usztywnione włosy sterczały mu na wszystkie strony jak postawione na cukier. Co prawda włosy całej reszty brygady również były przyprószone wszędobylskim pyłem, jednak tylko w przypadku Majka efekt był tak komiczny. On sam również roześmiał się i ostentacyjnie potrząsnął głową, z której poleciała ogromna pyłowa chmura. Wybuch śmiechu ściągnął na korytarz zaplecza Basię i dwie kucharki, które, zorientowawszy się w sytuacji, dołączyły do ogólnego napadu wesołości.

– Szef się nie rusza, pstryknę szefowi fotę! – śmiał się Antek, wyciągając z kieszeni telefon i kadrując zdjęcie. – I jeszcze raz… Rewelacja! Chcecie zobaczyć? – wyciągnął aparat do reszty towarzystwa, które ze śmiechem stłoczyło się, by zobaczyć fotkę. – Powinniśmy to powiększyć, wrzucić w ramki i powiesić przy barze!

– Chyba ku przestrodze! – zakpiła Iza. – Można by tym straszyć niegrzeczne dzieci!

– Pokaż! – zażądał Majk, przejmując od Antka telefon i zerkając na wyświetlone na ekranie zdjęcie. – O kurde! – zaniósł się na nowo śmiechem. – Nie wiedziałem, że jestem aż tak fotogeniczny!

Po chwili na zaplecze weszła zwabiona śmiechami Wiktoria, która również z zaciekawieniem dołączyła do grupki oglądającej zdjęcie szefa, podczas gdy Majk odszedł kilka kroków dalej, pochylił się nad podłogą i obydwiema dłońmi wytrzepywał sobie pył z włosów. Iza, która również odsunęła się od reszty, by przed wejściem do służbówki kelnerek usunąć sobie warstwy pyłu z włosów i ubrania, spojrzała na niego i roześmiała się na widok jego fryzury, teraz jeszcze bardziej wzburzonej niż wcześniej.

– No co? – zaśmiał się Majk, zerkając na nią wesoło. – Aż tak kretyńsko wyglądam?

– Ależ skąd! – pokręciła głową ze śmiechem, podchodząc do niego i spontanicznie pomagając mu otrzepać z ubrania kolejne tabuny kurzu. – Wyglądasz genialnie! Pokaż, tu jeszcze masz… i we włosach, o tu!

– To weź mi to wytrzep, żeby nie sypało się na wszystkie strony – poprosił Majk, pochylając ku niej głowę. – Muszę zostać na posterunku do drugiej i jakoś wyglądać, dopiero w domu umyję sobie łeb…

Iza posłusznie podniosła rękę i wsunęła dłoń w jego włosy, które dziś nie były tak miękkie jak zawsze, ale szorstkie i sztywne, aż nienaturalnie twarde. A jednak sam ich dotyk, jak z automatu, przywołał jej na pamięć Michała… O ile przez cały ciężki dzień udało jej się nie myśleć o nim wcale, o tyle teraz jedno dotknięcie włosów Majka obudziło w niej serię skojarzeń i na wpół cudownych, na wpół bolesnych wspomnień, które natychmiast odbiły się wzruszeniem na jej twarzy.

„Misiu” – pomyślała smutno, przesiewając delikatnie przez palce włosy Majka, który znieruchomiał, instynktownie wyczuwając ów znany już sobie miękki i czuły ruch jej dłoni. – „Kiedy ja cię znowu zobaczę…”

Roześmiane towarzystwo, skupione wokół Antka pokazującego im zdjęcia w telefonie, zerknęło teraz w ich stronę i szturchnięciami łokci zaczęło dawać sobie znaki, że dzieje się coś ciekawego. W korytarzu nagle zapadła cisza, tylko Antek zrobił do Basi komiczny i zarazem triumfujący grymas wyrażający przesłanie w rodzaju „a nie mówiłem?”

– No już, elfiku – szepnął łagodnie Majk, zorientowawszy się, że oboje z Izą stali się obiektem ogólnego zainteresowania. – To tylko ja…

Zmieszana Iza szybko cofnęła dłoń i nie wiedząc, jak się zachować, wróciła do otrzepywania nerwowymi gestami z pyłu własnych włosów i roboczej bluzy.

– Hej, brygada, wracać mi do roboty! – rzucił surowym tonem Majk, zwracając się do wpatrzonej w nich grupki, która na te słowa natychmiast się rozproszyła. – Klaudia, prosiłem o wodę z mydłem… Antek, ty nie wchodź do kuchni, chcesz tam nabrudzić, patałachu? Dziewczyny przyniosą nam to do szatni, a potem wracają na salę. Basiu, jeszcze jakieś ręczniki by się nam przydały…

Korzystając z powstałego zamieszania, Iza przemknęła do pokoju kelnerek, by zmienić ubranie i zebrać się do powrotu do domu. Całą siłę woli skupiała teraz na tym, by wypchnąć z umysłu wspomnienie Michała, które przed momentem tak niespodziewanie napełniło smutkiem jej serce.

„Nie, nie mogę dzisiaj o tym myśleć” – postanowiła w duchu, wyciągając ze swojego podręcznego plecaka gumkę i związując sobie zakurzone włosy w koński ogon. – „Muszę wracać do domu i jakoś się wyspać, jutro znowu taki ciężki dzień…”