Anabella - Rozdział XXVIII (cz. 8) - De te fabula narratur

– Zostawmy to, Victor – odparła wymijająco Iza. – To nie byłoby uczciwe. Nie lubię takich sytuacji i zrozum, że źle bym się z tym czuła. Nie mówmy już o tym, proszę… to brzmi jak jakieś szaleństwo. A powtórkę z włóczęgi zrobimy sobie i tak, ty na pewno jeszcze nieraz przyjedziesz do Lublina…

– Przyjadę – zapewnił ją stanowczo. – Przyjadę, kiedy tylko nadarzy się okazja. Ale co do mojej propozycji… proszę, nie odrzucaj jej z góry, Isabelle. Przemyśl to. Możemy umówić się tak, że ja zaproszę cię do Bressoux, a innym razem ty zaprosisz mnie w rewanżu do… jak nazywała się ta twoja wioska?

– Korytkowo – westchnęła Iza.

– Do Korytkowa – dokończył Victor, nieudolnie naśladując za Izą wymowę i akcent polskiego toponimu. – Zaprosisz mnie na kilka dni do siebie, powłóczymy się po twojej okolicy… którą nota bene chętnie bym zobaczył… i będziemy kwita. No? Co ty na to? Gościna za gościnę. Proszę, zastanów się, jeszcze mamy czas. Przecież dla ciebie to byłaby też dobra okazja do poćwiczenia języka. Sama mi mówiłaś, że to dla ciebie ważne. Obiecaj mi, że przemyślisz to, Isabelle.

Iza milczała przez chwilę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Nie chciała aż tak bardzo angażować się w znajomość z Victorem w obawie, by nie popaść w podobne kłopoty, z jakich dopiero co z trudem zdołała wybrnąć w przypadku Daniela… Jednak jego propozycja, zwłaszcza dla niej jako romanistki, była nad wyraz kusząca, a koncepcja zrewanżowania mu się zaproszeniem do Korytkowa wydawała się bezpieczna i rozsądna. Victor natychmiast wyczuł jej wahanie.

– Obiecaj mi to, Isabelle – powtórzył nalegająco. – Tylko tyle, że się zastanowisz… obiecaj!

– No dobrze, Victor, obiecuję, że pomyślę – westchnęła nieprzekonana Iza. – Ale uprzedzam cię, że na ten moment jestem w dziewięćdziesięciu procentach na „nie” i to się raczej nie zmieni.

– Zobaczymy – odparł Victor z nieskrywaną satysfakcją w głosie. – Ja mimo wszystko jestem niepoprawnym optymistą i nie będę patrzył na te dziewięćdziesiąt procent. Skupię się wyłącznie na tym, że na razie wywalczyłem dziesięć procent na „tak”!

Roześmiali się oboje. Kiedy po kolejnej półgodzinie rozmowy na różne tematy rozłączyli się, życząc sobie wzajemnie dobrej nocy, Iza odłożyła telefon na biurko, zgasiła światło i zagłębiwszy się wygodnie w poduszkę, przymknęła zmęczone oczy. Pobudzona rozmową z Victorem wyobraźnia roztoczyła przed nią obraz bajecznych wakacji w Belgii, a może nawet częściowo w Paryżu… O tak, w Paryżu! Włóczęga z Victorem po pięknych uliczkach miasta, które zawsze tak bardzo chciała odwiedzić… Z Victorem? Otóż to… Gdybyż to nie był Victor lecz Michał! Gdyby to z nim mogła pojechać do Paryża! Na pamięć wróciło jej skrywane w najgłębszym zakamarku serca dawne marzenie o podróży z nim właśnie tam… o podróży poślubnej do Paryża… Czy ktokolwiek inny mógłby zająć jego miejsce i wtargnąć w paryską scenerię jej marzenia?

Jej myśli pobiegły natychmiast w tę stronę. Michał w Paryżu… Fala jego blond grzywy rozwiewana wiatrem na tle Wieży Eiffela… Jego uśmiech, dotyk jego dłoni i najdroższe błękitne oczy wpatrzone w nią ponad stolikiem w jakiejś klimatycznej knajpce na Champs Elysées… Spacer nadsekwańskim bulwarem w zachodzącym słońcu… Nie z Victorem, nie z kimkolwiek innym, ale z nim, tylko z nim!

„Misiu” – pomyślała, czując, jak ogarnia ją powoli błogie, przedsenne odrętwienie. – „Mój kochany… Czy naprawdę już nie mogę mieć nadziei? Przecież mógłbyś się odezwać, dać mi jeszcze jedną szansę… napisać chociaż jednego krótkiego smsa…”

Dokładnie w tym momencie leżący na biurku telefon rozświetlił się na chwilę, wydając dźwięk przychodzącego smsa.

„Pewnie Victor” – pomyślała ostatkiem świadomości Iza, zapadając w sen. – „O czymś zapomniał… Nieważne. Nie chce mi się… odczytam to sobie jutro…”