Anabella - Rozdział XXXVII (cz. 11)

Wpatrywała się z zachwytem w małą, uśpioną twarzyczkę, w ciemny puszek na delikatnej główce i w filigranowe paluszki, w których rozmiar chyba by nie uwierzyła, gdyby nie zobaczyła go na własne oczy. Podobnie jak w dniu, kiedy dostała smsa o narodzinach chłopca, do oczu spontanicznie napłynęły jej łzy wzruszenia.

– Kawał chłopa, nie? – odszepnął Majk, również wpatrzony z zafascynowaniem w śpiące dziecko. – Jakby przywalił taką piąchą, to nie ma zmiłuj, zbierasz, bracie, zęby z podłogi!

Iza i Lodzia parsknęły tłumionym śmiechem.

– Od razu mówiłem, że to urodzony twardziel – przyznał szeptem Pablo. – Podszkolimy go trochę, nabierze techniki i za parę lat dam go do ciebie na staż na stanowisku ochroniarza.

– Umowa stoi – zgodził się Majk. – Słyszysz, Iza? Poznaj naszego nowego pracownika. Edward Zabójcza Pięść.

Dziewczyny znowu prychnęły cichym śmiechem.

– Jest przecudowny – wyszeptała z zachwytem Iza. – Można by na niego patrzeć godzinami…

W tym momencie wszyscy aż podskoczyli, bowiem w kieszeni Majka rozdzwonił się telefon. Pablo rzucił mu mordercze spojrzenie.

– Szlag! – szepnął Majk, podnosząc dłoń w przepraszającym geście, po czym natychmiast wybiegł do przedpokoju i przymknął za sobą drzwi, by tam odebrać telefon.

Iza, Lodzia i Pablo skupili teraz wzrok na dziecku, które w pierwszej chwili poruszyło się niespokojnie, jednak westchnąwszy tylko cichutko, dalej kontynuowało swój słodki sen.

– Ma frajer szczęście – mruknął Pablo. – Już go prawie zbudził.

– Spokojnie, kochanie – powiedziała łagodnie Lodzia, kładąc mu dłoń na ramieniu. – On i tak za jakieś pół godzinki zbudzi się na jedzenie. I wtedy może otworzy oczka… Będzie miał oczy jak tatuś, wiesz, Iza? – dodała z uśmiechem. – Teraz jeszcze dobrze tego nie widać, bo noworodki mają podobne oczka, ale ja to już wiem, rozpoznaję po takim brązowym poblasku, który widać czasami pod światło. I jestem przeszczęśliwa, bo bardzo marzyłam o tym, żeby miał bandziorkowe oczy…

Pablo uśmiechnął się, przytulił ją i ucałował we włosy.

– Dżinn jest przecież od tego, żeby spełniać marzenia swojej księżniczki – zauważył wesołym szeptem. – Jedno zadanie wykonane, teraz czeka na kolejne. Jakie oczka zamawiasz następnym razem, skarbie?

Lodzia spojrzała z rozbawieniem na Izę i obie parsknęły śmiechem.

– Zastanowię się nad tym, dżinnie – obiecała Pablowi, podnosząc głowę, by na chwilę podać mu usta. – Ale licz się z tym, że następne zadanie może być o wiele trudniejsze!

– Nie boję się żadnego wyzwania, gwiazdeczko – zapewnił ją z powagą Pablo.

Otworzyły się drzwi i do pokoju wrócił Majk, ze skonfundowaną miną chowając do kieszeni telefon.

– Obudziłem go? – zapytał z niepokojem, zaglądając do wózka.

– Na szczęście nie – odparła uspokajająco Iza. – Śpi smacznie dalej.

– Przepraszam, stary – westchnął Majk, zwracając się do Pabla. – Minuty spokoju nie dadzą, cholerni frajerzy, a ja zapomniałem wyciszyć ten nieszczęsny telefon. Ale już to zrobiłem i teraz będzie spokój.

– Wybaczam ci – oznajmił mu wspaniałomyślnie Pablo. – Popełniłeś karygodną zbrodnię, za którą należy się śmierć, ale udzielę ci prawa łaski w imię naszej wieloletniej przyjaźni. A teraz mówcie, czego się napijecie.

– Zwykłej wody, jestem dzisiaj za kółkiem – odpowiedział Majk.

– Ja też wody – dodała Iza, nie odrywając oczu od śpiącego niemowlęcia.

– Dla niej niegazowana – doprecyzował Majk. – A dla mnie poproszę z największymi bąbelkami, jakie tylko macie. Gorąco jest jak diabli…

– Jasne! – zaśmiała się Lodzia, kierując się do kuchni. – Chodź, bandziorku, pomożesz mi trochę, sama się z tym wszystkim nie zabiorę. Podamy im do tego te ciasteczka z wiśniami, które piekła ciocia. Ty pewnie weźmiesz sobie piwo?

– Nie, skarbie, sam nie będę pił – pokręcił głową Pablo, posłusznie zmierzając za nią w stronę wyjścia z pokoju. – Napiję się z Majkiem tej wody z bąbelkami…

(c.d.n.)