Anabella - Rozdział XXXVI (cz. 9) - De te fabula narratur

– Bałem się, że uciekniesz mi, zanim zdążę dobiec – ciągnął Majk, odsuwając ją od siebie na odległość ramion i przyglądając jej się z uśmiechem. – Super wyglądasz, opaliłaś się elegancko, od razu widać, że skorzystałaś z urlopu. Jak się czujesz? – dodał ciszej, poufnie.

Iza łagodnym gestem wysunęła się z jego objęć, by wejść na wyższy stopień schodów.

– Rewelacyjnie – zapewniła go. – Dziękuję ci… Wypoczęłam i wyleniłam się po wszystkie czasy, siostra nie pozwalała mi nic robić, więc całymi dniami biegałam po dworze, zbierałam kwiatki… A przy tej okazji opanowałam wszystkie złe myśli – dodała, poważniejąc. – To mi bardzo dobrze zrobiło, dawno nie czułam się taka… spokojna.

– Widać to po tobie – przyznał Majk, ujmując jej obie dłonie w swoje i patrząc jej w oczy. – Taką masz wesołą, zdrową buzię, że aż miło popatrzeć. A powiedz mi… frajer nie odzywał się, nie widziałaś się z nim od tamtej pory?

– Nie – odparła cicho. – Ale to tym lepiej.

Stali teraz na stopniach schodów tak, że twarz wyższego od niej o kilkanaście centymetrów Majka znajdowała się dokładnie naprzeciwko jej twarzy. Oboje uśmiechali się do siebie jak dzieci, które w swobodny i niewymuszony sposób okazują sobie wzajemnie radość ze spotkania.

– Tym lepiej – powtórzył za nią Majk. – Trzeba cieszyć się z każdego lepszego czasu, zanim przyjdzie ten gorszy. Choć i na to znajdziemy jakąś radę, bo od czego mamy nasz tryb terapii, prawda? – dodał wesoło.

Pokiwała głową z uśmiechem.

– Ech… dobrze, że już wróciłaś, Izulka – odparł, puszczając jej dłonie. – Byłem dzisiaj uziemiony przez tego bęcwała, a mam do obgadania z tobą masę ważnych spraw…

– Wiem już od dziewczyn, że wrobiłeś mnie w zastępstwo za Basię – zauważyła beztrosko Iza. – Ale okej, ogarniam to powoli. Faktury i reszta dokumentów załatwione, powkładałam je już do klaserów, a te najważniejsze zeskanowałam i są na dysku.

– I wszystko wreszcie wraca do normy – uśmiechnął się Majk. – Dziękuję ci, Iza. Będzie jeszcze jedna ważna rzecz do omówienia – zaznaczył, poważniejąc. – Nasz dziadek.

– Właśnie! – podchwyciła żywo. – Byłam dzisiaj u niego i już wiem, o co chodzi… Fakt, będziemy musieli o nim bardzo poważnie porozmawiać.

– Porozmawiamy – skinął głową, schodząc jeszcze jeden schodek niżej. – Ale to już jutro. Teraz biegnij do domu, elfiku, i kładź się spać, nie chcę cię zatrzymywać i pozbawiać kolejnych minut odpoczynku. Antek jeszcze jest?

– Są z Chudym, już kończą, mieli zaraz zamykać.

– Dobrze – odparł z zadowoleniem.

Zszedł kolejny schodek w dół i zatrzymał się, przyglądając jej się z uśmiechem.

– A niech to, Iza… cholernie pusto tu było bez ciebie, wiesz? – pokręcił lekko głową. – Cieszę się, że wróciłaś.

– Dziękuję, Majk – uśmiechnęła się promiennie. – Ja też już za wami tęskniłam.

Po czym oboje pozdrowili się gestem dłoni i każde ruszyło po schodach w swoją stronę.