Anabella - Rozdział XXXV (cz. 12) - De te fabula narratur

– Głupi jesteś – popukał się w czoło pan Stanisław. – Przecież nie mówiłem, że przyszła tutaj i chodziła po domu, z byka spadłeś? Sam bym się wystraszył. Chodziło mi o to, że przyszła do mnie we śnie.

Kacper odetchnął z ulgą.

– A, we śnie! – machnął lekceważąco ręką, wracając do jedzenia. – Było od razu tak mówić, a nie straszyć ludzi! Nie mogłeś, stryj, jasno powiedzieć: „przyśniła mi się”? Tylko, kurde, zaraz „przyszła”! To jest mega różnica, nie?

Iza, która miała w pamięci spotkanie z niewidzialną dla Amelii i Roberta kobietą na podradzyńskim peronie, również odczuła wielką ulgę, choć w przeciwieństwie do Kacpra wiedziała, że sen pana Stanisława należy traktować bardzo poważnie.

– Kacper, jedz – powiedziała łagodnie, na co Kacper posłusznie napakował sobie usta kolejną porcją kurczaka z warzywami. – Niech pan nam to opowie, panie Stasiu – zwróciła się do gospodarza. – W tym śnie pani Ziuta mówiła coś o piecu?

– No… nie tak dokładnie – odparł z zastanowieniem pan Stanisław. – Ale obiecała, że nie będzie nas już nigdy więcej niepokoić, więc zrozumiałem, że to o to chodziło. Pani mi wierzy, prawda, pani Izo?

– Wierzę panu, oczywiście – zapewniła go Iza, podstawiając Kacprowi koszyczek z chlebem, żeby nie przerywał sobie jedzenia. – Opowie pan nam wszystko od początku? Na pewno przyśniła się panu taka, jaką pan ją zapamiętał z waszych najpiękniejszych czasów?

– I tak, i nie – odpowiedział gospodarz, a jego twarz rozjaśniła się wzruszeniem. – Była taka jak na ostatnim zdjęciu, niedługo przed pobiciem, pamięta pani może… Już nie taka młoda, chociaż dalej piękna, jak to ona… I miała na sobie tę samą chustę z frędzelkami co na fotografii. Za życia bardzo ją lubiła.

Po karku Izy znów przebiegł lodowaty dreszcz. Opis pana Stanisława dokładnie zgadzał się z wyglądem kobiety spotkanej na peronie.

– Ale twarz miała taką spokojną… widać było, że już jej nie dręczą te ludzkie żądze – westchnął. – Jak to się mówi? Namiętności… Widać było, że już jest ponad tym. Po tamtej stronie człowiek już jest wolny od ciała i tych wszystkich pokus… i wtedy dopiero widać, jaką naprawdę ma duszę…

– No to nudno tam mają! – zauważył Kacper, przełknąwszy kolejny kęs jedzenia. – Bez ciała to tak z deka słabo… nędza, bym powiedział. Ja tam wolę ziemskie przyjemności, bo…

– Dołożę ci jeszcze, Kacperku – przerwała mu szybko Iza, nakładając mu na talerz kolejną porcję dania ze szklanej miski. – I chleba weź sobie jeszcze, żebyś nie był głodny.

Kacper posłusznie sięgnął po chleb i z zadowoleniem na obliczu zabrał się za pochłanianie dokładki.

– Ziutka ma czystą duszę, dobrą – ciągnął pan Stanisław, nie zwracając uwagi na bratanka. – Zawsze była z niej dobra dziewczyna, tylko pogubiła się… Za ognistą miała naturę i tyle.

– Taką przecież pan ją kochał – zauważyła łagodnie Iza.

– Tak, właśnie tak – pokiwał głową. – I teraz już mniejsza o to, jaka była za życia i jak mi dała popalić. Teraz… jak tak do mnie przyszła w tym śnie… to ja ją zobaczyłem taką, jaka była w środku, taką prawdziwą. A ona sama powiedziała mi, że… że bardzo mnie kochała – ściszył głos. – I że tylko mnie jednego…

Iza zadrżała ze wzruszenia. Jak piękne musiało być dla pana Stanisława to senne spotkanie! Nawet Kacper, zdziwiony zmienionym głosem stryja, przestał przeżuwać jedzenie i znieruchomiał z pełnymi ustami, patrząc na niego w napięciu.

(c.d.n.)