Anabella - Rozdział XXXIX (cz. 2) - De te fabula narratur

– O, cześć, Iza! – ucieszył się Antek, który rozmawiał przy barze z Wiktorią. – Mówiliśmy właśnie o twoim nowym nabytku… ona naprawdę jest dobra!

– Znaczy… kto? – nie zrozumiała Iza.

– No Lidka – wyjaśniła jej Wiktoria, ruchem głowy wskazując na uwijającą się w sektorze A nowoprzyjętą do pracy rudowłosą Lidię. – Zobacz sobie. Fruwa po sali jak torpeda, w ogóle nie trzeba jej szkolić. Od razu widać, że ma wprawę i doświadczenie.

– A tak! – uśmiechnęła się Iza. – Wiem, pracowała przecież z nami na raucie, a pierwszego dnia wytłumaczyłam jej tylko parę zasad i to wystarczyło, wszystko łapie w lot. Zresztą bardzo jej zależy na tej pracy… Słuchajcie, jest szef? – dodała, rozglądając się po sali w nadziei, że dostrzeże gdzieś charakterystyczną czuprynę Majka.

– Nie ma – pokręciła głową Wiktoria. – I dzisiaj już go nie będzie. Pojechał migdalić się z tą swoją Kinią… czy tam Monią… ja tam ich nie rozróżniam. Antoś, to chyba była Kinia, nie?

– Monia – sprostował stanowczo Antek. – Kinia ma proste włosy, Monia kręcone, już się tego nauczyłem. A dzisiaj zgarniała go ta z kręconymi.

– No widzisz, poplątało mi się, bo obie blondynki! – zaśmiała się Wiktoria. – No to z Monią przepadł – dodała wyjaśniająco do Izy, przez której twarz w pierwszej chwili przebiegł wyraz rozczarowania, choć teraz słuchała już z obojętną miną. – Czyli dzisiaj już go nie zobaczymy. Ale za to od rana pozałatwiał wszystko na mieście, godzinę temu mieliśmy świeżą dostawę do kuchni, dziewczyny właśnie ogarniają towar… I jakieś faktury dla ciebie zostawił na biurku.

– Okej – skinęła głową nieco zgaszona Iza.

Przez moment poczuła się, jakby ktoś podciął jej skrzydła, na których biegła do Anabelli, by podzielić się z Majkiem radosną nowiną o poprawie stanu zdrowia pana Szczepana… I akurat go nie było! Akurat wtedy musiał wyjść z tą swoją Monią! Ale cóż… przecież nic straconego, o panu Szczepanie powie mu jutro… A on widocznie potrzebował dziś niezobowiązującej porcji czułości w ramionach kobiety. Potrzebował tego i pojechał spędzić noc z Monią, chociaż za dwa dni do Lublina miała przyjechać ta jedyna, którą kochał nad życie…

„Chociaż? A może właśnie dlatego?” – pomyślała ogarnięta dziwnym smutkiem Iza. – „To dla niego pewnie kolejny element terapii… Jak on to wtedy ujął? Bagno jest całkiem przyjemne, taplasz się w ciepłym błotku i po epikurejsku chwytasz dzień… Niby tak. Dostanie przynajmniej trochę czułości, Monia poprzytula go, pogłaska go po włosach…”

Serce ścisnęło jej się nagle na ostatnią myśl… a raczej nie ścisnęło się, tylko zakłuło, jakby ktoś wbił w nie małą, cienką szpilkę.

– Dobra, to idę ogarniać te faktury – westchnęła, kierując się w stronę zaplecza. – Jakby ktoś mnie szukał, to do dwudziestej jestem w gabinecie szefa.

– Aha, jasne – odparła Wiktoria.

Oboje z Antkiem przyglądali się jej ukradkiem, dopóki nie zniknęła w głębi korytarza, po czym spojrzeli na siebie znacząco.

– Może trzeba było jej to powiedzieć jakoś delikatniej, Wika – pokręcił głową Antek.

– Niby dlaczego? – wzruszyła ramionami Wiktoria. – Przecież szef nie kryje się z tym przed nikim. Poza tym chciałam zobaczyć, jak ona zareaguje.

– I jakie masz wnioski? – zaciekawił się Antek.

– Sama nie wiem – pokręciła głową Wiktoria. – Szczerze mówiąc, to ja ich kompletnie nie rozumiem…