Anabella - Rozdział XXVIII (cz. 3) - De te fabula narratur

Lodziu, dzisiaj nie mogę przyjechać na lekcję. Muszę być w pracy, mamy pilny remont – napisała w smsie Iza przed wyjściem do pracy w czwartkowy poranek. Tak, wiem – odpisała chwilę potem Lodzia. – Słyszałam już o tym od Majka, powodzenia!

– Kacper, zbieramy się – powiedziała Iza, chowając telefon do kieszeni i chwytając za swój plecak. – Musimy tam być na ósmą, szef nie toleruje spóźnialstwa.

– No idę, tylko czekaj, bo drugiego buta nie mogę znaleźć – odparł Kacper, który od minuty stał na środku przedpokoju w jednym bucie i rozglądał się wokół w zdezorientowaniu. – Gdzie on mógł się podziać, przecież wczoraj były oba…

– Widzisz, jaki jesteś? – pokręciła głową Iza, rzucając mu pełne wyrzutu spojrzenie. – Tyle razy ci mówiłam, żebyś zdejmował buty jak człowiek i stawiał je w jednym miejscu, a nie kopał je po całym domu…

Mówiąc to, pośpieszyła mu z pomocą, zaglądając pod szafki i stojące w przedpokoju krzesła. Po kolejnej minucie udało jej się znaleźć zaginionego buta, który w wyniku tradycyjnego wkopywania go przez Kacpra w kąt musiał wczoraj polecieć za wysoko, gdyż nie wylądował na podłodze, lecz zawisł zaklinowany za oparciem jednego z krzeseł.

– O, jest! – ucieszył się Kacper, chwytając buta i błyskawicznie zakładając go na nogę. – Niech go diabli… Dzięki, Iza, sam bym go chyba nigdy nie znalazł!

– Bo wcale nie szukałeś – westchnęła z rezygnacją Iza, zarzucając sobie plecak na ramię. – Szukanie nie polega na staniu na środku i rozglądaniu się… Ale dobra, chodźmy już, bo naprawdę nie ma czasu!

Zbiegli szybko po schodach i prężnym krokiem ruszyli ulicą w stronę centrum. Kacper dotrzymał słowa i na dwa kolejne dni załatwił sobie urlop w pracy, by pomóc Izie, która bez problemu uzyskała na to zgodę szefa Anabelli. Jako że Kacper, który od pół roku pracował na budowach, znał się już całkiem nieźle na wszelkich pracach remontowych, jego pomoc, za którą zresztą miał otrzymać normalne wynagrodzenie, była bardzo mile widziana.

Kiedy weszli do środka, na sali trwało codzienne, kompleksowe sprzątanie, które wykonywała zewnętrzna firma od lat wynajmowana przez Majka, zaś na zapleczu wczorajsza brygada remontowa wśród żartów i wybuchów śmiechu przebierała się w ubrania robocze.

– To jest Kacper – przedstawiła swojego towarzysza Iza, kiedy po zmianie ubrania wszyscy zameldowali się na odprawę przy wejściu na zaplecze.

– Pamiętam – skinął głową Majk, podając mu rękę i patrząc znacząco w oczy. – Widzisz, stary? Mówiłem ci wtedy, że dobrze wiem, co robię.

– Tak – odparł z nietypowym dla niego zmieszaniem Kacper, z respektem ściskając mu dłoń.

Majk uśmiechnął się i przyjaznym gestem poklepał go po ramieniu. Antek i obaj ochroniarze również podali Kacprowi rękę, wymieniając swoje imiona.

– Dobra, kochani, lecimy do roboty! – zarządził Majk, odgarniając sobie ręką włosy, które, umyte już dziś i lśniące w świetle barowych ledów, mimowolnie przyciągnęły wzrok Izy. – Szkoda każdej minuty!