Anabella – Rozdział XXXIX (cz. 9)

W Anabelli, która od dwunastej była standardowo otwarta dla klientów, wszystko było już przygotowane do przyjęcia, na które wyznaczono odrębny sektor, częściowo oddzielony od reszty sali drewnianymi parawanami. Wynikł natomiast inny problem – Karolina pokłóciła się z Antkiem, a ponieważ od kilku dni była na niego śmiertelnie obrażona, tłumione emocje wybuchły dziś z taką siłą, że doprowadziło to do materialnych strat. Mianowicie dwie filiżanki z kawą espresso, które Karolina w krytycznym momencie niosła dla klientów i których w napadzie furii użyła jako pocisków krótkiego zasięgu służących do unicestwienia Antka, na szczęście (wbrew zamiarom wściekłej amazonki) nie trafiły go w głowę, lecz rozpadły się w drobne kawałeczki na białej ścianie obok baru, jednak rozbryźnięta w ten sposób kawa pozostawiła w tym miejscu ogromne, nieestetyczne plamy. Co więcej, po dokonaniu swojego dzieła zniszczenia Karolina pobiegła na zaplecze, gdzie rozpłynęła się we łzach, a następnie, pozbywszy się kelnerskiego fartuszka, opuściła Anabellę, w dramatycznym tonie oznajmiając wszystkim, że już nigdy więcej tu nie wróci.

Ponieważ zdarzenie miało miejsce w czasie, gdy Chudy pojechał po Izę do kościoła, czyli zaledwie kwadrans wcześniej, Klaudia i Wiktoria zdążyły dopiero usunąć resztki potłuczonych filiżanek i wytrzeć kawę z podłogi, teraz zaś Wiktoria usiłowała zmyć plamę ze ściany za pomocą gąbki i wody z detergentem. Zmrożona opowieścią o dramatycznej scenie Iza obejrzała ścianę i pokręciła głową.

– Nie, Wika, zostaw – zatrzymała koleżankę. – Nie chlap tak na tę ścianę, zobacz, już farba schodzi do tynku. Tych plam i tak nie da się zetrzeć do końca, a po takim szorowaniu będzie wyglądało jeszcze gorzej.

– Ale to jest najbardziej wyeksponowana ściana – zauważyła Klaudia, która pomagała Wiktorii, podając jej namoczoną gąbkę i papier do osuszania. – A z tymi plamami wygląda okropnie! Jak szef to zobaczy, to się załamie.

– Tak czy inaczej szorowaniem tego nie naprawicie – odparła stanowczo Iza. – I nie moczcie mi już tej ściany, tylko wytrzyjcie wodę i dajcie jej chwilę obeschnąć. A niech to, nie ma już czasu… Gdzie jest Antek?

– Siedzi nabzdyczony za konsolą – poinformowała ją Wiktoria, posłusznie przerywając mycie ściany i wskazując w głąb sali, gdzie rzeczywiście w nieoświetlonym kącie z konsolą siedział zaszyty Antek z twarzą ukrytą w dłoniach.

Iza westchnęła i pośpiesznie przeszła w jego kierunku przez salę, gdzie ze względu na wczesną porę tylko przy kilku stolikach siedzieli przy kawie pojedynczy klienci.

– Antoś? – zagadnęła łagodnie, kładąc mu dłoń na ramieniu.

Antek ocknął się i podniósł głowę. Jego twarz była blada i pomięta, widać było, że jest zdruzgotany.

– Przepraszam – powiedział cicho. – To wszystko przeze mnie…

– Mniejsza o to – przerwała mu Iza. – Później o tym porozmawiamy. Takie rzeczy każdemu się zdarzają, ale proszę cię… teraz nie ma czasu na dramaty. Chodź, musisz mi pomóc.

Antek natychmiast zerwał się z krzesła, przesuwając dłonią po czole i oczach, jakby chciał przebudzić się ze snu.

– Jasne – szepnął.

– Słuchaj, trzeba na cito coś zrobić z tą ścianą – podjęła energicznie Iza. – Szef zostawił wszystkie klucze na biurku w gabinecie. Leć tam, Antoś, weź je i skocz do składziku, trzeba natychmiast przynieść stamtąd farbę. Ja muszę się przebrać…

– Jaką farbę? – zdziwił się Antek.

– Taką białą emulsję w wiaderku pięciolitrowym – wyjaśniła mu rzeczowo Iza, pociągając go ze sobą w stronę zaplecza. – Pamiętasz, to ta z remontu w męskiej łazience, szef kupił na podmalowanie ścian przy lustrze… Zostało nam z pół wiaderka. Wprawdzie leży już tam prawie pięć miesięcy, ale zamknęliśmy ją porządnie, więc jeszcze powinna być dobra. Przynieś mi ją, okej? I weź do tego pędzel, powinien leżeć obok na półce. Wałkiem nie da rady, za dużo zakamarków… No, leć, Antoś, nie ma czasu, zaraz będą mi tu zjeżdżać goście!

(c.d.n.)