Anabella - Rozdział XXVIII (cz. 7) - De te fabula narratur

– A twoje plany na wakacje?

– Jeszcze nie wiem – pokręciła głową. – Na pewno na kilka tygodni będę chciała pojechać do siostry i szwagra, muszę się nimi nacieszyć, pomóc im trochę… no i odpocząć we własnym domu. Od października większość czasu spędzam w Lublinie i tu jest mój drugi dom, ale ten pierwszy jednak został tam, na wiosce. Kiedy wracam do mojego pokoju w Korytkowie, jestem tam w pełni u siebie… I bardzo lubię to uczucie, zwłaszcza po dłuższym czasie nieobecności.

– Widocznie z tym pokojem wiąże się wiele twoich najpiękniejszych wspomnień? – zauważył na wpół twierdzącym, na wpół pytającym tonem Victor.

– Tak… – odparła niepewnie, przypominając sobie ów straszny wieczór, kiedy w dramatycznym porywie instynktu samozachowawczego, cała drętwiejąca, z kroplami potu na skroniach i szumem w uszach, ostatkiem sił zwlekła się z łóżka i doczołgała do łazienki. – Choć tych najgorszych też – dodała smutno.

– Miejsca, z którymi jesteśmy związani, nie są martwymi punktami na mapie – ciągnął Victor, zniżając głos. – One żyją razem z nami, pamiętają piękne chwile, mają tę magiczną moc, że potrafią ożywiać wspomnienia. W pewnym sensie są częścią nas, zostawiamy w nich odbicie naszej duszy…

– Masz rację – uśmiechnęła się, wyobrażając sobie natchniony wyraz jego twarzy, kiedy mówił te słowa. – Pięknie to powiedziałeś, Victor. Ja zresztą od początku wiedziałam, że masz w sobie coś z poety i romantyka.

– Chyba tak! – roześmiał się. – Ale to nie znaczy, że bujam w obłokach, potrafię być bardzo pragmatycznym facetem. Romantyk ujawnia się tylko czasami, choć ostatnio jakby częściej… To chyba ty tak na mnie działasz, Isabelle.

– Czy mam to traktować jako komplement czy raczej jako zarzut? – zażartowała Iza.

– Oczywiście jako komplement – zapewnił ją z powagą. – Widzę, że już kolejny raz masz wątpliwości co do moich intencji… Cóż, będę musiał popracować nad tym, żeby to zmienić. A wracając do twoich wakacyjnych planów, Isabelle… powiedz mi, nie chciałabyś w lipcu albo w sierpniu przyjechać do mnie na jakiś tydzień powłóczyć się trochę po Bressoux?

– Ach! – zaśmiała się Iza, próbując obrócić swoje zaskoczenie w żart. – Une vadrouille à Bressoux? Chyba tego nie przemyślałeś, Victor! Mało ci było włóczęgi po Lublinie ?

– Przemyślałem i mówię to poważnie – nie dał zbić się z tropu Victor. – Myślę o tym od miesiąca, Isabelle. Przecież już w Lublinie mówiłem ci, że chciałbym, żebyś kiedyś przyjechała do mnie do Belgii. Nigdy nie byłaś za granicą, a tak znakomicie mówisz po francusku… Pokazałbym ci Bressoux, a potem wsiedlibyśmy w samochód i pojechalibyśmy pozwiedzać centrum Liège. Może udałoby nam się skoczyć też do Brukseli? Zobaczyłabyś stolicę… a gdybyś się zgodziła, moglibyśmy nawet zapakować się tam na samolot i skoczyć na jeden dzień do Paryża. Co ty na to? Zawsze chciałaś zobaczyć Paryż…

– Zwariowałeś chyba! – zaśmiała się Iza. – Widzę, że z ciebie nie tylko poeta i romantyk, ale i szaleniec… To bardzo miło z twojej strony, Victor – dodała, poważniejąc. – Ale nie stać mnie na taki wyjazd, a nigdy w życiu nie zgodziłabym się, żeby jechać na twój koszt. Kiedyś, jak uzbieram trochę pieniędzy na zbytki, na pewno pojadę do Paryża… i do Belgii pewnie też… ale jeszcze nie teraz.

– Ale dlaczego tak do tego podchodzisz, Isabelle? – perswadował cierpliwie Victor. – Twoja wizyta byłaby przyjemnością przede wszystkim dla mnie. A ja chętnie zapłacę za swoją przyjemność. I nie mam tu na myśli nic… niewłaściwego – zastrzegł lekko zmieszany. – Jeśli to tego się boisz, to nie bój się, już raz nauczyłaś mnie rozumu, a ja umiem wyciągać wnioski. Daję ci gwarancję, że to będzie całkowicie przyjacielskie spotkanie. Włóczęga, rozmowa, trochę muzyki, czas spędzony razem… tylko tyle. To byłoby dla mnie coś wyjątkowego – zniżył znów głos. – Bo sam nie wiem, dlaczego, ale… im dłużej o tym myślę, tym bardziej tego chcę. Takiej zwykłej powtórki z tego, co było w Lublinie… Niczego więcej nie oczekuję. Naprawdę, Isabelle.

(c.d.n.)