Anabella - Rozdział XXXV (cz. 11) - De te fabula narratur

– Dawaj jeszcze raz pyska, młoda, jak ja się za tobą stęskniłem! – powtórzył po raz kolejny Kacper, ściskając Izę i z namaszczeniem całując ją w oba policzki. – Za twoim żarciem zresztą też – przyznał, zerkając łakomym wzrokiem na smażące się na patelni warzywa z kurczakiem, które Iza przygotowywała na kolację dla całej trójki. – Czujesz, stryj, jak pachnie? Mmm… Nie to co te twoje parówy… na parówy to ja teraz chyba z rok nie spojrzę!

– Nie narzekaj, gówniarzu – obruszył się pan Stanisław. – Dobre były, cielęce, pani Reginka z mięsnego na rogu sama mi polecała…

– Dobre, cielęce! – prychnął z odrazą Kacper. – I przez trzy tygodnie musieliśmy codziennie żreć je na kolację, tak? Przemek tylko tydzień był i też już miał dość, tyle że nic nie mówił, żeby stryjowi przykrości nie robić. I ta jego Rózia też…

– Zuzia – sprostował stoicko gospodarz.

– A co ja powiedziałem? – wzruszył ramionami Kacper. – Chłopaki pod koniec też nie chcieli tego palcem tknąć, nie widziałeś, że wciągali sam chleb z masłem? No, ale co tam… ważne, że Iza wróciła!

– Właśnie, jak udała się wizyta syna, panie Stasiu? – podchwyciła Iza, stawiając na środku stołu koszyczek z chlebem i rozkładając talerze.

– A dobrze, wszystko jak najlepiej, pani Izo – zapewnił ją gospodarz. – Wnuki mi wyrosły, dorodne chłopaki, aż miło popatrzeć. I wreszcie dziadka zapamiętają, bo tak to mnie tylko na zdjęciach widzieli i tyle co przez telefon pogadaliśmy… Z Kołobrzegu daleka droga, pierwszy raz byli w Lublinie i tak im się spodobało, że na przyszłe wakacje też chcą przyjechać chociaż na parę dni.

– No to bardzo się cieszę, panie Stasiu – uśmiechnęła się Iza, ściągając patelnię z ognia i przekładając potrawę do szklanej miski, co Kacper śledził wygłodniałym wzrokiem. – Syn pewnie też chętnie odwiedził rodzinne strony?

– A tak, Przemuś aż się wzruszył, jak na stare śmieci zajrzał – przyznał pan Stanisław.

– A jak mu się mieszkało w… moim pokoju? – zagadnęła ostrożnie Iza, stawiając miskę z apetycznie pachnącym daniem na stole. – Czekaj, Kacperku, podaj mi swój talerz, nałożę ci. Tyle wystarczy?

– Na razie starczy – skinął głową Kacper. – Na pierwszy głód może być. W twoim pokoju? Przemek nic nie narzekał, ja nie chciałem wywoływać tematu, ale jakby stryjenka coś się w tym piecu tłukła, to chyba by nam o tym z Rózią powiedzieli. Nie, stryj?

– Ziutka się nie tłukła – odparł z urazą w głosie pan Stanisław. – A ja się wcale o to nie bałem, bo ona wyraźnie mi obiecała, że już więcej nie będzie tak robić.

Kacper kaszlnął, omal nie zadławiwszy się przełykanym właśnie kęsem chleba i warzyw z kurczakiem.

– Obiecała? – wykrztusił, wytrzeszczając oczy na stryja. – Że niby jak?

Iza również spojrzała na niego zdziwiona, czując, że po plecach biegnie jej znajomy zimny dreszcz. Pan Stanisław spokojnie pokiwał głową.

– A tak. Nie chciałem ci nic mówić, Kacper, dopóki pani Iza nie wróci, bo wolę o tym porozmawiać z wami dwojgiem naraz. Przemkowi powiedziałem, bo to jego matka… tyle że on mi chyba nie uwierzył, myśli, że zwariowałem na stare lata – westchnął. – Ale wy mi uwierzycie, jak wam to opowiem, prawda?

– Ale… co? – zapytał w napięciu Kacper.

– No to, jak przyszła do mnie…

– Przyszła?! – wykrzyknęli naraz Iza i Kacper, patrząc na niego ze zgrozą.

– No tak – potwierdził gospodarz. – Zaraz tej nocy, kiedy pani Iza wyjechała… A może to było noc później? – zastanowił się. – Już tak dobrze nie pamiętam, ale to przecież nieważne.

Kacper odłożył na stół widelec oraz trzymaną w ręce kromkę chleba i pokręcił głową.

– Kurde, stryj – powiedział z powagą. – Ty weź nie strasz i nie gadaj, że stryjenka tu po nocach przyłaziła i włóczyła się po chacie, jak ja spałem przez ścianę. Chcesz, żebym w portki nawalił? Ja ludzi się nie boję, z każdym sobie poradzę… ale z duchami to bym, kurde, wolał nie mieć do czynienia…

(c.d.n.)