Anabella - Rozdział XXXVI (cz. 8) - De te fabula narratur

– Wika, ja już jutro to ogarnę – powiedziała Iza, zbierając kartki z rozpisanym grafikiem na jeden stosik i kładąc je na stoliku Basi. – Postaram się przyjść wcześniej i będziemy przestawiać te wasze pasma, ale dzisiaj czas już zamykać wszystko i do domu. Szef nadal nie wrócił?

– Nie – pokręciła głową Wiktoria. – Jak wyszli z Krawczykiem i z tym drugim, tak dotąd go nie ma. I pewnie już nie wróci, sam mówił, żeby na niego nie czekać, gdyby do pierwszej nie dał znaku życia… Zostawił wszystkie klucze Antkowi.

– Okej – odparła z nutą rozczarowania Iza. – No to czas się ewakuować. Antoś zamknie lokal, a my biegniemy do domu, dziewczyny już poszły. A tak w ogóle to zbieraj się szybko, Wika, bo autobus ci ucieknie!

Zdjęła swój kelnerski fartuszek i odwiesiła go na jeden z wieszaków na ścianie. Było już po drugiej nad ranem, ostatni klienci opuścili lokal kwadrans wcześniej, do domu poszły również wszystkie kucharki i większość kelnerek. Została tylko Iza z Wiktorią, a także Antek i Chudy, którzy hałasowali jeszcze na sali, kończąc przestawianie na swoje miejsce stolików zdjętych z parkietu na czas dyskoteki. Wiktoria zebrała swoje rzeczy i pożegnawszy się z kolegami, wyszła szybko, by zdążyć na swój ostatni nocny autobus.

– Antoś, to ja też lecę – oznajmiła Iza, podchodząc do Antka i Chudego zajętych pracowitym rozplątywaniem jakiegoś długiego kabla. – Na zapleczu wszystko ogarnięte, światła powyłączane, tylne wyjście zamknięte. Możecie wyjść frontem.

– Okej, dzięki, Iza! – skinął głową Antek. – Zaraz lecimy, tylko rozplączemy tego dziada… Chudy, no weź trzymaj go tam, bo znowu ci się plącze!

– No a gdzie mam go dać, na szyję sobie założyć? – warknął Chudy. – Pociągnij go z tej strony, tylko nie za mocno, zobaczymy, którędy to się da przełożyć… No, cześć, Iza, narazicho, do jutra! – dodał, uśmiechając się do Izy i podnosząc dłoń w geście pozdrowienia. – Fajnie, że już wróciłaś, może jutro będzie więcej czasu, żeby zamienić parę słów.

– Jasne, Łukasz, dzięki! – odparła wesoło Iza, zmierzając w stronę wyjścia. – No to cześć, dobranoc, trzymajcie się, chłopaki!

Wyszła z lokalu na słabo oświetlone schody wiodące na parter i ruszyła nimi w górę. Nagle w bramie rozległy się szybkie kroki, których rytm wydał jej się znajomy.

„Szef wraca!” – błysnęło jej w głowie, a serce aż zatańczyło jej z radości.

Kiedy po wypiciu kawy i zjedzeniu tiramisu Krawczyk wraz ze swoim towarzyszem opuścili lokal, a Majk poszedł z nimi i nie wrócił aż do zamknięcia, Iza straciła już nadzieję, że zdoła dziś zamienić z nim choć kilka normalnych słów. Co prawda szybko pogodziła się z tym, uznając, że to nic straconego, bo w takim razie zobaczą się jutro, jednak na dźwięk jego kroków i wyłaniającej się u góry schodów rozczochranej czupryny ogarnęła ją na nowo ta sama radość, którą poczuła, gdy zobaczyła go z Krawczykiem przy stoliku. Również jego oczy rozbłysły jak błyskawica w półmroku klatki schodowej.

– Iza! – ucieszył się, zbiegając szybko do połowy schodów, gdzie stała, i bez namysłu chwytając ją w objęcia. – Zdążyłem, Bogu dzięki! Mój elfiku… Leciałem jak wariat, tak chciałem się z tobą przywitać jak człowiek!

Rozpromieniona Iza odwzajemniła mu serdeczny, przyjacielski uścisk. Na krótką chwilę owionął ją znajomy zapach wody kolońskiej…

– Ja z tobą też – odparła po prostu, przepełniona najszczerszą radością.

(c.d.n.)