Anabella - Rozdział XXXIV (cz. 8) - De te fabula narratur

– I teraz już nie będziesz ukrywać przede mną, że potrzebujesz pomocy – zaznaczył, patrząc na nią wymownie. – Jak tylko zdarzy się taka sytuacja, będziesz uderzać do mnie jak w dym. Rozumiemy się?

– Tak jest, szefie – uśmiechnęła się Iza. – Następnym razem nie zawaham się wysłać ci alarmowego smsa, a jak będę w skrajnej rozpaczy, to może nawet odważę się zadzwonić.

– A ja natychmiast zamelduję się na posterunku – obiecał jej Majk. – Nawet jeśli będziesz poza Lublinem. Jutro jedziesz do domu na urlop, ale gdybyś w najbliższych dniach bardzo potrzebowała pogadać w trybie terapii, to wyślij mi smsa, pogadamy chociaż przez telefon. Albo wskoczę w opla i kopsnę się do tego twojego Korytkowa niczym Superman przybywający na ratunek skrzywdzonemu elfikowi.

– Ech! – roześmiała się Iza, wyobrażając sobie Majka w stroju Supermana wysiadającego z opla przed jej domem w Korytkowie. – Nie wygłupiaj się… To nie będzie konieczne, już się uspokoiłam i dzisiejsza terapia wystarczy mi na długo. Ale dziękuję ci. I pamiętaj, że ty też…

Przerwało jej pukanie do drzwi.

– Szefie, można? – dobiegł zza nich przytłumiony głos Antka.

– No, właź – rzucił niechętnie Majk, na co Antek natychmiast uchylił drzwi i wsunął przez nie głowę. – Co jest, Antonio? Jakiś problem?

– Nie, nic takiego – zapewnił go Antek. – Tylko chciałem powiedzieć, że już za dziesięć druga, właśnie wyszli ostatni klienci…

– Ja pierniczę – mruknął Majk, wyciągając z kieszeni telefon i zerkając na wyświetlacz. – Faktycznie. Kiedy to zleciało?… No dobra, Antek, dzięki. Zostaw mi klucze i lećcie już wszyscy na chatę. Ja pozamykam… Aha, i przynieś mi tu kluczyki od vana, mają zostać u mnie na biurku. Chudy jutro rano będzie potrzebował.

– Okej, szefie – skinął głową Antek i cofnął się na korytarz.

Czekające tam Klaudia i Ola spojrzały na niego pytająco. Antek machnął ręką.

– E, nie – powiedział do nich z nutką rozczarowania w głosie. – Tylko gadają.

Wszyscy troje popatrzyli po sobie zdezorientowani, po czym Ola rozłożyła ręce, a Klaudia wzruszyła ramionami.

– Odwiozę cię, Iza – oznajmił Majk, kiedy oboje podnieśli się od biurka, by zebrać się do wyjścia. – Już późno, musisz się wyspać przed drogą. Jesteś spakowana na jutro?

– Tak, wszystko mam gotowe – odparła Iza, czując, że z wyczerpania kręci jej się w głowie, a do tego robi jej się chłodno. – I chyba rzeczywiście muszę już iść spać…

– Chodźmy, elfiku – powiedział ciepło, obejmując ją ramieniem i prowadząc do drzwi. – Zamknę tylko domenę i spadamy. Zimno ci? – dodał, wyczuwając na jej ramieniu gęsią skórkę.

– Trochę…

– Masz, załóż to – sięgnął po swoją skórzaną kurtkę odłożoną na jedno z krzeseł i zarzucił jej na ramiona. – No już, bez gadania. Oddasz mi pod domem, a na razie nie będziesz mi tu marznąć. Ależ to cię musiało kosztować! – pokręcił głową. – Upał jak diabli, a jej zimno…

– Szefie, kluczyki od vana – powiedział Antek, wręczając Majkowi kluczyki samochodowe i zerkając przy tym spod oka na Izę ubraną w skórzaną kurtkę szefa.

Dziewczyna nadal była blada i jakby zobojętniała na wszystko, a jej podkrążone i zaczerwienione oczy wskazywały na to, że dużo dzisiaj płakała. Twarz Antka przybrała wyraz współczucia.

– Dzięki – skinął głową Majk, podając mu rękę. – Leć już, Antek. Jutro rano Chudy ogarnie teren i otworzy sprzątaczkom, ty masz wolne do południa. Ja będę pewnie dopiero wieczorem, mam milion spraw do załatwienia na mieście.

Po zamknięciu lokalu oboje z Izą tylnym wyjściem udali się na podwórko, gdzie obok vana stał ciemnozielony opel Majka.

– Wsiadaj, elfiku.

(c.d.n.)