Anabella – Rozdział XXXIX (cz. 8)

Po zakończonej uroczystości tłum wylał się powoli na zewnątrz kościoła. Iza, która miała przed sobą zadanie nadzorowania przyjęcia w Anabelli, postanowiła, że gratulacje dla Lodzi i Pabla zachowa sobie na później, teraz zaś musi natychmiast opuścić towarzystwo i znaleźć Chudego, który miał na nią czekać w okolicy parkingu.

– Victor, Jean-Pierre, wybaczcie, ja muszę już iść – powiedziała szybko do Belgów. – Widzimy się niebawem w lokalu! Na razie!

Rozejrzała się, szukając wzrokiem Chudego, którego chwilę potem dostrzegła dochodzącego zgodnie z umową od strony parkingu. Ruszyła w jego stronę, machając do niego ręką, by szybciej ją zauważył. W tym momencie na schodach kościoła pojawili się już Lodzia i Pablo z ochrzczonym synkiem, otoczeni wianuszkiem rozentuzjazmowanych starszych pań z rodziny, a za nimi wyszli również Ania i Majk. Iza zauważyła w przelocie, że Jean-Pierre podszedł do nich, prowadząc ze sobą Victora. Rzuciła w ich stronę tylko krótkie spojrzenie, lecz to wystarczyło, by napotkać czujny wzrok Majka, który po wyjściu na zewnątrz również rozejrzał się, jakby kogoś szukał, a dostrzegłszy zmierzającą w kierunku parkingu Izę, rozjaśnił się i ożywił.

Przez głowę dziewczyny przebiegła myśl, że szef mógł czuć się dziś niepewnie, po raz pierwszy oddając w inne ręce nadzór nad tak ważnym przyjęciem wydawanym w jego lokalu, zwłaszcza że ten był planowo otwarty też dla gości z zewnątrz. Niewątpliwie w duchu brał na siebie odpowiedzialność za właściwy przebieg imprezy i prawidłowe funkcjonowanie firmy, z przyzwyczajenia starał się pilnować, czy na pewno wszystko idzie zgodnie z planem… Dlatego kiedy tylko skrzyżowały się ich spojrzenia, w lot odczytała nieme pytanie zawarte w jego wzroku i posłała mu uspokajający uśmiech, który natychmiast jej odwzajemnił.

Czuwam nad tym – mówiły do niego jej oczy. – Wszystko załatwię, nie martw się.

Dobrze, ufam ci – odpowiedział jej jego ciepły wzrok.

– Łukasz, tu jestem! – zawołała, dobiegając do Chudego, i chwyciwszy go za ramię, pociągnęła go z powrotem w stronę, z której przyszedł. – Jedziemy piorunem, nie ma czasu!

– Zaparkowałem po tamtej stronie ulicy – oznajmił jej przepraszającym tonem Chudy, wskazując na stojącego w oddali białego vana. – Tu za cholerę nie dało się znaleźć miejsca.

– To nic – machnęła ręką Iza. – Powiedz, jak tam przygotowania?

– Jak wychodziłem, to dziewczyny już kończyły – odparł rzeczowo. – Otworzyliśmy lokal, ale na razie i tak mało gości, w stu procentach panujemy nad sytuacją. Aaa… i jeszcze jedno. Krawczyk był u nas z pół godziny temu, pytał o ciebie.

– Krawczyk? – zdumiała się Iza. – W niedzielę?

– No… co ci poradzę? Mówię ci tylko, że był – rozłożył ręce Chudy. – I koniecznie chciał gadać z tobą. Nie z szefem, nie z kimś innym, tylko z tobą.

– Cholera – mruknęła pod nosem Iza, zająwszy szybko miejsce w vanie, którego Chudy odblokował kluczykiem i sam wsiadł na miejsce kierowcy. – Jego mi tylko brakowało… Co on mógł chcieć akurat dzisiaj?

– Nie mam pojęcia – pokręcił głową.

– Powiedzieliście mu, gdzie jesteśmy z szefem?

– Aha, Wika mu powiedziała.

– Ale poszedł już sobie chociaż?

– Poszedł – skinął głową Chudy, uruchamiając silnik i manewrując ostrożnie, by opuścić miejsce parkingowe. – I nie mówił, czy wróci… W ogóle nic nie mówił.

– Okej – westchnęła Iza. – Mam nadzieję, że to nic ważnego…

Samochód wyjechał na główną ulicę i pomknął w stronę centrum miasta.

„Czego znowu chce ten psychopata?” – myślała z niepokojem Iza. – „Życzył sobie gadać ze mną i tylko ze mną… o czym? Ech, nie! Nie będę teraz o tym myśleć! Nie ma czasu, trzeba wszystko przygotować, zapiąć na ostatni guzik… Przecież oni zaraz wsiądą w samochody i przyjadą!”

(c.d.n.)